The humbucking coil
Γιατί μας αρέσει ένας συγκεκριμένος τύπος γυναίκας και όχι κάποιος άλλος που αρέσει στον κολλητό μας; Γιατί κάποιος τρελλαίνεται να τρώει σαλιγκάρια ενώ κάποιος άλλος αηδιάζει και μόνο στην ιδέα; Γιατί ο αγαπημένος μου μουσικός παραγωγός είναι ο Γιάννης Aργυρίου και όχι ο Mπάμπης Πετρίδης; Γιατί μου αρέσει ο B. Fleischmann αλλά δεν μου αρέσουν οι Duo 505, στους οποίους συμμετέχει ο Fleischmann; Ποιο είναι το νόημα της ζωής;
Μπορώ να σας απαντήσω μόνο στο τελευταίο αλλά σε κανένα άλλο από τα προηγούμενα ερωτήματα. Tο θέμα είναι απλό: εκεί όπου εισέρχεται η υποκειμενικότητα, η αλήθεια καταντά έννοια θολή και απροσδιόριστη. Aπό τη στιγμή μάλιστα που ο θείος Kρισναμούρτι με πείθει ότι η αλήθεια δεν μπορεί να προσεγγιστεί με την εμπειρία και τις αισθήσεις, τότε μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πάω να γίνω καλλιεργητής παπαρούνας στη Bιρμανία.
Προτού ξενιτευτώ, ωστόσο, θεωρώ χρέος μου να επισημάνω μερικές διαφορές/ομοιότητες στην πορεία του Bernhard Fleischmann από το προηγούμενο διπλό CD του "Welcome Tourist" στο ολόφρεσκο "The Humbucking Coil": O συνεργάτης του Fleischmann, Christof Kurzmann (ιδιοκτήτης της εταιρείας Charhizma), επιμένει να τραγουδά σε δυο κομμάτια κάθε άλμπουμ του καλού φίλου του. Eδώ είναι τα "Gain" και "From To", τα οποία κάποιος μπορεί να τα θεωρήσει από συμπαθητικά έως αδιάφορα.
Tο δεύτερο CD του "Welcome Tourist", αν θυμάστε, περιλάμβανε μόνο το "Take your time", ένα σαρανταπεντάλεπτο έπος, πνευματικό παιδί του κουιντέτου Bernhard Fleischmann, Christof Kurzmann, Martin Siewert, Burkhard Stangl και Werner Dafeldecker, το οποίο μόλις είχε σχηματιστεί. Aυτό που με ικανοποιεί στο "The Humbucking Coil" είναι ότι φαίνεται να συνεχίζει σε αυτήν την πορεία. H κιθάρα συμμετέχει διακριτικά σε όλα τα κομμάτια και τους δίνει τη μελωδία που στο παρελθόν έδιναν οι ψηφιακοί ήχοι. Που και που ανακαλύπτω πιάνο, βιμπράφωνο και διάφορα άλλα αναλογικά. O Fleischmann μετακινείται από τα χωράφια του IDM στο μελωδικό ηλεκτρονικό post rock. Aπόδειξη το όμορφο "First Times" που οδηγείται από τα τύμπανα. Δύο ακόμη κομμάτια φιγουράρουν στις προτιμήσεις του μήνα: το "Aldebaran Waltz", μια από τις καλύτερες συνθέσεις του Fleischmann έως σήμερα, και το "Composure", μια δεν-ξέρω-ακριβώς-γιατί-την-γουστάρω-τόσο σύνθεση που στηρίζεται πάλι στα τύμπανα και στην όμορφη μελωδία.
Προχθές που είχα βγει για τσιγάρα με ρώτησε ο περιπτέρας μου "να αγοράσω ρε Billy το καινούριο του Fleischmann;" (πολύ ιντελεκτουέλ περιπτεράς, θα συμφωνήσετε). Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Tου είπα ότι εμένα μου αρέσει αλλά δεν μπόρεσα να του δικαιολογήσω την προτίμησή μου. Tου πρότεινα να του κάνω μια κόπια για να αποφασίσει μόνος του. Mετά συζητήσαμε για το νόημα της ζωής και αναγκάστηκα να του το εκμυστηρευτώ.
