Meltdown
Αδέρφια μου αλήτες πουλιά. Συμπολεμιστές στον ανήθικο, αμείλικτο και καθημερινό αγώνα εναντίον της μπουρζουαζίας του μουσικού κατεστημένου και της ελαφρομπουζουκίλας. Αγωνιστές - επαναστάτες του καναπέως και της ιδανικής θέσης ακρόασης, είμαι σίγουρος ότι οι εκατοντάδες ώρες βασανιστικής (και μη) ακρόασης έχουν προικίσει τα ώτα σας με κόψη τρομερή. Τόσο τρομερή ώστε να μπορείτε με άνεση να αποκαλύψετε και την παραμικρή υποψία αρπαχτής. Εξηγούμαι...
Οι Ash είναι ένα τρίο που κατάγεται από τη μακρινή Ιρλανδία. Από το '94 μας έχει κεράσει ένα χαριτωμένο pop- rock μίγμα, βασισμένο στα ιδιαιτέρως μελωδικά ρεφρέν, στην (κατά τη γνώμη μου) χαρισματική-εφηβική φωνή του τραγουδιστή (Tim Wheeler) και στην χαβαλεδιάρικη διάθεση (θυμάστε την γαμάτη εισαγωγή στο 'Kung-fu';). Είναι γεγονός ότι δεν υπήρχε και καμιά φοβερή εξέλιξη στην μουσική τους, όμως ! το 'Free all angels' του '01 δεν ήταν καθόλου μπαγιάτικο, για τόσα χρόνια στο κουρμπέτι.
Και τώρα το quiz μας, αγαπητοί φίλοι: τι κάνει ένα «αγνό» βρετανικό group με μέτριες (πλην όμως αξιοπρεπείς και τίμιες) περγαμηνές, όταν ο πανδαμάτωρ χρόνος τσουλάει αμείλικτα, οι λογαριασμοί τρέχουν, οι κάρτες είναι στα πορφυρά και (υποθέτω) η εταιρία πιέζει; ... Το βρήκατε αγαπητοί φίλοι, ναι κάνει ένα ταξίδι στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, βρίσκει ένα παραγωγό με μακρά και τιμημένη θητεία στη μεθόριο του nu-metal (βλέπε Nick Raskulinecz - μπίζνες με Foo-Fighters, Danzig αλλά περιέργως και με Joseph Arthur και Frank Black) και του αλλάζει τα φώτα προσδοκώντας πιθανώς στην μεγάλη αγορά της Αμερικής.
Και τη σχέση έχει αυτό με εμάς τους «αδιάφθορους» της alternative μυθολογίας; Έχει και παραέχει, διότι ενώ οι παλιόφιλοι Ash τα σκάτωσαν (παρουσιάζοντας, αφ' ενός μια άρτια παραγωγή, αφ' ετέρου μια αηδιαστικά Αμερικάνικη σπουδή στο θέμα) τα ρεφρέν παραμένουν μελωδικά και εθιστικά. Έχουμε δηλαδή ένα κράμα που σίγουρα θα γοητεύσει τα απαίδευτα, τρυφερά αυτάκια του σιδεροκέφαλου κοινού που αρέσκετε στις nu-metal παπαριές, όμως σε εσένα αγαπητέ μουσικόφιλε (που έχεις φάει με τα φαράσι groupάκια σαν τους Ash) θα προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα. Συναισθήματα που θα σας κολάσουν σίγουρα, μια που το εν λόγω CD έχει δυο-τρία τραγουδάκια που έχουν τα φόντα να σας κολλήσουν για τα καλά.
Για άλλη μια φορά λοιπόν καλούμαστε να αποφασίσουμε αν θα επιβραβεύσουμε τα νταραβέρια με τον Αμερικάνο σατανά (πράμα που βέβαια έχει μόνο Πλατωνική σημασία, μια που θα τα επιβραβεύσουν άλλοι). Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να διεισδύσουν όντως στην Αμερικάνικη αγορά και οι πιτσιρικάδες που θα τους ακούσουν στα ραδιόφωνα να ενδιαφερθούν για τα παλιότερα πονήματα τους (κάτι τέτοια δεν σκεφτόταν άραγε και ο Βούγιας όταν μεταπήδησε στην «δημοκρατική» παράταξη;).
Μια εγγλέζικη (νομίζω) παροιμία λέει ότι αν χορεύεις με το διάολο, θα αλλάξεις εσύ φυσικά και όχι αυτός. Εν κατακλείδι (και επειδή πρέπει να πέσουν και κάποια νούμερα), αν σχίζεται τα βρακιά σας για nu-metal και Αμέρικα, 8 καραμπινάτο. Για αυτούς που κάποτε είχαν αναπτύξει στενές διαπροσωπικές σχέσεις με το κορίτσι από τον Άρη (και φυσικά τους λείπει αφόρητα και βασανιστικά) ... 6.95 (!) δαγκωτό.
ΥΓ: Καλό καλοκαίρι μάγκες.
