Αν κοιτάξω στον καθρέφτη πόσα πρόσωπα θα δω;
Η εμπειρία του βλέμματος μπορεί να είναι αποκαλυπτική. Αν δεις προσεχτικά μέσα στον καθρέφτη των Archive θα αντικρίσεις πολλά πρόσωπα, τόσα όσα εικονίζονται στο εξώφυλλο του τελευταίου τους δίσκου. Το καθένα κρύβει μέσα του διαφορετικά πάθη και ευαισθησίες, συναισθήματα που καταφέρνουν να ξεδιπλώνονται κάθε φορά με αλλόκοτο τρόπο.
Το συγκρότημα ξεκίνησε με το "Londinium" και την Roya στο μικρόφωνο, ενώ ο προσανατολισμός άλλαξε σε electro-pop με το πιο εμπορικό "Take my Head" και την Susanne να προσφέρει φωνητικές υπηρεσίες. Η φετινή χρονιά τους βρίσκει για πρώτη φορά ως τρίο, με ανδρικά φωνητικά (ο ιρλανδός Craig Walker από κάποιους Power of Dreams), νέα δισκογραφική εταιρία και τελείως διαφοροποιημένο ήχο.
Η λέξη ψυχεδέλεια σας λέει τίποτα; Ε, λοιπόν, κάπου εκεί βρισκόμαστε. Σκοτεινός ήχος, ιστορίες μαύρες κι άραχνες (πχ. "I hate your face right now, I can't stand the sight of you, so please leave me alone" (!?!!) στο "Hate") και συναισθηματική εξάντληση μέσα από μακρόσυρτα και επαναλαμβανόμενα Pink Floyd-ίστικα (ας πούμε) μουσικά θέματα. Μιλάμε για μετάλλαξη... όχι αστεία.
Σημασία πλέον δεν έχει η εμπορικότητα αλλά η προσωπική δημιουργία και η αποφυγή αποστείρωσης της δουλειάς από τους κανόνες της αγοράς. Για πρώτη φορά φαίνεται πως οι Archive βρίσκουν τον εαυτό τους και, υπό αυτή την έννοια, το "You All Look The Same To Me" είναι ένα πραγματικά ελεύθερο και ώριμο άλμπουμ. Υπάρχει ωστόσο μια εμμονή στις συνθέσεις -οι οποίες φτάνουν στα "Again" και "Finding it so Hard" τα 16 λεπτά (έλεος!)- που δημιουργεί ένα κλίμα έπαρσης, ενώ φανερώνει αδυναμία στους στίχους. Οι Archive επίσης πάσχουν από το σύνδρομο των Sneaker Pimps. Και τα δύο συγκροτήματα, πέραν του ότι ξεκίνησαν με trip hop φιλοδοξίες και οδηγήθηκαν γρήγορα σε άλλα μονοπάτια, έχουν την κακή συνήθεια να χρησιμοποιούν διαφορετικούς τραγουδιστές σε κάθε τους δίσκο και μάλιστα να περνούν από τα γυναικεία στα ανδρικά φωνητικά (και τούμπαλιν) με εκνευριστική ταχύτητα. Δεν λέω, καλές και ενδιαφέρουσες οι αλλαγές, αλλά ρε παιδιά... μήπως έτσι η ταυτότητά σας πάει περίπατο;
Δεν το βλέπω να συμφωνούμε... Όπως και να 'χει, το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο και, παρόλο που θα ήθελα μέσα στο δίσκο ένα "The way you love me", μπορώ να συμβιβαστώ με το όμορφο αλά Portishead "Fool", με το παραπονιάρικο "Goodbye" ή με το πιο χαλαρό "Meon" -που περιέχει και ωραία γυναικεία φωνητικά.. χμμ.. τι σας έλεγα παραπάνω για τη σύγχυση; Οι Archive ψάχνουν για ακόμα μια φορά το κοινό τους, αλλά και πάλι δε νομίζω ότι αυτό τους απασχολεί. Πειραματισμός, πρόκληση, αλαζονεία, ανάγκη έκφρασης... όλα αυτά ερμηνεύουν εν μέρει τη συμπεριφορά τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο καθρέφτης τους θα είχε πράγματι πολλά να αποκαλύψει.