Untilted
Κάποιοι ίσως νομίσουν πως είμαι κάποιος φανατικός του group, μετά και την προ 2 περίπου εβδομάδων παρουσίαση της εμφάνισης τους. Κάθε άλλο, το είδος που εκπροσωπούν δεν είναι αυτό που θα λέγαμε ο τομέας μου αν και το παρακολουθώ αρκετά. Απλά, μου αρέσουν και εκτιμώ την τιμιότητα και ειλικρίνεια που τους διακρίνει όλα αυτά τα χρόνια. Για αυτήν την τιμιότητα θα ήθελα να μιλήσω λοιπόν με αφορμή την νέα τους κυκλοφορία "Untilted", ένα παιχνίδι με τη λέξη untitled που δίνει και το στίγμα για το ύφος του δίσκου.
Ασφαλώς δεν μπορεί κάποιος να μιλήσει πια για επανάσταση. Δεν μπορεί να μιλήσει για καινοτομίες και avant-garde, leftfield electronica, idm ή όποιες άλλες ρετσέτες φροντίζουμε να κολλάμε στο κάθε τι, προσπαθώντας να το εντάξουμε αλλά και να ενταχτούμε, πολλές φορές μάταια, κάπου. Δεν θα βρούμε λοιπόν καινοτομίες σε αυτό το δίσκο. Τα δυο μέλη των Autechre, έχοντας κατακτήσει το δικαίωμα να μην δίνουν λογαριασμό για το τι κάνουν, δουλεύουν με τη δικιά τους λογική, έχουν τους δικούς τους στόχους και τη δικιά τους αντίληψη για την πρόοδο της δουλειάς τους.
Έχουμε λοιπόν έναν πιο γρήγορο, σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκο, πιο προσιτό (ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση σου δίνει) από το draft και το confield αλλά πιο δύσκολο από το μελωδικό inculabula. Οι μελωδίες καλά κρυμμένες χρειάζονται αρκετά προσεκτικά και δυνατά ή με χρήση ακουστικών (!) ακούσματα για να φανερωθούν αλλά είναι εκεί, καθώς και μια παιχνιδιάρικη διάθεση όπως προείπα που είναι αρκετά "ορατή".
Μια γενική παρατήρηση είναι πως τα κομμάτια έχουν τις περισσότερες φορές 2 μέρη, με το πρώτο αφηρημένο και το δεύτερο πιο μελωδικό, αλλά και πως ο ήχος είναι αρκετά οργανικός για τα μέτρα τους, με αποκορύφωμα το "Pro Radii" που μου φέρνει στο νου πρωτόγονες, tribal τελετουργίες (ιδίως η εισαγωγή), ή το "Sublimit" που με την είσοδο του 80's snare drum μπορεί να χαρακτηριστεί σαν την Autechre εκδοχή του funk, θυμίζοντας και λίγο Aphex Τwin.
Στα αρνητικά, μπορώ να βάλω τη διάρκεια, μιας και κατά την ταπεινή μου γνώμη τα 40-50 διαθέσιμα λεπτά που "μας" έδινε το βινύλιο είναι αρκετά για ένα χορταστικό άκουσμα. Μετά αρχίζει και κουράζει... Επίσης μια αίσθηση πως κάποια κομμάτια μοιάζουν να οδηγούν κάπου στο πουθενά και καλό θα ήταν να περιορίζονταν ή να εξέλειπαν.
Καταλήγοντας πρόκειται για έναν μεγάλο, όπως είπα, σε διάρκεια δίσκο, ένα δίσκο που δεν προδίδει όμως τους fanς του group, δεν αποσκοπεί στον "προσηλυτισμό" νέων πιστών απλουστεύοντας και "μαλακώνοντας" τις γραμμές του, αλλά την ίδια στιγμή ένα δίσκο με πολύ ωραίες στιγμές και αρκετό ενδιαφέρον. Εύλογα ερωτήματα για το που μπορεί να οδηγήσει αυτό το "ρεύμα", αν επαναλαμβάνεται η ίδια συνταγή με μικροαλλαγές, αν υπάρχει τέλμα ή όχι υπάρχουν. Αλλά όπως πολύ σωστά είχα διαβάσει σε ένα σχετικό με τους Sonic Youth άρθρο (χωρίς προσπάθεια σύγκρισης), έχουν προσφέρει τόσα πολλά αυτά τα χρόνια που είναι αχαριστία να ζητάμε και άλλα από αυτούς. Ας βρεθούν άλλοι να πάνε παραπέρα. Αυτό που ζητάμε είναι αξιοπρεπείς δουλειές που να σέβονται το κοινό αλλά και τους ίδιους Δεν μπορούμε να πούμε ακριβώς το ίδιο για τους Αutechre, καθώς πολύ νεότεροι και με πολύ μέλλον μπροστά τους, αλλά τη καταξίωση και αναγνώριση την έχουν είδη κερδίσει.
