Island of Cretal
Είναι η δεύτερη φορά που γράφω για τους, κατά βάση Κρήτες, Babel Trio και σίγουρα όχι η τελευταία. Το πόσο ιδρώτας, πρόβες, έμπνευση, προσπάθεια αλλά και απτό αποτέλεσμα συμπυκνώνεται σ’ αυτό εδώ τον δίσκο. Ο δίσκος κυκλοφόρησε επίσημα στις 2 Νοεμβρίου 2018, πάνω που οι Babel Trio (Δημήτρης Σιδερής: ηλεκτρικό λαούτο, Μιχάλης Αυλωνίτης: ηλεκτρικό μπάσο και Γιώργος Ζαμπακάς (Τρικαλέρο): ντραμς) βρίσκονταν ήδη στην δεύτερη πανελλαδική τουρνέ τους για την προώθηση του.
Όσοι τους είχαν ακούσει και ξεχωρίσει από τον προηγούμενο, πρώτο τους δίσκο “Roots Electrified”, θα διαπιστώσουν ότι η σχεδόν 15μηνη απόσταση μεταξύ των δύο άλμπουμ είναι και 15 τουλάχιστον βήματα μπροστά σε δουλειά, φαντασία και ήχο. Οι ιδέες που κυοφορούσαν και επεξεργάζονταν όλ’ αυτά τα χρόνια οι Babel Trio πηγάζουν από διαφορετικές μουσικές συνιστώσες, αλλά με κοινό γνώμονα την ελληνική λαϊκή παράδοση, τον λαϊκό λογοτεχνικό λόγο, το παραδοσιακό τραγούδι, με ροκ αμάλγαμα αλλά και συγκολλητικό υλικό τον jazz αυτοσχεδιασμό, οι Babel Trio σκηνοθετούν και παραδίδουν ένα ανώτερο προϊόν. Αν το “Roots Electrified” ήταν η πρόβα τζενεράλε, το “Island of Cretal” είναι ο νέος ήχος από την Κρήτη με σήμανση «Π.Ο.Π.». Αυτό άλλωστε επιχειρούν οι τρεις μουσικοί, να δώσουν στην μουσική τους ταυτότητα, ήχο και ξεχωριστή οντότητα. Στο όρο “Cretal” αναμιγνύουν όπως μας λένε τον τόπο και την μουσική της Κρήτης (Crete) με το metal, για να προκύψει το “Cretal”.
Στις έξι συνθέσεις του δίσκου με τον λόγο και την μουσική, μας ταξιδεύουν σε διαμορφωμένα «φανταστικούς» τόπους και χρόνους. Από το ριζίτικο, στο ζεϊμπέκικο, από τους Black Sabbath στους Socrates Drunk the Conium, από τους King Crimson στις Τρύπες, από τον Γιώργη Κουτσουρέλη και τον Αχιλλέα Περσίδη στον Δημήτρη Σιδερή, από τον Billy Cobham και τον Dave Grohl στον Γιώργο Ζαμπακά και από τον Ron Carter και Stanley Clarke στον Μιχάλη Αυλωνίτη. Μεγάλα άλματα θα μου πείτε, αλλά τα μεγάλα έργα θέλουν πάντα ισχυρή βάση, ισχυρή θέληση και συνεχή επαναληπτική δράση και ιδέες που να μην έχουν μόνο μελωδικές στρώσεις αλλά συνεχή εξέλιξη και αυτοσχεδιαστική ισορροπία.
Από το «τυπικό» ριζίτικο «Κόσμε χρυσέ» “Liar World” που η προφορική παράδοση συναντά τους Nebula και τους οργανικούς Queen of the Stone Age, στο αϊβαλιώτικο ζεϊμπέκικο “Aivali” όπου οι Ziggy Was και ο Miles Davis συναντούν την Μαρίζα Κωχ στον ικαριώτικο ρυθμό του "Τούτη η γης που την πατούμε" όπου ο διονυσιακός ρυθμός και η έκσταση που προσφέρει το τρίο των μουσικών μεταφράζεται σε διαρκή ύμνο για την ίδια την ζωή και την αναγέννηση της, έτσι όπως το παίζουν συνέχεια στις εμφανίσεις τους.
Στο “Song for a solitary bird” η ακουστική ηλεκτρο-αγωγιμότητα του «προοδευτικού» ήχου των ‘70s παντρεύεται μα τον φαζαρισμένο ηλεκτρικό λαούτο του Δημήτρη Σιδερή για να «βγάλει» ένα σύγχρονο μουσικό μόρφωμα στην επιφάνεια. Το “Dervish Dance” ακούγεται διαφορετικά στο στούντιο και διαφορετικά στις live εμφανίσεις καθώς οι έμπειροι ηχολήπτες και παραγωγοί του δίσκου Τίτος Καργιωτάκης και Χρήστος Χαρμπίλας με μακρά θητεία στην ελληνική ροκ σκηνή (Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Ziggy Was, Γιάννης Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου κ.ά.) βάζουν το χέρι «βαθιά» για να ισορροπήσουν τα όμορφα διεγερτικά ξεσπάσματα του ηλεκτρικού λαούτου του Δημήτρη πάνω στο rock’n’roll ιδίωμα του δίσκου. Στον «Ξένο» που κλείνει τον δίσκο, η λαϊκή παράδοση συναντά την Μέση Ανατολή, τα ψυχεδελικά ‘60s και το Stoner. To κομμάτι αυτό ήταν και το πρώτο που «έδωσε» το συγκρότημα στην δημοσιότητα, προπομπό του νέου τους δίσκου, φανερώνοντας ότι οι νέοι άνθρωποι δεν μένουν αμέτοχοι μπροστά στα μηνύματα της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης αλλά και πως η παράδοση, η γνώση, η σύνεση, το παρελθόν και η ιστορία πάντα διδάσκει.
