Story without end

Μία και μόνη ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ των B-Sides πείθει και τον πιο καχύποπτο περί των πεπραγμένων στον indie rock ήχο σήμερα, ότι τις χιλιάδες ώρες που οι πέντε Πατρινοί εγκλωβίζονται σε στούντιο και τελειοποιούν τις ούτως ή άλλως εξελιγμένες εκτελεστικές και συνθετικές τους ικανότητες, τυχάρπαστοι που παρουσιάζονται ως τυχόν ανταγωνιστές τους το μόνο που κάνουν είναι να φωτογραφίζονται για το επόμενο τεύχος της Lifo. Συνεπώς, σημειώνουμε κατ' αρχήν έλλειψη ουσιαστικού ανταγωνισμού και κλείνουμε την ομοούσιο τριάδα της πόλης τοποθετώντας τους, όχι λόγω καταγωγής, αλλά λόγω αξίας αδιαίρετα πλάι σε Raining Pleasure και Abbie Gale. Πάμε στα της ουσίας.

Το να φτιάχνεις pop μουσική και να την παίζεις με ροκ διάθεση και απόχρωση, είναι ως γνωστόν από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να μας τύχει και οι B-Sides ακριβώς αυτό πράττουν. Δεν είμαι ο πρώτος που το επισημαίνω, άλλωστε είναι το κύριο χαρακτηριστικό και των Raining Pleasure και των Abbie Gale. Ας μην ξεχνάμε ότι η ελληνική αγγλόφωνη σκηνή για χρόνια "πάλευε" να κρύψει τον pop εαυτό της, ακόμη και όταν η χαρά δεν τον άφηνε να κρυφτεί. Τα ίδια και στο επίπεδο της παραγωγής. Θα ακουστείς μπουκωμένος αν επιλέξεις μονότονα την ροκ πλευρά των πραγμάτων, δεν θα ακουστείς επαρκώς αν υπερτονίσεις τις pop καταβολές σου, δεδομένου ότι δεν έχουν όλες οι συνθέσεις την εσωτερική δυναμική αυτών των Pale Fountains για παράδειγμα. Τη χρυσή τομή δεν άργησαν (παρότι καθώς φαίνεται κόπιασαν ως έπρεπε) να τη βρουν οι B-Sides και για κάθε ακουστική υπερβολή του άλμπουμ, υπάρχει η αντίστοιχη δόση ηλεκτρισμού, ενώ στην τελική επιμέτρηση ο ηλεκτρισμός έχω την εντύπωση ότι υπερτερεί, όχι απαραίτητα ποσοτικά.

Τουλάχιστον τέσσερα τραγούδια του δίσκου (Angel, Rekill, Like A Dog, Forest) προσιδιάζουν σε αυτό που αποκαλείται "υπεράνω κριτικής", με τέλειο τρόπο στρογγυλεμένα και ολοκληρωμένα, σαν να δουλεύτηκαν για χρόνια και σαν να βγήκαν στη μαγεία της πρώτης πρόβας ταυτόχρονα. Τι παραπάνω να πεις... Ξεχωριστή τιμητική θέση για το από πριν γνωστό μας Queen, που πάει και στέκεται με αξιώσεις πλάι στο Wine των Closer, το Mum των Abbie Gale και όποιο τραγούδι των Raining Pleasure προτιμάτε από εκείνα που δείχνουν τα δόντια τους σε όσους επιμένουν ότι και καλά εντός συνόρων η υπόθεση μπαλάντα πρέπει να αφεθεί στα μολυσμένα δάχτυλα και χείλη των έντεχνων. Το κυκλικό I Cry, υπέροχο τραγούδι, αλλά ειδικά για αυτούς που τα γούστα τους κατηφορίζουν πέρα από το σημείο μηδέν των αρχών της δεκαετίας του '80. Τα δικά μου τώρα αρχίζουν να το κάνουν. Όχι ότι τα υπόλοιπα τέσσερα υστερούν, άλλωστε ήδη από τον τίτλο του σχήματος φαίνεται η διάθεση απόρριψης των fillers, που εδώ τηρείται πάντως στο έπακρο.

Δεν μένουν πολλά ακόμη νομίζω. Το Story Without End, δεν έχει σημασία που το παρουσιάζουμε με καθυστέρηση πολλών μηνών από την κυκλοφορία του, καθότι ειδικά αυτό το μεσοδιάστημα απέδειξε ήδη πως πρόκειται δίσκο που θα τον ακούμε για πάντα, θα τον ζητάμε στα bar και δεν θα τον βαρεθούμε στις live εμφανίσεις του σχήματος. Κάποιος μου είπε ότι έχει κυκλοφορήσει σε πολύ περιορισμένο αριθμό βινυλίων που ήδη έχουν εξαντληθεί και συνεπώς τον πληροφορώ και από εδώ ότι πληρώνω όσο-όσο. Και το ίδιο συνιστώ και σε εσάς (αφού πρώτα εξασφαλίσω τη δική μου κόπια βέβαια...).