Bang bang rock and roll

'I can't stand the sound / of the Velvet Underground' : πού μπορεί να κάνει λάθος ένα συγκρότημα όταν επιλέγει να "πυροβολήσει" παιδικότροπα το rock 'n' roll με στιχάκια σαν το παραπάνω; Μα στην επιλογή του κοινού του ασφαλώς!

Και ποιο θα ήταν άραγε το ιδανικό κοινό για να δεχτεί, να κατανοήσει και να αποθεώσει το smarter than life punk pop ξεσάλωμα, μιας αρκούντως arty, αρκούντως noisy και αρκούντως "ξερά" φλεγματικής και βρετανικής μπάντας σαν τους Art Brut; Πρώτο τη τάξει, μου έρχεται στο μυαλό το παιδευμένο σε τέτοιες καταστάσεις smartindiecular κοινό των TV Personalities. Μην τρελαινόμαστε όμως... αν υπήρχε κοινό για να στηρίξει τους TV Personalities θα καταντούσε άραγε ο Dan Treacy και η εκάστοτε παρέα του συνώνυμο της αφθαρσίας; Πάμε λίγο πιο... αριστερά λοιπόν και βρίσκουμε το κοινό των Fall. Οι πραγματικοί οπαδοί των Fall όμως, ως γνωστόν, επιμένουν να μην ακούν απολύτως καμιά άλλη μπάντα! Τώρα θα τους αλλάξουμε μυαλά...

Οριστικά λοιπόν ο περίεργος Eddie Argos και η μπάντα του αναγκάζονται να "τρέξουν για κάλυψη" στο ακροατήριο που θεοποίησε τους Franz Ferdinand, πήρε στα χέρια τους Bloc Party και την πάτησε με τους Bravery και τους Kaiser Chiefs. Χαρά στο κουράγιο τους λοιπόν... Πριν γίνει αυτό μία τελευταία έκκληση θα απευθύνω προς τους fans των αξεπέραστων Carter The Unstoppable The Sex Machine. Αυτοί και μόνον αυτοί μπορούν να τοποθετήσουν τους Art Brut στη θέση που πραγματικά τους αξίζει. Είναι ίσως τα μοναδικά δύο βρετανικά γκρουπ της τελευταίας 15ετίας των οποίων οι στίχοι χρήζουν ακόμη και μιας τρίτης ανάγνωσης... και ο νοών νοείτω!

Το Mojo για όλα αυτά, έγραψε ότι "every generation deserves an Art Brut". Θα επιμείνω... "Art Brut is a need for all the generations".

Γιατί όλα αυτά; Γιατί το 'Bang bang rock 'n' roll' είναι το μοναδικό άλμπουμ της σημερινής post πάνκικης βρετανικής πραγματικότητας που εν μέσω χλεύης, θανατηφόρου χιούμορ, παραίτησης, ουσιαστικής παρατήρησης και ανεξάντλητης θυμοσοφίας περί των πάντων, πανηγυρίζει για το γεγονός ότι όλες εκείνες οι μπάντες που πήραν, παίρνουν και θα συνεχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, αξίζουν για να τις παίρνουμε στα αστεία και μόνο. Ενίοτε δε και να τις λιθοβολούμε (θα επιμένω σε αυτή την τακτική στο εξής...)

Τα βράδια που ο Alex Kapranos ονειρεύεται πως εκπληρώνει την ιδανικά shot by both sides μετενσάρκωση του Elvis Presley, ο Eddie Cargos προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα της στύσης του και παρακαλάει για μια ακόμη προσπάθεια, με τα φώτα ανοιχτά αυτή τη φορά ('Rusted Guns Of Milan'). Συνοψίζει το νόημα της μοντέρνας τέχνης στην εφίδρωση που του προκαλεί η επαφή μαζί της ('Modern Art'), γράφει τραγούδια για το κλασσικό, πλην παραγνωρισμένο, πρόβλημα του αποτυχημένου Σ/Κ ('Bad Weekend), όπου και τοποθετεί το απίστευτο στιχάκι 'Haven't read the NME in so long/ don't know what genre we belong'. Επιπλέον τιμάει υποδειγματικά το πρότυπο της άφθαρτης τρίλεπτης punk pop σύνθεσης... και με τον καλύτερο τρόπο μάλιστα! Εν ολίγοις οι Art Brut πείθουν ότι είναι περισσότερο πάνκηδες και περισσότερο μάγκες από όλους τους υπόλοιπους. Δεν ανάβουν κεράκια στον τάφο του Ian Curtis και δεν νομίζω να παρεξηγηθούν αν κάποιος τον κακοχαρακτηρίσει (εντάξει... μην τον πει και καραγκιόζη, λέμε τώρα!)

Και αν είναι τυχεροί το "αδαές" κοινό των Franz και των Kaiser Chiefs μπορεί να τους παρασύρει... στο δρόμο της οδυνηρής επιτυχίας. Οι Art Brut στέκονται χαμηλά και κοιτούν τους πάντες αφ' υψηλού. Κάντε τους χώρο λοιπόν!