Pieces

Πρόσφατα έτυχε να διαβάσω σε γνωστό αθηναϊκό τσάμπα φύλλο (τη Lifo συγκεκριμένα) ένα άρθρο του εκδότη Στάθη Τσαγκαρουσιάνου το οποίο στρεφόταν με ιδιαίτερη σφοδρότητα και δηλητηριώδη δηκτικότητα ενάντια κατά βάση σε όσους τον στήριξαν και όσους ο ίδιος κατά καιρούς στήριξε. Τον κόσμο του "χιψτερισμού" δηλαδή, έτσι για να συνεννοούμαστε (ότι βέβαια κι αν σημαίνει αυτό). Πέρα από το πιπεράτο (αλλά και διασκεδαστικό - σαν να θυμήθηκα την απολογία Κωστόπουλου) της διένεξης, νομίζω ότι δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια σειρά από οξυδερκείς και εύστοχες (insider γαρ) παρατηρήσεις. Κρατώ μία η οποία αφορά τη μουσική: ότι όλος αυτός ο κύκλος (χωρίς να περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο είδος) δεν κατάφερε να αφήσει πίσω του ούτε ένα διαχρονικό τραγούδι (να κρατήσω εγώ το "τέλλ μι γουάιιι" της Μόνικας;)

Για να σπεύσω να αποτινάξω τον όποιο αυτόματο ελληνοκεντρικό αυτο-οικτιρμό, το φαινόμενο αυτό προφανώς και εκτείνεται πολύ πέρα από τούτη τη μικρή γωνιά του κόσμου, η οποία έτσι κι αλλιώς έχει μάθει περισσότερο να εισάγει παρά να εξάγει, με την τέχνη να μην αποτελεί φυσικά την εξαίρεση. Και επίσης οι αιτίες δεν εδράζονται αποκλειστικά στην πλευρά του παραγωγού μουσικού αλλά αφορούν και το δέκτη-καταναλωτή ενώ αντικατοπτρίζουν και αλλαγές σε ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες. Ας μην το ανοίξουμε όμως τόσο, ας κρατήσουμε προς το παρόν μόνο το ερμηνευτικό σχήμα.

Οι εν λόγω Baby Guru υπηρετούν συνειδητά (και πλέον μπορούμε να πούμε με συνέπεια) μία μουσική η οποία δεν έχει καμία απολύτως ρίζα σε οποιαδήποτε ελληνικότητα. Αυτό προφανώς και δεν πιστώνεται ως αρνητικό (εξ ορισμού), έχει όμως ως συνέπεια να ανεβάζει τα κριτήρια, τα σταθμά σύγκρισης αλλά και το target group σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Και σημειώνω εξ αρχής ότι από αυτό δεν απέχουν πολύ. Το αντίθετο μάλιστα. Μέσα σε όλη την πλημμυρίδα από διάφορα psych folk, kosmik, ψυχεδέλεια, kraut και δεν συμμαζεύεται παράγωγα, το "Pieces" διεκδικεί τη δική του θέση λίαν αξιοπρεπώς. Εκεί που η πλειονότητα των σχημάτων αρκείται ή -καλύτερα- αδυνατεί να ξεπεράσει μια τυπολατρική απομίμηση της φόρμας, οι Baby Guru δείχνουν να το παλεύουν.

Πρώτο θετικό δείγμα ...πάλης: Μια σαφώς καλύτερη και λειτουργικότερη ενσωμάτωση των επιρροών σε μια ενιαία ηχητική αντίληψη. Το "Pieces" αποτελεί τον διάδοχο ενός υπερβολικά τιμημένου ντεμπούτου (θα συνειδητοποιήσουμε άραγε ποτέ ότι η υπερβολικά ευμενής και κολακευτική κριτική είναι στην ουσία πολύ χειρότερη από το πιο κακόβουλο "θάψιμο";) το οποίο κατά την άποψή μου όμως έμοιαζε πιότερο με άσκηση αφομοίωσης της (σπουδαίας και τελείας και πολύ ευρείας) μουσικής των Can. Και εδώ μπορεί να μην απομακρύνονται από τις συντεταγμένες που όρισε ο δίσκος εκείνος (το εναρκτήριο motorik δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνειών), η αφετηρία τους εξακολουθεί να είναι ευρωπαϊκή και δη γερμανική (κι ας ζούμε καιρούς όπου επικρατεί μια γενικότερη Γερμανία ...καταδίωξης κατά το γνωστό λογοπαίγνιο), ο ορίζοντας όμως έχει διευρυνθεί για τα καλά. Κι αν παραπομπές στους Byrds της εποχής των πτήσεων πάνω από τα σύννεφα, στους Doors ή στους Pearls Before Swine μοιάζουν αναμενόμενες, κομμάτια όπως το εξαιρετικό "Dolomity jollity" δύσκολα θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί πριν το 1980.

Εξίσου σημαντικό όμως στοιχείο αλλά και αδιάψευστο κριτήριο μιας ωριμότερης αντιμετώπισης των πραγμάτων, είναι η αξιοθαύμαστη διαχείριση του χρόνου, ο (φαινομενικά μόνο) αντιφατικός συμβιβασμός της ελευθεριότητας και της πειθαρχίας. Σε 36 λεπτά έχει ολοκληρωθεί ο δίσκος χωρίς να πλατειάσει και χωρίς να κουράσει (κι ας μη λείπουν κάποια κομμάτια που μοιάζουν μάλλον με ανολοκλήρωτες ιδέες και δοκιμές). Σε ένα είδος μάλιστα όπου το μόνο εύκολο είναι να παρασυρθείς από την αίσθηση-ψευδαίσθηση-παραίσθηση της μουσικής και να ξεχειλώσεις το χωρόχρονο σε πραγματικά ...κοσμικές διαστάσεις.

Ζώντας μια εποχή πλημμυρίδας κυκλοφοριών, ακουσμάτων, πανταχού παρουσίας της μουσικής παρόντος τε και παρελθόντος, οι Baby Guru φαίνεται ότι αναζητούν τη δική τους ταυτότητα στην ...έλλειψη ταυτότητας. Έχουν ακούσει πολύ μουσική, και αυτό ...ακούγεται (δίκοπο μαχαίρι!), κάνουν πολλά σωστά αλλά στο τέλος σε αφήνουν ελαφρώς αποστασιοποιημένο και μετέωρο. Γιατί το τραγούδι, η μελωδία, όχι μόνο προηγούνται της φόρμας, αλλά συνιστούν ουσιαστικά την ίδια τη φόρμα, αυτήν ακριβώς που πρέπει πρώτα να κατακτηθεί πριν αναιρεθεί στη συνέχεια. Θα μου πείτε αυτό δεν το έχει καταφέρει ούτε καν η ναυαρχίδα των Animal Collective... Και δεν θα έχετε και άδικο!