The Autumns
Στο Los Angeles όπου το φθινόπωρο είναι ανύπαρκτο, αρκετοί που νοσταλγούν την ιδιαίτερη αίσθηση της εποχής αυτής αγοράζουν και στρώνουν στις αυλές τους κιτρινισμένα φύλλα για την ανάλογη ατμόσφαιρα και, είναι πιθανό ανάμεσά τους να βρίσκονται και οι -συμπολίτες- Autumns που ευνοούν κατ' εξακολούθηση το προαναφερόμενο χρώμα στα εξώφυλλα των κυκλοφοριών τους. Το δείχνουν φυσικά και με τ' όνομά τους, καθώς φαίνεται πως εννοούν να δηλώνουν προκαταβολικά τα συναισθήματά τους.
Αναζητώντας μάλλον μια νέα αρχή στην τρίτη αυτή αυτεπώνυμη δουλειά τους οι δύο που απομένουν από την αρχική τετράδα των Autumns, υποδέχονται όπως ακριβώς μας προετοίμασαν στο 'The End', από τα καλύτερα τραγούδια εδώ και αντιπροσωπευτικό λίγο-πολύ της συνέχειας, όπου η ευγενικά νωχελική κιθάρα και το διακριτικό rhythm section συνοδεύουν το φαλσέττο του Matthew Kelly στην ονειρική και moody pop ελεγεία του που στην πορεία απογειώνεται επάνω στο θορυβώδες χαλί που στρώνει η κιθάρα. Ατμοσφαιρικοί Radiohead ή ο Jeff Buckley (στον οποίο παραπέμπει ευθέως η φωνή του Kelly) που συναντά τους βρετανούς shoegazers της εποχής του, το αποτέλεσμα είναι αρκετά ενδιαφέρον παρά την προφανή δραματοποίηση.
Αυτοί είναι και οι άξονες ανάμεσα στους οποίους κινούνται όλα τα τραγούδια εδώ, χρησιμοποιώντας όλα ή μερικά μόνο από τα παραπάνω κάθε φορά, χωρίς την παραμικρή έκπληξη. Δραματική, λεπτοδουλεμένη φθινοπωρινή pop όπου πολύπλοκες μελωδίες επιπλέουν στο έντονο κιθαριστικό υπόβαθρο που διογκώνεται και κατεβαίνει σαν κύμα θυμίζοντας μερικές φορές τις ατμόσφαιρες των Cocteau Twins, δηλωμένων αλλά και αναπόφευκτων προτύπων για τους Autumns καθώς ανήκουν στο roster της Bella Union ενώ διετέλεσαν προστατευόμενοι του Simon Raymonde. Στο κλίμα αυτό και η όμορφη art-pop του 'Cattleya' όπου η κιθάρα ταξιδεύει πιο διακριτικά και το πιάνο δίνει uptempo διάθεση, μια ακόμη πολύ καλή στιγμή.
Αλλού τα πράγματα παραμένουν πιο λιτά και περισσότερο ευρύχωρα όπως στο 'Desole' με τις americana σκιές ή τα επίσης αξιόλογα 'Every Sunday Sky' και 'Slumberdoll' που προσφέρουν ευπρόσδεκτα διαλείμματα στην φορτωμένη τελικά δραματοποίηση των υπολοίπων. Υπάρχουν βέβαια και δύο κινηματογραφικά instrumental, από τα οποία όμως μένει μόνο μια ακαθόριστη μελαγχολική διάθεση.
Όμορφη ατμοσφαιρική και συναισθηματική pop λοιπόν, λεπτός και έμπειρος συνδυασμός γνωστών ακουσμάτων που προδίνεται όμως από την αέναη επανάληψη του ίδιου μοτίβου αλλά και την ρηχή δραματοποίηση, αδυναμίες μέσα στις οποίες πνίγονται τελικά οι καλές στιγμές, καταλήγει τελικά να κουράζει στα 50 λεπτά διάρκειας αφήνοντας πίσω λίγα μόνο πράγματα και κάποια διάχυτη γεύση φθινοπωρινής μελαγχολίας που φαντάζει τεχνητή, όπως είναι άλλωστε και το φθινόπωρο στο Los Angeles.
