Sulk

(...επιτέλους! Το "Desire" και το "Untitled" ξαναβρίσκουν το χαμένο τους αδερφάκι. Το "Sulk" επιστρέφει στη δισκογραφία και ίσως αυτή είναι η τελευταία σας ευκαιρία να σας αλώσει την ψυχή ο Billy Mc Kenzie, να σας καταστρέψει το μυαλό ο Alan Rankine . Βασικό προσόν του "Sulk" το ότι δεν έχει ακόμη ξεθωριάσει από την συνεχή χρήση. Σας προκαλεί να το «ξεθωριάσετε» εσείς, αν αντέχετε βέβαια...)

Διάφορες ιστορίες λέγονται κατά καιρούς για το πώς, υπό ποιές συνθήκες και σε τι «κατάσταση» ηχογράφησαν οι Associates το απόλυτο αριστούργημα της υποδειγματικά σύντομης καριέρας τους (μη μετράτε τις «ξεπέτες» που έλαβαν χώρα αργότερα...). Τo "Playground" ένα στούντιο-εργοτάξιο που δημιούργησε ο Mike Hedges έπαιξε ασφαλώς το ρόλο του. Οι Associates μπήκαν -στην κυριολεξία- μέσα του, το διέλυσαν, το άλωσαν και το οδήγησαν στην αποκορύφωση των δυνατοτήτων του. Μεταλλικές μπάρες, κάνιστρα, ντραμς γεμισμένα με νερό και κιθάρες στις οποίες είχαν... αδειάσει τα νεφρά τους πριν τις χρησιμοποιήσουν για την ηχογράφηση. Φρέσκα ψάρια καρφιτσωμένα στα ρούχα τους για μια ολόκληρη εβδομάδα; Ούτε ο Tom Doyle -βιογράφος του Billy Mc Kenzie- δε γνωρίζει τελικά πόσα από όλα αυτά είναι αλήθεια, πόση σημασία έχει όμως η αξιοπιστία ενός μύθου μπροστά στο μέγεθος και τη γοητεία του. Απολύτως καμία! Προχωρήστε στην ακρόαση λοιπόν...
Η φωνή του McKenzie στην κλίμακα 'αυτών-που-σε-καθηλώνουνε' στέκει κάτω μονάχα από το Scott Walker, αλλά -προσωπική άποψη αυτό- καταφέρνει και βρίσκεται λίγο πάνω από τον πνευματικό της πατέρα David Bowie. Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου δεν ησυχάζει στιγμή. Την ακούς να τρέχει, να λαχανιάζει, να χάνεται και να έρχεται σε απόγνωση. Οι ανάσες του Mc Kenzie αποτυπώνονται στο δίσκο και κάθε περιθώριο ηρεμίας για τον ακροατή έχει ήδη χαθεί. Η λαγνεία με την οποία επιλέγει να φορτώσει την ερμηνεία του, την απομακρύνουν από το τυπικό νεο-ρομαντικό performing της εποχής της, οι δυνατότητες της (πολύ πάνω από το μέσο όρο των υπολοίπων) την τοποθετούν στο μεταίχμιο κλασσικής και μοντέρνας τέχνης, της χαρίζουν διαχρονικότητα και αφθαρσία, το ίδιο έντονες με τη φθορά που δύναται να προκαλέσει στον οποιονδήποτε την ακούσει, έστω και για λίγο. Δεν τραγουδάει σαν να έρχεται το τέλος του κόσμου ο Mc Kenzie, τραγουδάει για έναν κόσμο που έχει ήδη τελειώσει. Και αν στο "The Affectionate Punch" o θυμός είχε το πάνω χέρι και στα τραγούδια του "Fourth Drawer Dawn" το δράμα τον είχε πάρει από κάτω, στο "Sulk" κατάφερε και στάθηκε με συγκλονιστικό τρόπο πάνω από τη θλίψη του, κοίταξε στα μάτια την απόγνωση του και έστω και πρόσκαιρα τις νίκησε και τις δύο.
Ο δε Alan Rankine στήνει το μουσικό ηχητικό περιβάλλον με τρόπο που πραγματικά αρμόζει στο μεγάλο ερμηνευτή που αυτό φιλοξενεί. Οι ήχοι με ασταμάτητο τρόπο προστίθενται ο ένας πάνω στον άλλον, χρησιμοποιείται σχεδόν κάθε ήχος που προσφέρει ένα synthesizer την εποχή εκείνη, από τους πιο «τρομαχτικούς» μέχρι τους αβάσταχτα παιδικούς. Η φαντασία του δε σταματά να δημιουργεί κάθε διαφορετικό δευτερόλεπτο και ο ίδιος επιλέγει να μην πετάξει τίποτα. Κρατάει τα πάντα, όλες του τις ιδέες και τις πετάει στο «γήπεδο», μη δίνοντας καμιά σαφή εντολή. Ας παίξουν όλοι όπως θέλουν, κιθάρες ντραμς και μπάσο φτάνουν στα αυτιά του ακροατή πρωτόγνωρα ασύνδετες μεταξύ τους, όλα δέιχνουν να είναι οργανωμένα ως το σημείο εκείνο που καταλήγουν και πάλι στην απόλυτη έλλειψη δομών. Όλα υπάρχουν μες στο μυαλό του, μόνο που αυτό έχει αγγίξει ήδη τα όρια της παράνοιας.
Οι δυο τους ίσως δεν έπρεπε να συναντηθούν ποτέ. Ίσως αυτό να ήταν το καλύτερο. Το "Sulk" (σε λίγο μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους δίσκους των Associates) ίναι από τις εμπειρίες εκείνες (στη φάση της δημιουργίας τους...) που αν αυτοί που τις έζησαν δεν καταφέρουν να τις αποβάλουν, αποδεικνύονται καταστροφικές, οδυνηρά καταστροφικές. Ο Billy Mc Kenzie κατάφερε να «ζήσει» μαζί τους ως το 1997. Μετά τις παράτησε, να ζουν μόνες τους για πάντα...
Το "Sulk" του 2000 περιλαμβάνει δεκαεφτά τραγούδια. Ο κυρίως δίσκος βέβαια ολοκληρώνεται στο νούμερο δέκα. Ξεκινάει με το μoναδικό τραγούδι του δίσκου που δένει με την εξωτικά kitch αισθητική του εξωφύλλου, το ορχηστρικό "Arrogance gave him up". Υπάρχει το "No" για να δοξάσει την «ηλεκτρονικότητα» της δεκαετίας του '80, που ξεκινάει αλά Soft Cell και ολοκληρώνεται σε στυλ οπερετικό. Στις μεταλλικές ταχύτητες του "Bap de la bap", στην κλασσικιζόντως χορευτική διάθεση του "Gloomy Sunday", στη στιχουργική απόγνωση του "Nude spoons" και στο "Skipping", ένα από τα λίγα τραγούδια που κατάφεραν να ολοκληρώσουν την περιγραφή του αδιεξόδου. Το "Sulk" συμπεριφέρεται έτσι ως το τέλος, υστερικά και ασυνάρτητα, γεμάτο θόρυβο και μελωδίες, κλείνονατας σιγά σιγά κάθε έξοδο για τον ακροατή και εγκλωβίζοντας στο εσωτερικό του, όχι απλά μέχρι να ολοκληρωθεί η ακρόαση, αλλά πολύ παραπέρα... τραβώντας τα πράγματα στα άκρα.
Στα bonus tracks μας δίνονται το hit "18 Carat love affair" (και είμαστε ευγνώμονες για αυτό...), το "And then I read a book", που μάλλον λόγω επικινδυνότητας έμεινε έξω από την αρχική έκδoση του δίσκου (όλοι οι Associates σε ένα τραγούδι: ηλεκτρονικός θόρυβος, σκληρές κιθάρες στο background, ο Mc Kenzie λίγο πριν συναντήσει τα όριά του, οι στίχοι να προστάζουν και να εκλιπαρούν ταυτόχρονα!). Η έκπληξη όμως έρχεται στο τέλος, το ακουστικό "The room we sat in before" βγαλμένο μες από τα σπλάχνα του "It's better this way", φανερώνει το πως ένα «σκληρό» κομμάτι των Associates μπορεί να μετατραπεί στο λεπτό σε μία ευαίσθητη ακουστική μπαλλάντα. Και αποκαλύπτει ότι πάνω απ'όλα οι Associates είναι ...sulk!

Στο βαθμό που ο καθένας μας επιλέγει-με κριτήρια που μόνο ο ίδιος γνωρίζει εκτός από την ύπαρξή τους και τις αιτίες τους- τα αριστουργήματα της προσωπικής του «ιστορίας της μουσικής», το "Sulk" αντιπαραθέτει έναν ολόκληρο όγκο από «αντικειμενικά» και ευρύτερα αποδεκτά κριτήρια και επιχειρήματα, για να κάμψει και τις αμφιβολίες όσων δεν κατανοούν τα πρώτα. Και πάει και στέκεται μόνο του... στο πάνθεον των «αριστουργημάτων», για να μη φύγει ποτέ από εκεί, στο εξής!