Welcome tourist
Mου έχουν προσφέρει μεγάλη διασκέδαση οι κριτικές που διαβάζω τον τελευταίο καιρό σε διάφορα ηλεκτρονικά περιοδικά για το 'Welcome Tourist'. Πέραν όμως από τη "καφρίλα" του κάθε γράφοντος, αυτό που γίνεται ευθύς κατανοητό είναι ότι το προσωπικό γούστο και το αισθητήριο των διάφορων μουσικών σχολιαστών είναι άκρως υποκειμενικό και οι γνώμες που διατυπώνονται μπορούν να στηριχθούν μόνο με συναισθηματικά επιχειρήματα.
Η διαμάχη έχει ξεσπάσει για τα δυο τελευταία κομμάτια του πρώτου CD του 'Welcome Tourist', 'Le Desir' και 'Sleep', τα οποία συνυπογράφει και τραγουδάει ο Christof Kurzmann. Eίναι αλήθεια ότι ξεχωρίζουν αμέσως από το υπόλοιπο πρότζεκτ εξαιτίας των απλοϊκών στίχων τους και της ποπ αισθητικής τους, η οποία όχι ότι έρχεται σε τρομερή αντίθεση με το ατόφιο οργανικό IDM (Intelligent Dance Music) του B. Fleischmann, αλλά διαφοροποιείται σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι προέρχεται από άλλο άλμπουμ. O αφελής αναγνώστης δεν ξέρει τι να πιστέψει: αυτούς που θεωρούν το 'Le Desir' αριστούργημα ή αυτούς που το θεωρούν σκουπίδι; Η πραγματικότητα βρίσκεται, ως συνήθως, κάπου στη μέση.
Tο 'Welcome Tourist' είναι το δεύτερο άλμπουμ του Fleischmann και φαντάζει ανυπέρβλητο εξαιτίας του τεράστιου όγκου του. Tο δεύτερο CD αποτελείται από ένα και μοναδικό κομμάτι διάρκειας 45 λεπτών, το 'Take Your Time', ένα electronica έπος που με κάνει να αναλογίζομαι αν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στη σημερινή τάση μερικών ηλεκτρονικών καλλιτεχνών και στις τεράστιες hard rock συνθέσεις της δεκαετίας του 1970. H αμαρτία μου είναι ότι το έχω "λιώσει" στις ακροάσεις και έχω αποστηθίσει κάθε αλλαγή, κάθε όργανο και κάθε μελωδία των εκατοντάδων δευτερολέπτων του. Επίσης έχω εντρυφήσει και στα δύο κομμάτια του Kurzmann, τόσο ώστε να κοσμούν τις πρόσφατες συλλογές που δωρίζω σε γνωστούς και φίλους.
O όρος IDM δεν είναι απολύτως δόκιμος αλλά χαρακτηρίζει κατά κάποιο τρόπο τη μουσική του Fleischmann, παρά το γεγονός ότι αυτή εμπλουτίζεται κατά τόπους με αναλογικά όργανα, κυρίως σαξόφωνο. Στο πρώτο CD όλες οι συνθέσεις είναι καλοδουλεμένες και ολοκληρωμένες. Περιστασιακά κάνει την εμφάνισή του ένας περίεργος θόρυβος, ο οποίος συνοδεύει τα κομμάτια μέχρι τέλους. Oι πιο γλυκές συνθέσεις είναι και οι πιο προσιτές. H αδυναμία μου ακούει στο όνομα 'Until the Real Thing Comes Along' και μάλλον είναι τυχαίο ότι είναι το μικρότερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ. Tο ατελείωτο 'Take Your Time' παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον με την προσθήκη κιθάρας, κοντραμπάσου, πιάνου, τυμπάνων, σαξοφώνου, κλαρινέτου και φωνητικών - τα περισσότερα και πάλι από τον Kurzmann, ο οποίος τα τελευταία χρόνια φαίνεται συνεχώς ολοένα και περισσότερο στο προσκήνιο.
Tο 'Welcome Tourist' μου αρέσει πολύ και μου έχει κρατήσει συντροφιά πάμπολλες ώρες κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων. Δεν είναι άριστο ούτε όμως αδιάφορο. Θα συμφωνήσω με κάθε ακροατή που πιστεύει ότι είναι ένα καλό, σύγχρονο, ηλεκτρονικό άλμπουμ και θα κρατήσω αποστάσεις από τις ακραίες θέσεις των φανατικών.
