Neon Resistance
Λίγες μέρες μετά το θάνατο του Tom Petty, η Azalia Snail μπήκε στο studio και ηχογράφησε μια διασκευή στο ‘Τhe Wild One, Forever’ από το πρώτο του album του 1976. Και λίγο πιο μετά, ανέβηκε σε έναν λόφο κάπου στο LosAngeles την ώρα που έδυε ο ήλιος και ζήτησε από ένα φίλο της να την βγάλει video. Υπάρχει εδώ και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι στα 449 views μέσα σε τέσσερις σχεδόν μήνες. Τώρα, εγώ ποτέ δεν ήμουν fan του Tom Petty, και αν μου λέγανε να αφαιρέσω ένα κομμάτι από τον νέο δίσκο της Azalia Snail, μάλλον θα διάλεγα αυτή τη διασκευή – όχι επειδή είναι κακή αλλά επειδή τα υπόλοιπα κομμάτια μου αρέσουν περισσότερο. Όμως αυτή η κίνηση είναι ιδιαίτερα συγκινητική, κι ένας από τους λόγους είναι ακριβώς επειδή δεν έχει κάνει ούτε 500 views σε τέσσερις μήνες: είναι ένα video κάποιου που μόλις έχασε έναν από τους αγαπημένους του καλλιτέχνες και θέλει να τον ευχαριστήσει για τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια. Κάτι μου λέει ότι αν ο Petty μπορούσε να δει όλα τα αφιερώματα που έγιναν μετά το θάνατό του, αυτό το ερασιτεχνικότατο video θα ήταν το απόλυτα αγαπημένο του.
Flashback λίγα χρόνια πριν, όταν είχε κυκλοφορήσει ο προηγούμενος δίσκος της – και βλέπω ότι κάποιος μου είχε στείλει μήνυμα στο YouTube. Ήταν η Azalia Snail, και μου ζήταγε να κατεβάσω το audio που είχα ανεβάσει για ένα από τα κομμάτια του δίσκου γιατί, λέει, θα το κυκλοφορούσε ως νέο single και ήθελε να το ανεβάσει εκείνη με κανονικό videoclip. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν «τι νέο single, υπήρχε και προηγούμενο;» και η δεύτερη ήταν «εεμ, πόσα views νομίζεις ότι θα χάσεις εξαιτίας του δικού μου upload;». Όπως και να’χει, το κατέβασα, μετά το ανέβασε όντως εκείνη και έχουν περάσει έξι χρόνια από τότε και αυτή τη στιγμή που γράφω έχει 328 views. Και δεν ξέρω, αλλά υπάρχει κάτι που μου αρέσει πολύ σε αυτή τη γυναίκα. Δεν την ακούει σχεδόν κανείς, αλλά έχει ένα attitude σα να νομίζει ότι ο κόσμος κρατάει την ανάσα του περιμένοντας τη νέα της κυκλοφορία. Η πορεία της μετράει πάνω από δέκα δίσκους με τον πρώτο να έχει κυκλοφορήσει το 1990. Παίζει avant-garde pop, άλλοτε πιο «καθαρή», άλλοτε πιο ψυχεδελική, άλλοτε με punk αναφορές (ανάλογα με τον δίσκο) και άλλοτε μοιάζει να κάνει την τρέλα της και άλλοτε να παίρνει τον εαυτό της πιο σοβαρά από ό,τι θα έπρεπε.
Ο νέος της δίσκος ονομάζεται “Neon Resistance” και είναι εξαιρετικός από την αρχή μέχρι το τέλος: το ένα δυνατό κομμάτι διαδέχεται το άλλο και σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν υπήρχε κάποιος να τον προωθήσει ή αν έμπαινε στο ραντάρ του Pitchfork. Αν και προφανώς low budget υπόθεση, η Azalia Snail δεν κάνει καμία έκπτωση σε τίποτα, κι έτσι έχουμε μια αναπάντεχα προσεγμένη παραγωγή, που αυτή τη φορά φλερτάρει με ένα κιθαριστικό pop ιδίωμα, μερικές φορές νευρώδες και μερικές φορές στα όρια της dream pop, χωρίς να λείπουν οι υπνωτισμένες, ελαφρά ψυχεδελικές pop στιγμές. Ο δίσκος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το πολυαναμενόμενο comeback που παραλίγο να κάνουν Lush αλλά δεν πήγαν παραπέρα από ένα EP (μέχρι στιγμής τουλάχιστον).
Η καλύτερη στιγμή του “Neon Resistance” είναι μάλλον το “Made out of Honey”. Xτίζεται σταδιακά και καταλήγει σε ένα εξαιρετικό ηλεκτρισμένο coda με κιθάρες και πολλαπλά φωνητικά, δίνοντας ένα κομμάτι που στο ρεπερτόριο ενός γνωστού καλλιτέχνη θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως “anthem”. Η Azalia Snail παίζει με τόσο μικρά μεγέθη που είναι λίγο αστείο να μιλάμε για “anthem”, το ωραιότερο όμως από όλα είναι ότι η ίδια αδιαφορεί παντελώς για κάτι τέτοια και μοιάζει να μην πτοείται καθόλου. Σχεδόν τη φαντάζεσαι να παίζει σε μικρά μπαρ όπου οι περισσότεροι θαμώνες δεν είχαν καν ιδέα ότι θα εμφανιζόταν, αλλά η ίδια θα έπαιζε σα να είχε μπροστά της ένα κατάμεστο γήπεδο.
