So Waltz

Συνέχεια (πολύ) προηγουμένων. Οι Audiac είναι οι Νiklas David και Alexander Wiemer, ένα γερμανικό δίδυμο που σχεδόν δεκαπέντε χρόνια πριν πρωτοσυστήθηκε στους αβαντγκάρντ κύκλους με το Τhank You For Not Discussing The Outside World, ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ το οποίο ξεχαρβάλωσε ελαφρώς και με δημιουργικό τρόπο τις νόρμες (;) του trip-hop. Στον ρόλο του παραγωγού και γενικού πνευματικού γκουρού βρισκόταν ο Hans Joachim Irmler των Faust ο οποίος επιβλέπει και αυτή την προσπάθεια. Η πρώτη μου αντίδραση ακούγοντας το άλμπουμ είναι να επιδοθώ σε λίγη ερασιτεχνική ψυχολογική ανάλυση ψάχνοντας να βρω τι ακριβώς προσπαθούν να ηχογραφήσουν.

Αν στον πρώτο δίσκο επέτρεπαν σε ήχους και μελωδίες να αλλάζουν γνώμη ανά δίλεπτο (και στον Irmler να κάνει το edit κατά βούληση), αυτή τη φορά τους δίνουν κατεύθυνση, αλλά και πάλι όχι σχήμα για τελεσίδικη κατηγοριοποίηση. Δεκαετίες electronica, Popol Vuh και Scott Walker, chanson, jazz και soul, ενορχηστρώσεις που περνούν από τους Van Dyke Parks και Τοwnes Van Zandt και φτάνουν στους Μοloko, είναι πράγματα που μπορούμε να αναφέρουμε αν θελήσουμε να δώσουμε ένα πλαίσιο αναφοράς που και πάλι στο τέλος δεν σημαίνει κάτι. Αυτό που σε κάθε περίπτωση γίνεται σαφές είναι ότι η μουσική τους πια τοποθετείται σχετικά πιο εύκολα στην αλυσίδα μιας εκλεκτικής ευρωπαϊκής παράδοσης.

Αν για κάτι πάντως αξίζουν ένα μπράβο, είναι για το ότι δεν φοβούνται να ακουστούν μελοδραματικοί, να δώσουν στον ήχο τους θεατρικές διαστάσεις και μαζί την αφορμή να βρεθεί κάποιος να χαρακτηρίζει κάθε τρεις και λίγο τη μουσική τους ‘κινηματογραφική’, το παγκόσμιο προειδοποιητικό σημάδι ότι πρέπει να φύγεις τρέχοντας και να μην ξαναπλησιάσεις είτε το συγκρότημα είτε αυτόν που το περιγράφει. Όχι ότι δεν σκοντάφτουν κάποιες στιγμές στην αυτοαναφορικότητα των συνθέσεων, αλλά και αυτοί και ο Irmler ξέρουν πάντα πώς να μην πέφτουν σε αδιέξοδο.

Το πιάνο είναι το όργανο-κλειδί στον δίσκο. Είτε χαλαρό και συνοδεύοντας το moog του ‘Ambulance Music’, είτε στις πιο ηλεκτρικές διαθέσεις του ‘Dreamadream’, είναι το κέντρο γύρω από το οποίο το δίδυμο κυνηγάει πότε λίγο cosmic εξπρεσιονισμό και πότε απλώς τη σκιά του. Τα φωνητικά πότε σε ρόλο Παπακαλιάτη που ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του είναι η ξαδέρφη της πρώην του κολλητού του και πότε συνδυάζοντας ειλικρινή σαρκασμό και ρομαντισμό, κρατάνε τα κομμάτια από το να ξεφύγουν επικίνδυνα. Και όταν η μουσική δεν στέκεται και τόσο στο ύψος της, τραβάνε την ομάδα μόνα τους όπως στο ‘Lay Down Stay Here’, την μπαλάντα που κλείνει το άλμπουμ και που άξιζε καλύτερη ανάπτυξη.

Με έναν δίσκο την εικοσαετία και μακριά από την όποια βιομηχανία έχει απομείνει, οι Αudiac είναι καταδικασμένοι να μην τους μάθει ούτε ο καφετζής του στούντιο. Και αυτό είναι πραγματικό κρίμα, γιατί δεν ξέρω τι ακριβώς νομίζουν ότι κάνουν με τη μουσική τους, αλλά στην πραγματικότητα ηχογραφούν την εναλλακτική ποπ του εικοστού πρώτου αιώνα. Με την έννοια που είχε η φράση όταν φάνταζε κλισέ φουτουρισμός πριν είκοσι χρόνια, με την έννοια που (πρέπει να) έχει τώρα που τον ζούμε και με αυτή που θα έχει κατά την υπόλοιπη διάρκειά του. Αν δηλαδή είμαστε αρκετά τυχεροί.