Not accepted anywhere
Ο βασικός λόγος για τον οποίο γράφτηκε αυτό το κείμενο για το ντεμπούτο των The Automatic είναι για να μην προλάβει να τούς περιλάβει ο κ. Καραμπεάζης και τούς βάλει 1/10. Μαζί με τα albums των Arctic Monkeys και των Fratellis, το "Not Accepted Anywhere" συμπληρώνει μια τριλογία υπερ-επιτυχημένων και πολυδιαφημισμένων (τουλάχιστον στη Μεγάλη Βρετανία) δίσκων. Οι ίδιοι οι The Automatic έχουν ακολουθήσει τη συνταγή της επιτυχίας πιστότερα και από νοικοκυρά που δε χάνει επεισόδιο της Βέφας: είναι νέοι, είναι ωραία παιδιά, κι έχουν το κατάλληλο attitude για να γίνονται εξώφυλλα και πολυσέλιδα θέματα στο NME. Αυτό το attitude μεταφράζεται σε ένα μείγμα τρέλας / νεανικής ορμής / στημένης αλητείας - κάτι σαν, όταν κάνουμε live τα σπάμε όλα, αλλά όταν φτάσουμε στο ξενοδοχείο μετά τη συναυλία, θα απαιτήσουμε από την εταιρεία καλύτερο room service.
Ασφαλώς, είναι σαφώς πιο υγιές για έναν 18χρονο να έχει ως ήρωές του μπάντες σαν τους The Automatic από το να ακούει φανατικά, για παράδειγμα, Will Oldham. Χωρίς να αξιώνουν δάφνες πρωτοτυπίας ή ιδιαίτερης συνθετικής φλέβας, οι The Automatic είναι επαρκέστατοι σε αυτό το light ιδίωμα punk-pop στο οποίο ειδικεύονται, παίζουν δυνατά, διαθέτουν μπόλικη ενέργεια, και μπορούν να σε ξεσηκώσουν. Έχουν μάλιστα και ένα single, το "Monster", το οποίο είναι για τους The Automatic ό,τι είναι το "Creep" για τους Radiohead ή το "Alright" για τους Supergrass: ένα λαμπερό και πολυακουσμένο anthem που αναπόφευκτα ανάβει τα φωτάκια κινδύνου που γράφουν "one-hit wonder". Παρά την κάτι-παραπάνω-από-εξόφθαλμη ομοιότητά του με το "That's When I Reach For My Revolver" του Μoby, το "Monster" δεν μπορείς να το αγνοήσεις: είναι μια θριαμβευτική power pop στιγμή, άκρως κολλητική και ερμητική. Ακόμα κι αν το θεωρήσεις σκουπίδι, άπαξ και το ακούσεις θα βρεθείς σε ανύποπτο χρόνο με το ρεφραίν του επίμενα καρφωμένο στο κεφάλι σου.
Κατά τα άλλα, οι The Automatic δείχνουν ένα κάπως διαφορετικό πρόσωπο στα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου: είναι λίγοτερο εύκολοι και περισσότερο νευρώδεις, πασχίζουν ασφαλώς να προσφέρουν αξιομνημόνευτες μελωδικές γραμμές, αντιγράφουν διάσπαρτα από Pixies ή Franz Ferdinand, κι αλλού τα καταφέρνουν, ενώ σε κάποια άλλα σημεία ακούγονται αδιάφοροι. Το πρόβλημα με το "Not Accepted Anywhere" δεν είναι ότι είναι κακός δίσκος, αλλά ότι είναι ένας άνισος, καθώς και εφήμερος δίσκος. Άνισος γιατί παρά τα 40 λεπτά του μοιάζει ότι διαρκεί τουλάχιστον το διπλάσιο από ό,τι θα έπρεπε, και εφήμερος γιατί δεν έχει δικό του χαρακτήρα και προσωπικό στίγμα. Μοιάζει σαν την προσπάθεια ενός group που είχε λίγες καλές ιδέες, αλλά βρέθηκε αναγκασμένο να παραδώσει ένα ολόκληρο album σε περιορισμένο χρόνο. Από το υλικό των The Automatic θα μπορούσε να βγει ένα εξαιρετικό EP, ως δίσκος όμως μάλλον απογοητεύει.
Ωστόσο, όσο μακριά είναι αυτό το album από το να χαρακτηριστεί ως ένας εκ των δίσκων της χρονιάς (κάτι που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει από όλα τα βρετανικά μουσικά έντυπα), άλλο τόσο άδικο θα ήταν να πει κανείς ότι στερούνται ενδιαφέροντος. Πολύ απλά, μπορείς να περιμένεις το καλύτερο ή το χειρότερο: δεν αποκλείεται οι The Automatic να φτιάξουν ένα πραγματικά πολύ καλό δεύτερο album, αλλά είναι και εξίσου πιθανό το δεύτερο βήμα τους να ισοδυναμεί με το απόλυτο τίποτα. Προς το παρόν, κρατάμε το θεαματικό "Monster", καθώς και 2-3 ακόμα δυνατές στιγμές τους ("Raoul", "Recover", "On The Campaign Trail"), και αναμένουμε κρατώντας μικρό καλάθι.
