Noise
Κατάφεραν να κατακτήσουν τον τίτλο των συνεχιστών του Syd Barrett και των Pink Floyd χωρίς φανφάρες. Κατάφεραν να δημιουργήσουν αφοσιωμένο κοινό που παρακολουθεί με ανησυχία την κάθε τους κίνηση. Κατάφεραν επίσης να βρίσκονται κοντά στους φανς σαν απλοί μουσικοί εκφραστές, σαν φιλαράκια, σαν μουσικοί της παρέας και του 'περνάμε καλά'.
Τώρα επιστρέφουν με έναν σύμπακτο δίσκο με αρκετά ενιαία δομή, με αφηγηματικά περάσματα στους στίχους από κομμάτι σε κομμάτι, με συνοχή ασυνήθιστα χαλαρή και συνάμα κραταιά. Μ' αρέσει ο συνδυασμός ηλεκτρονικών και ακουστικών οργάνων [πιάνα κιθάρες, τύμπανα, βιολιά], φωνής και παραμορφωτών, συνεκτικότητας και κερματισμού με απότομα πηδηματάκια σε ανύποπτες κλίμακες μουσικές. Μ' αρέσει επίσης η διαφορά χρόνων: κομμάτια με στίχο από ένα [παρά λίγο] ως δέκα [παρά κάτι] λεπτά. Μ' αρέσουν και τα περάσματά τους.
Το ομότιτλο κομμάτι ανοίγει το σιντί με τους Floyd να συναντούν τους Tindersticks. Ψυχεδελοπαράνοια και συρήνες που ουρλιάζουν. Απότομη μετάβαση στο δεύτερο πολυσυζητημένο "Fuck u". Anyway, κάθε δίσκος χρειάζεται κι ένα αμφιλεγόμενο χιτ. Με κάτι πρέπει να ασχολούνται κάποιοι. Νανουριστικά φωνητικά ανοίγουν το "Waste", παραμορφωτές πάλλονται ανάμεσά τους στο διάβα του κομματιού ώσπου συναντούν την μελωδία. Μέχρις ότου αναλάβουν την απογείωση το βαρελο-ντραμ μασίν, οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα ηλεκτροπλήκτρα.
Νέα ανάλαφρη είσοδος για το "Sleep", πιάνο και συνθετικά παλαμάκια. Φωνητικά με αέναη ηχώ σαν τη βροχή που κυλάει μαζί με τα δάκρυα, μαζί με το βουβό θρήνο της ψυχής. Όχι όμως κλαψιάρικα ούτε μελό. Το "Here" μεγαφωνίζει ως πρελούδιο πριν μας πετάξουν στο καναβάτσο τα παλαιικά βοκόντερ του "Get out" με τα μοροντερικά σύνθια. Συνειδητή επιστροφή στους Φλόιντ με το "Conscience". Flow away με πισώπλατα χορωδιακά. Ο παλμός του "Pulse" είναι συγκοπτόμενος και επαναληπτικός ώστε να αναδεικνύεται η παλαιοροκιά του άδοντος που εν κατακλείδι μετατρέπεται σε σειρήνα διαμαρτυρίας.
Μπαλάντα των αισθήσεων το "Wrong", προοίμιο στον ύμνο στην αγάπη. You asked for a love song form me. Now there's a "Love song" for you. Το Μάντσεστερ νεκρανασταίνεται δημιουργικά. "Me and you" η έσχατη και πιο αδύναμη στιγμή του κόνσεπτ. Ντραμς χειροποίητα, κιθάρες φαζαριστές μέχρις συντονισμού κι αποσυντονισμού. Κατάρρευσις και τέλος.
Δεν ξέρω αν οδηγεί κάπου αυτή η ανάλυση νότα προς νότα. Η μεγαλοσύνη του ήχου τους έρχεται μέσα απ' την συστολή του. Όλοι όμως θα θέλαμε να ξέρουμε τι θα γίνει παρακάτω. Γι' αυτό αξίζει να περιμένουμε κι άλλο.
Στα συν του πακέτου το ταξιδιάρικο dvd με δύο βίντεο κλιπς, δύο σέσιον κι ένα ζωντανό τουρ. Καλή στιγμή το "Gangsters" με βοκαλίστα το Special third fun boy Terry Hall.
