4
Μια κριτική που θα παραμένει επίκαιρη και σαράντα χρόνια μετά. Της Νάντιας Πούλου
Commitments - the sequel (2050)
Σύντομη περιγραφή της πλοκής
Το 2050, σε μια συνοικία της Αττικής, ο νεαρός Τζίμης Μπραουνάκης έχει όνειρο να μανατζάρει τη μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη. Στο μυαλό του υπάρχει μία και μόνο μία μουσική: η soul - άντε δυο, αν μετρήσουμε και το funk. Ο Μπραουνάκης είναι αηδιασμένος από τα μπαρ και τα λαϊβάδικα στην περιοχή του, τα οποία παίζουν είτε ηλεκτροσκυλάδικα είτε τη χιλιοστή ανακύκλωση κλαμένων ροκοκαταστάσεων με τη συνεχή δικαιολογία "μα αυτά θέλει ο κόσμος".
Ο Μπραουνάκης το βάζει αμανάτι να φτιάξει μια μπάντα που παίζει τις αγαπημένες του μουσικές. Μετά από σειρά δοκιμαστικών στο σπίτι του, μαζεύει διάφορους μουσικούς. Σε αντίθεση με τα είδωλά του που είναι λευκοί, οι δικοί του μουσικοί είναι όλοι μαύροι.
Στην ταινία βλέπουμε τις προσπάθειες, τα μαλώματα και τις καλές στιγμές από τις πρόβες των μουσικών, ενώ ετοιμάζονται για το πρώτο μεγάλο τους gig σε κάποιο χώρο τον οποίο κι έπρεπε να πληρώσουν για να τους αφήσουνε να παίξουν ('Soul μπάντα αναβίωσης; Στην Αττική; Μα δε θα πατήσει ψυχή!' τους έλεγαν οι μαγαζάτορες.)
Σε μια πορεία ανάλογη της πρώτης ταινίας Commitments αλλά και της ακόμα πιο παλιάς ταινίας με τίτλο Blues Brothers, τα μέλη της μπάντας φτάνουν αισίως προς τη μέρα του gig όπου και γίνεται ο χαμός από το διψασμένο κοινό που ενώ στην αρχή στέκεται μουδιασμένο κι αποστασιοποιημένο, στο τέλος τα δίνει όλα και παρασύρεται στους ήχους του revival σημαντικών τραγουδιών του παρελθόντος.
Λεπτομέρεια από την τελευταία σκηνή
Ανάμεσα στο πλήθος βρίσκονται undercover και δυο αντιπρόσωποι του MiC. Η μία εξ' αυτών (Ντιάνα Λούπου) έχει αφρίσει γιατί παρόλο που όλα τα κομμάτια κάτι της θυμίζουν, δεν μπορεί να καταλάβει από ποιους δίσκους του Brown, του καταλόγου της Stax κι από ποια ξεχασμένη παρτιτούρα του Bootsy είναι. Ρωτάει λοιπόν το συνάδελφο από το MiC (Σάνθο Ρόσιοντο) να τη βοηθήσει. Αυτός την αποπαίρνει:
- Πλάκα μου κάνεις; Δεν το 'χεις πάρει χαμπάρι; Όλα τα κομμάτια που ακούμε απόψε είναι από το 4o άλμπουμ των μεγάλων...
"Ποιων; Των Led Zeppelin;" πήγε να πει η Ντιάνα αλλά αποφάσισε να μην πει τίποτα - και καλά έκανε. Ο Ρόσιοντος συνεχίζει:
- Των τεράστιων Bamboos ρε συ! Των Αυστραλών από τις αρχές του εικοστού αιώνα, που πριν δυο μήνες μου ζήταγες διακαώς να σου στείλω όλα τα άλμπουμ τους μέσω e-donkey. Τι νομίζεις, ότι όλα αυτά τα νέα παιδιά που ακούμε απόψε έχουν ξεκοκαλίσει τα πρωτότυπα; Πού είμαστε νομίζεις; Στα 2010; Εδώ έχουν περάσει 40 χρόνια που βγήκε το 4ο άλμπουμ των Bamboos, το οποίο προκάλεσε χαμό σ' όλη την soul/funk κοινότητα. Τώρα οι λεγάμενοι του κάνουν tribute night. Καλά, ούτε τα fliers δεν κοίταξες;
Κολλημένη στον τοίχο, η Ντιάνα προσπαθεί να δικαιολογηθεί με μουσικολογικούς ελιγμούς:
- Κοίτα, με μπέρδεψε το προηγούμενο κομμάτι, το Up On the Hill που το έπαιξαν με σιτάρ. Σιτάρ ρε συ; Οι Bamboos;
- Και σιτάρ, αμέ! Γιατί, επειδή ήταν ρετρό, τους είχες και για revival της σειράς και μονόχνωτους; Μην ξεχνάς ότι τους δίσκους τους έβγαζαν στην Tru Thoughts - αν σου λέει κάτι το όνομα.
Η Ντιάνα προσπερνά την μπηχτή του Ρόσιοντου, βοηθούμενη κι από το γεγονός ότι η μνήμη της αρχίζει σιγά-σιγά και παίρνει μπρος. Παρά την άτιμη την ηλικία της και -κυρίως- τ' άτιμα τα φωτομπυρόνια που έχει φροντίσει να καταναλώσει αφειδώς από την αρχή του gig.
- Να υποθέσω δηλαδή ότι ο τύπος που τραγουδάει το Turn It Up είναι ο Omega Watts;
- Πάλι τα μπερδεύεις ρε γαμώτο. Μην ψαρώνεις που είναι μαύροι αυτοί εδώ στη σκηνή. Κι εκείνο το κομμάτι με τον Watts είναι από άλλο δίσκο των Bamboos, το Rawville. Μάλλον φταίει που οι προπάτορές μας στο MiC άρχισαν να γράφουν για τους Bamboos από το Side-Stepper και μετά. Γι' αυτό κι έχεις τόσα κενά. Στο δίσκο '4', τα φωνητικά στο τραγούδι Turn It Up τα κάνει ένας λευκός, ο Lyrics Born.
- Πολλά φωνητικά όντως. Εγώ τους είχα για πιο οργανικούς.
- Μέχρι το 4 ναι. Αλλά εκεί το έριξαν εξίσου και στα τραγούδια, και καλά έκαναν αν με ρωτήσεις.
- Άσε με να μαντέψω. Τα γυναικεία φωνητικά τα έκανε η Alice Russell, ε;
- Όχι. Η Kylie Auldist.
- Α, ναι - Kylie Auldist, τη θυμάμαι αυτή. Πλάκα-πλάκα, η τραγουδίστρια της revival μπάντας που βλέπουμε απόψε δεν πιάνει μία μπροστά στην Kylie.
- Συμφωνώ. Έτσι εύκολα νομίζεις ότι μιμείται κάποιος τη φωνάρα της Auldist; Καλύτερα να καθόμασταν σπίτι ν' ακούγαμε το πρωτότυπο, πάντως, τώρα που το σκέφτομαι.
- Ο κόσμος όμως ενθουσιάστηκε, το βλέπεις;
- Τι να κάνει; Αυτά τα τραγούδια πρέπει να είσαι με οξεία κατάθλιψη ή με ανίατη ποζερίαση για να μη σε ξεσηκώσουν. Τι να λέμε τώρα: On The Sly, The Ghost, Typhoon... από πού να πρωταρχίσω, πού να τελειώσω. Ξέρεις πολλές μπάντες από τότε που να έβγαζαν ένα δίσκο που να είναι από την αρχή μέχρι το τέλος με τόση σπίντα, τέτοια ορμή, τόσο κέφι; Και με τραγούδια, όχι ψέματα.
- Έχεις δίκιο ρε Σάνθο. Αλλά να σου πω και την αμαρτία μου; Όποτε ακούω αυτή τη μουσική, με πιάνει ένα τρελό deja vu. Σα να τα έχω ξαναζήσει όλα αυτά. Σα να τα έχω ακούσει καλύτερα στο παρελθόν.
- Είναι γιατί είσαι κολλημένη με τα πρωτότυπα. Εδώ ο κόσμος προχωράει, κάθε τρεις και λίγο έχουμε κι ένα καινούριο κύμα revival. Μάθε να ζεις μ' αυτό.
- Πάλι δίκιο έχεις. Αλλά να σου πω: η φιλενάδα μας η Νταχίλ η Δημητρίου που να γυρνάει; Δεν είχες πει ότι θα ερχόταν;
- Α δεν τα έμαθες; Είναι backstage. Την έχει προσλάβει ο Τζίμης ο Μπραουνάκης για να βοηθήσει στην παραγωγή και τη σκηνοθεσία. Από πού νομίζεις ότι έβγαλαν τόση σοουλιά στο Never Be The Girl και το Keep It In Mind οι Commitments Version 2; Και τις φιγούρες που χορεύανε; Μόνο κάποιος σαν την Νταχίλ τα ξέρει αυτά τα πράματα.
Εδώ απομακρύνεται η κάμερα από τους συζητούντες μουσικοκριτικούς και πάει στα παρασκήνια όπου εκτυλίσσεται η τελική σκηνή του έργου "Commitments 2, η επιστροφή της soul".
Σε μια σκηνή που δεν επιβιώνει του τελικού μοντάζ, η Ντιάνα Λούπου πάει στο σπίτι και γράφει την κριτική της συναυλίας, ενώ παράλληλα προσπαθεί να καλύψει τα κενά της από τα αρχεία του MiC. Εκεί βλέπει ότι παρόλο που το 2010 οι Bamboos είχαν γυρίσει όλη την Ευρώπη για να προωθήσουν το "4", δεν τους έφερε κανένας να παίξουν στην Ελλάδα. Επίσης ανακαλύπτει ότι σαράντα χρόνια πριν, ο δίσκος κρίθηκε από το περιοδικό και πήρε βαθμολογία 8,5.