Weirdo Goes To The Disco
Νέα είσοδος στην κατηγορία των τραγουδιστριών με παραφυσικές ποπ τάσεις. Του Πάνου Πανότα
Τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει τη μουσική παράδοση στη μεταθανάτια αποσύνθεση, για να αρχίσουμε να αφηγούμαστε το θέμα μας σήμερα κάπως διαφορετικά; Ο πραγματισμός σίγουρα, όπως και με τα πάντα... Η πρωτοπορία επίσης... Έμμεσα δηλαδή η αγκίστρωση στο παρόν όσο κι η στόχευση σε ένα ιδιοποιημένο μέλλον.
Κομμάτι του ίδιου ερωτήματος είναι και το πώς σχετίζεται το νόημα που δόθηκε κάποτε στις παραφυσικές ποπ τάσεις της Grouper, της Marnie, της Jessica Bailiff, της Cynthia Dall, αλλά πολύ πρόσφατα και της Atariame όπως θα δούμε, με τη συνειδητοποίηση περί ετερότητας που κατά κανόνα προηγείται της οποιασδήποτε πράξης εκκεντρισμού.
Με αυτήν την έννοια, κι επιδεικτικά λόγω της μη κανονιστικής θέσης της γραφής της, η νεαρή Natalia Salmina (κατάγεται απ' το Ιζέβσκ όμως μένει στην Αγία Πετρούπολη) ξαναπροσφέρει μια ήδη εφαρμοσμένη ρετσέτα. Βασιζόμενη ωστόσο στην πολύ προσωπική μα και συγκεκριμένη δική της ανάγνωση για την αβαντ ποπ. Κάτι που αποτυπώνεται και στα δύο εξώφυλλα με τα οποία κυκλοφόρησε το παρόν άλμπουμ - επιλέξαμε της Floe Tapes να συνοδέψει το κείμενο, το άλλο με το ενοχικά φετίχ κραγιόν το βρίσκετε εδώ.
Στο προκείμενο, η επιτηδειότητα είναι αυτή που αλλάζει τα δεδομένα λοιπόν. Το πώς επεκτείνει η Salmina την ίδια της την αναγκαιότητα στο επίπεδο τη απόλυτης φαντασίας, αυτο-δημιουργώντας τον χαρακτήρα της Atariame, που σύμφωνα με τα λεγόμενά της έχει ηλικία 15 χρόνων, ο οποίος και μάς φέρνει αντιμέτωπους με μια ακόμη οριακή περίπτωση ανθρώπινης δημιουργικότητας. Περίπτωση που λες κι ήμασταν ταγμένοι να αναζητήσουμε εναγώνια στο σύγχρονο μουσικό χάρτη ωσότου την βρούμε.
Μέχρι να φτάσει στο τέλος τού "Weirdo Goes To The Disco", η Atariame δίνει το ένα πίσω απ' το άλλο τραγούδια που λιγότερο ή περισσότερο επιβάλλονται από το πρώτο άκουσμα. Απ' το "Flatmate" της έναρξης κι απ' το πιθανότερο τοπ του άλμπουμ "Dreamers" ως το "Girl Walks Home Alone At Night" βιώνουμε μία αλληλουχία ύμνο στη χαμηλή πιστότητα και τις δυνατότητές της. Τα κομμάτια παίζονται από κιθάρες, πλήκτρα, samples, μπάσο, θορύβους, rhythm box, προεκτείνονται όσο ήταν δυνατό απ' τα φωνητικά, μα προπάντων καταφέρνουν κι ακούγονται ασυνήθιστα ενώ διαβάζοντας πάλι τι ακριβώς περιέχουν δεν βρίσκεις τίποτα που να σε υποψιάζει για αυτό.
Καθώς ο δίσκος φτάνει στον επίλογο του "Air Aisa" κι η εμπειρία σού καταλαμβάνει το σκεπτικό, αναζωογονείται μέσα σου κι η πλανευτική βεβαίως φαντασίωση πως προηγουμένως η μήτρα του κόσμου ήταν σε τάξη και στοίχιση αλλά από τώρα και μετά μετατράπηκε σε ευάλωτη κι ασφυκτικά πολιορκημένη.
Η Atariame μάς εκμυστηρεύτηκε ότι εμπνέεται απ' τα μακρινά ταξίδια όμως κι απ' τη μουσική της όταν αυτή ακούγεται όπως της αρέσει. Απλά τα λόγια αλλά βαθιές οι σημασίες τους. Μένει στους ακροατές της να καταλάβουν το πόσο αδύναμη είναι τελικά στο να ξεδέσει από την ψυχή της τους κόμπους του κρυφού δράματος και του αναστοχαστικού πόνου, και το πόσο παλεύει με όπλο τα εξαιρετικά τραγούδια της για να πετύχει την απελευθέρωσή της.
Πλέον, το "Weirdo Goes To The Disco" κατατάχτηκε σε όλους εκείνους τους δίσκους που πέτυχαν σε κάποια στιγμή της ζωής μας να μάς δημιουργήσουν καινούργιες μνήμες. Για τούτο μονάχα, κι εξαιτίας του αλάνθαστου σχετικισμού του, δεν θα μπορούσε αλλιώς παρά να συστήνεται κι ανεπιφύλακτα προς τον οποιοδήποτε άνθρωπο του προκαλούν ιδιαίτερα ηδονιστική ευχαρίστηση τα σαφή σημεία με άγνωστο περιτύλιγμα.
