Mόνο λίγα συγκροτήματα πάνω στον πλανήτη νομίζω πως διαθέτουν το υπόβαθρο να δεχθούν αλλά και να δώσουν με ευκολία την ρυθμική πλημμύρα που επιδιώκουν, μέσα από τις δουλειές τους. Κι αυτό γιατί η μουσική όπως και η κάθε τέχνη, δεν είναι παρά η δημοσιοποίηση των έσω του κάθε καλλιτέχνη και αν το έσω σου δεν είναι πολυσυνθετικό και ποικιλόμορφο, μοιραία το να προσπαθείς να το διανθίσεις με διάφορα στοιχεία κάνοντας το πολύπλοκο για να ενυπάρξει μέσα στο γενικό σύστημα, οδηγείσαι σε αποτυχία.
Κάπως έτσι την πάτησαν (και νομίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε ότι είναι και οι μοναδικοί φυσικά) οι Attica Blues. Ευτυχώς ή δυστυχώς ούτε test χρειαζόμαστε, ούτε δοκιμαστικές περιόδους. Οπότε σοφή η επιλογή της συμπλήρωσης του τίτλου του δίσκου με το "don't test". Αβίαστα ο δίσκος χαρακτηρίζεται ως μέτριος. Δεν αντιλέγω, μουσικό γούστο υπάρχει στους Attica Blues, όμως το θέμα είναι να δέσουν όλοι αυτοί οι ήχοι μεταξύ τους. Εκεί μάλλον οφείλουμε να παραδεχθούμε πως δεν βρίσκουμε και την προσωποποίηση της ρυθμικότητας. Το άλλο που φαίνεται επίσης, είναι η αδυναμία του συγκροτήματος να συντονιστεί με τις "μόδες" της εποχής ή έστω τις αντιμόδες. Η μετριότητα της μέσης κατάστασης, η οποία γίνεται ακόμα πιο ορατή μετά το "Deeper", το τραγούδι που στην ουσία ανοίγει τον δίσκο μετά από ένα μικρό introduction. Από εκεί και μετά αυτό που συναντά κανείς δεν μπορεί να το θεωρήσει ούτε ενταγμένο στο mainstream (εκεί τουλάχιστον θα πουλούσαν, θα αποζημιώνονταν υλικά), ούτε όμως ενταγμένο και σε κάτι που θα χαρακτηρίζαμε πειραματικό ή έστω "δύσκολο" (εκεί θα αποζημιώνονταν ηθικά). Και όπου βασιλεύει η μέση κατάσταση, αυτό που τελικά λαμβάνει χώρα είναι το να περνάς εντελώς απαρατήρητος από το στερέωμα που αποφάσισες να κινηθείς. Δεν φαντάζομαι να διαφωνεί κανένας ότι το ίδιο θα γίνει και με τους Attica Blues, οι οποίοι σημειωτέον ότι έχουν καταπληκτικό παρελθόν ως remixers...