Dilate
Δεν πρέπει να πειράζει καθόλου τους Bardo Pond που έχουν ταξινομηθεί ως "psychedelic drug band". Αντίθετα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να δικαιώσουν το χαρακτηρισμό. Συνεχίζοντας την παράδοση να δίνουν στους δίσκους τους τίτλους όπως 'Bufo Alvarius' (παραισθησιογόνος φρύνος του ποταμού Colorado) και 'Amanita' (παραισθησιογόνο μανιτάρι), το 'Dilate' (διαστέλλω) δηλώνει μια συγκεκριμένη «νοητική κατάσταση». Όπως εξηγεί ο κιθαρίστας Michael Gibbons: «πρόκειται για άνοιγμα νέων οριζόντων και εξερεύνηση άλλων περιοχών». Παρότι έχουν επανειλημμένα ομολογήσει την αγάπη τους για μπύρα και χόρτο, η μουσική της παρέας από τη Φιλαδέλφεια, που ως απόφοιτοι σχολής καλών τεχνών στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας αποφάσισαν να σχηματίσουν μια «after-hours jam μπάντα», είναι πολύ πιο πλούσια και έντεχνη σε σχέση με ότι θα περίμενε κάποιος από τυπικούς stoners.
Το 'Dilate' είναι η πιο προσιτή δουλειά τους μέχρι σήμερα, λιγότερο περίεργο και σκοτεινό από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις τους. Σε πρώτη ακρόαση μου φάνηκε κάπως ανομοιογενές (σήμα κατατεθέν άλλωστε του γκρουπ), αλλά εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι μάλλον είναι ο δίσκος τους με τη μεγαλύτερη συνοχή.
Η θαμπάδα στον ήχο των Bardo Pond είναι παρούσα κι εδώ, με τα μονότονα φωνητικά και το fuzz της κιθάρας, στα οποία αυτή τη φορά προστίθενται κάποιες φορές φλάουτο ή βιολί.
Ξεκινά με το οργανικό 'Two Planes', που όπως δήλωσε το γκρουπ είναι από τα παλιότερα τραγούδια τους, το οποίο όμως δεν κατάφερναν ποτέ να αποδώσουν κατάλληλα. Κι από ότι φαίνεται, η παρέα με τους Godspeed You Black Emperor! και τους Mogwai, με τους οποίους τα τελευταία χρόνια έκαναν κοινές περιοδείες, τους βοήθησε να τα καταφέρουν. Πριν καλά καλά το καταλάβεις, βρίσκεσαι τυλιγμένος στην ονειρική ατμόσφαιρα που δημιουργεί το βιολί της Isobel Sollenberger κόβοντας βόλτες γύρω από τους κυματισμούς της κιθάρας των αδελφών Gibbons. Είναι σαν να παίζουν μαζί οι Godspeed You Black Emperor!, οι Dirty Three και οι Mogwai, με τη χαρακτηριστική κιθαριστική παραμόρφωση των Bardo Pond. Από τα ομορφότερα τραγούδια που ακούσαμε αυτή τη χρονιά.
Το 'Inside' είναι ένα ψυχεδελικό κομψοτέχνημα, το πιο «ζωηρό» τραγούδι του δίσκου, που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές της Kendra Smith, ακόμη και στον τρόπο που τραγουδά η Sollenberger.
Στα 'Favorite Uncle' και 'Despite the Roar' αποδεικνύεται ότι οι ακουστικές κιθάρες και τα εύθραυστα φωνητικά των Bardo Pond μπορούν να σταθούν μια χαρά και χωρίς το τείχος της παραμόρφωσης που κατά κανόνα τα περιβάλλει.
Δεν υπάρχουν κακά τραγούδια στο 'Dilate'. Πάντως το 'lb.' σκληρότερο κομμάτι του δίσκου και το 'Swig' με τις ανατολίτικες επιρροές είναι τα πιο προβλέψιμα και ακούγονται κάποιες φορές σαν παραγεμίσματα.
Ο δίσκος κλείνει όπως άνοιξε, με ένα οργανικό, το 'Ganges' που σε σύγκριση με το 'Two Planes' είναι συμβατικότερο και παλιομοδίτικα ψυχεδελικό και προσωπικά θα το προτιμούσα λιγότερο τραβηγμένο σε διάρκεια (σαν να λέμε ωραίο το ποδόσφαιρο αλλά δε μπορούσε να κρατάει μόνον είκοσι λεπτά το κάθε ημίχρονο;)
Οι φίλοι της ψυχεδέλειας του τέλους των 60s, του γερμανικού rock των 70s και του λεγόμενου post-rock, που δεν είχαν μέχρι σήμερα την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τους Bardo Pond, είναι πολύ πιθανόν να ενθουσιαστούν με το 'Dilate'.
