Scaccianuvole

Σαν να μην μας έφτανε ο αυθεντικός, να σου τώρα και η ιταλική βερσιόν του Μανού Τσάο, θα λέγαμε αν τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Αλλά είναι.

Ο Erriquez, κατά κόσμον Enrico Greppi είναι κι αυτός πολύσπορος. Φιορεντίνος με γαλλικές ρίζες που μεγάλωσε στο Λουξεμβούργο, παίζει τις κουλτούρες στα δάχτυλα με την ίδια βιρτουοζιτέ που παίζει ο Finaz (Alessandro Finazzo) τις χορδές. Η μπάντα τους (που πήρε το όνομά της από τη θεά Μπριζίτ Μπαρντό και αυτό τους δίνει πολλούς πόντους εκτίμησης) παίζει ένα νεοφόλκ υβρίδιο με στοιχεία ska, patchanka και παλαιορόκ, μια που ο Erriquez είναι φαν των Jethro Tull και το δείχνει η φάτσα του με τη μία. Αρκετά για να γυρίσουμε από την άλλη, αλλά έλα που είναι ταλεντάρες και σε αρπάζουν από το λαιμό.

Τα τραγούδια του Scaccianuvole είναι από αυτά που σου καρφώνονται στο μυαλό και τα σφυρίζεις από το πρώτο άκουσμα. Και είναι τόσο καλά παιγμένα, με τις σωστές δόσεις ακουστικού και ηλεκτρικού και την ιδανική αναλογία ρομαντικού και δυναμικού, που κάνουν κάθε σύγκριση με τους δίσκους του Manu Chao άνιση. Από 'κει το στυλ, από 'δω η ουσία. Αν σε κάποιους θυμίσουν τους πιο γνωστούς Modena City Ramblers δεν είναι τυχαίο, είναι φίλοι και έχουν συνεργαστεί, αφού ζούνε σε κοντινές πόλεις με τη δική της ξεχωριστή σκηνή η καθεμιά.

Αυτά από μια χώρα που μπορείς να υπάρξεις καλλιτεχνικά και ζώντας έξω από την πρωτεύουσα. Και να 'τανε η μόνη μας διαφορά...