Double hipness
(...Η V2 φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά το ζήτημα των επανεκδόσεων του υλικού των Associates. Στο διπλό αυτό cd ο «πιστός» οπαδός έρχεται σε επαφή με την μη new wave, post punk κ.λ.π. πλευρά ενός από τα σημαντικότερα σχήματα της σκηνής. «Βουτάει» στις ρίζες τους με λίγα λόγια...)
Χαμένα demos, σπάνιες και ακυκλοφόρητες (συνήθως και ανολοκλήρωτες) ηχογραφήσεις, πετσοκομμένες version τραγουδιών (...που είναι αμφίβολο αν ποτέ τις άκουσε ο ίδιος ο δημιουργός τους), ημι-παράνομα bootleg κ.λ.π. κ.λ.π.. Το έχετε πάρει απόφαση πλέον πιστεύω ότι και αυτά τα «μικροπράγματα» αποτελούν επίσημο (πια) κομμάτι της μουσικής βιομηχανίας και πρέπει μάλλον να θεωρούνται αυτού του είδους οι κυκλοφορίες και «εντός δισκογραφίας». Αρκεί βέβαια να πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις. Τις οποίες το Double Hipness καλύπτει και με το παραπάνω...
Η δισκογραφία των Associates είναι από μόνη της περιορισμένη και στα σπλάχνα της ούτως ή άλλως υπάρχει μια συλλογή σκόρπιου υλικού, που γρήγορα θεωρήθηκε «κανονικός» δίσκος (The Fourth Drawer Dawn lp). Είναι όμως γνωστό ότι οι Billy Mc Kenzie και Alan Rankine πέρασαν χιλιάδες ώρες κλεισμένοι σε studio και αυτοσχέδιες «αίθουσες ηχογραφήσεων» και πως ακόμη τους άρεσε να «κρατάνε» τα πολλαπλά είδωλα των τραγουδιών τους, μη αφήνοντας τα να ξεψυχήσουν με το τέλος της πρόβας. Οι φανατικοί (όλοι αυτοί δηλαδή που τόσα χρόνια κράτησαν ζωντανό το μύθο των Associates) και τα γνώριζαν όλα αυτά και μεγάλο μέρος βρισκόταν στα χέρια τους σε διάφορα σοβαρά και μη format. Τα είκοσι εφτά τραγούδια του Double Hipness αποκαλύπτουν (σχεδόν) πλήρως αυτό το... άλλο πρόσωπο της μπάντας, μιας και τα περιεχόμενα του δίσκου φτάνουν ως και την μίνι- επανασύνδεση του 1993, όταν οι Mc Kenzie - Rankine προσπάθησαν να μετατρέψουν και πάλι τη στάχτη σε φλόγα.
Πριν αναφερθούμε στις ξεχωριστές στιγμές της κυκλοφορίας, μια μικρή παρατήρηση. Το Double Hipness σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί «αυτόφωτος» δίσκος. Αποκτά λάμψη από την γενική εικόνα του γκρουπ, όπως αυτή διαμορφώθηκε στους ήδη γνωστούς δίσκους του. Αν υπήρχε μόνο αυτό (ή αν οι «γνωστοί» δίσκοι είχαν αυτή τη μορφή), θα είχαμε να κάνουμε με ένα ακόμη συμπαθητικά ελπιδοφόρο new wave γκρουπάκι, που όμως δεν μπόρεσε να περάσει από τις υποσχέσεις στην πράξη. Σήμερα όμως βοηθάει τα μέγιστα στη μελέτη και την κατανόηση του φαινομένου Associates.
Από τη συναρπαστική διετία 77-78 έρχεται ένα μάλλον αμήχανο 'Do the call girl'. Roxy Music , Bowie κ.λ.π. είχαν ήδη ξεκινήσει την ηχητική παρακμή τους και οι Associates του ακολουθούν και σε αυτή! Ο Mc Kenzie αδειάζει με τη μία τους στίχους (σαν να θέλει να τους ξεφορτωθεί) και ο Rankine στέλνει μπροστά μια μοίρα glam A.O.R. -άδικων πνευστών για να συνοδεύσουν την πτώση. Ένας διεστραμμένος Bryan Ferry σας περιμένει στο 'Not tonight Josephine' (μην τον γνωρίσετε στη μαμά σας!) και για πρώτη φορά στα σφυρίγματα του '2000 years of Mental torture' συναντάς τους Associates που γνωρίζεις. Παρακάτω b-sides, ιδέες που δεν κατάφεραν να γίνουν τραγούδια και άλλες μειονότητες της πρώιμης περιόδου. Μια video-cabaret εκτέλεση του '18 Carat Love Affair' σου δίνει την εντύπωση ότι το ντουέτο θέλει να γελοιοποιήσει το ίδιο του το τραγούδι. Μια πιανο-σφυριχτική σύνοψη του «αντιδραστικού» 'The affectionate Punch' σε ένα λεπτό και σαράντα τρία δεύτερα, σου υπενθυμίζει ότι το στοιχείο του «γελοίου» αποκτά... διαφορετικές διαστάσεις στον κόσμο των Associates.
To δεύτερο cd ανοίγει με ένα ενεργειακά «ζωντανό» Gloomy Sunday, με τον Mc Kenzie να «χαριεντίζεται» με τη φωνή του και τον Rankine να χάνεται στον τοξικό παράδεισο των ήχων του. Demo εκδόσεις των 'I never will' και 'Club country' (το πρώτο αποτελεί μια από τις εναρκτήριες «θρησκευτικές» στιγμές του Mc Kenzie). Θα πάω κατευθείαν στα τραγούδια από τα Auchterhouse demos (της «90ς περιόδου) θα ακούσω ειδικά το 'Stephen, you're really something' και προς στιγμήν θα αναρωτηθώ (μην ξέροντας το οριστικό τέλος) τι πήγε στραβά και δεν είχαμε τελικά το δυναμικότερο come back στην ιστορία της μουσικής.
Το τοποθετώ με υπερηφάνεια δίπλα στα υπόλοιπα, να θυμηθώ να αγοράσω σε cd και το Fourth Drawner Down (μη μου χαλάσει το βινύλιο). Ακούω πότε πότε τα «διαφορετικά» κομμάτια και περιμένω να γνωρίσω με το χρόνο και αυτούς τους Associates No 2, που τώρα απλά τους διακρίνω κάπου να κρύβονται. Και - γιατί όχι;- περιμένω και το Double Hipness Νο 2!
