Up High In The Night

Aν υποθέσουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να συντάξουμε ένα αυτόνομο μανιφέστο που μέσα στις γραμμές του θα γράφαμε τις αρχές που οδηγούν στον δρόμο της ανάπτυξης, αναμφισβήτητα μέσα σ' αυτές θα συμπεριλαμβάναμε και την αρχή που λέει ότι πρέπει να επιτρέπεις στα γεγονότα να σε αλλάξουν. Αν θέλαμε αυτό να το στηρίξουμε μ' ένα παράδειγμα από τον χώρο της τέχνης και πιο ειδικά από τον χώρο της μουσικής, εγώ θα διάλεγα τους Arlo, που μέσω της πασιφανούς προθυμίας τους για σταδιακή αλλαγή και αποστασιοποίηση από την παλιά φόρμα των αρχών του '90, σταματούν για λίγο στην διαδικασία του grunge, δανείζονται πολλά από τα σημεία του και ταχέως περνούν στην διαδικασία του metagrunge.

Kαι φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι ως ακροατές του Up High In The Night, δεν ακούμε κάπου στο βάθος τους πρώιμους Nirvana, ούτε ότι η punk στάση των Arlo δεν διαβρώνεται από στοιχεία Offspring (δυστυχώς...), όμως αυτά τα λάθη (ειδικά το δεύτερο) είναι εμφανές ότι πηγάζουν από την θέληση τους για μελέτη πάνω στον ήχο που αποφάσισαν να στηριχθούν για να βγουν από την αφάνεια. Την ώρα που το μισό Los Angeles κινείται σε hip-hop ρυθμούς και το άλλο μισό φλερτάρει με το rap rock, οι Arlo διαλέγουν τα ηχητικά ήθη και έθιμα του τόπου τους.

Aν οι οπαδοί του ανεξάρτητου ροκ, νιώθουν να μπαίνουν στο περιθώριο λόγω της καθολικής επικράτησης του ηλεκτρονικού ήχου, μπορούν να στηρίξουν τις ελπίδες τους για ανάκαμψη στους Arlo. Ένα Χ χρειάζεται στις μέχρι τώρα punk επιρροές τους και το μέλλον διαγράφεται ευοίωνο.