///Codename: Dustsucker
Οι Mission of Burma επέστρεψαν, κανείς φαν δεν είχε φύγει, ίσα ίσα προστέθηκαν κι άλλοι. Δε ξέρω τι αντίδραση είχε και η επανασύνδεση των Antietam αλλά μαντεύω κι εκεί χαρές. Τρίτο ενδιαφέρον comeback για φέτος οι υποφαινόμενοι.
Ήταν ακριβώς δέκα χρόνια πριν όταν ο γνωστός μας απ' το διπλανό γραφείο κριτικός Simon Reynolds σε ένα κομμάτι του για το 'Hex', τον πρώτο δίσκο των Bark Psychosis, πάσχιζε να συμπυκνώσει τις εντυπώσεις του σε ένα ζευγάρι λέξεων. Το "post rock" του ήρθε σχετικά εύκολα και σήμερα είναι ένας από τους "νονούς" της τρέχουσας ορολογίας. Και δεν στεκόμαστε στη βάφτιση απλά εγκυκλοπαιδικά : οι BP ήταν όντως post rockers πριν από μύριους όσους.
Η ενεργειακή τους περίοδος ήταν μεταξύ 1988 και 1994. Ηχογραφούσαν σε εγκαταλελειμμένες εκκλησίες και είχαν βγάλει το μικρό 'It's all around you' στη Scum το 1992. Το 'Hex' βγήκε δυο χρόνια μετά και τα 4 από τα 7 κομμάτια του υπερέβαιναν τα 7 λεπτά, με το κορυφαίο 'Pendulum Man' να πλησιάζει τα 10. Σε πολλά fanzine και σε fans του σημερινού post βλέπω πως τους αναγνωρίζεται μια pre-post αίγλη, αν και όποιος ακούσει σήμερα το 'Hex' θα του φανεί τυπικό παιδί του 94. Η χρήση samples μέσα σ' ένα αμιγώς ροκ κομμάτι - διαφοροποιώντας προς το καλύτερο ειδολογικά και ποιοτικά - είναι μια άλλη ιστορία, στην οποία ξαναβρίσκουμε γραμμένο το όνομά τους.
Ο δημιουργός τους Graham Sutton, κλείνοντας 8ετία στην Ψύχωσή του, στράφηκε αμέσως μετά στο προσωπικό του project Boymerang (sic). Επιστρέφει λοιπόν μετά από 10 έτη, αν και εμένα κάποιος μου μαρτύρησε ότι το δουλεύει από το 1999. Το παράξενο είναι ότι συνεχίζει από εκεί που έμεινε τότε. Αυτή η προς τζαζ (κυριολεκτικά) και τζαζεμένη (μεταφορικά) ερμηνεία / ανάπτυξη αλλού ξεκινάω αλλού πάω αλλού καταλήγω είναι παρμένη από ένα από τα είδωλα του Sutton, τους ... Talk Talk. Εξ ου και η παρουσία του τρελάρα πρώην ντράμερ τους Lee Harris. Από τα παλιά μέλη μόνο ο Mark Simnett εμφανίζεται με τα περίφημα "found drums" του. Ούτως ή άλλως ο ήχος τους δίνει μεγάλη έμφαση στη rhythm section του και δη στα percussion. Είναι φυσικά παραπάνω ενδιαφέρον το ότι αυτή η καλοχτισμένη δομή μπορεί να γίνεται ελαστική πάνω στην ανάπτυξη της, όπως εκείνες οι μεταλλικές πολυκατοικίες του Τόκιο : δείχνουν τόσο στέρεες, μα κινούνται ελαστικά πέρα δώθε στον σεισμό, πριν ξαναγυρίσουν ασφαλείς στο σχήμα τους.
Ορισμένοι έλεγαν τότε και τώρα πως αυτά τα πολλά κομμάτια του θα στέκονταν κάλλιστα και καλύτερα χωρίς φωνή, αν και εδώ δεν τραγουδάει μόνος του. 2 γυναίκες (η Anja Buechele σε 2 και η Rachel Dryer σε ένα) πλησιάζουν το άκουσμα στο στυλ των Piano Magic. Αφήνει και ένα μόνο οργανικό, για να τους της σπάσει λέω εγώ. Άλλοι 15 μουσικοί, φτιάχνουν έναν πλούσιο ήχο, γεμάτο ηχοστρώματα στο στυλ των Α.R. Kane, dreamy τετράλεπτα ή εννιάλεπτα, μερικά σπιράλ κιθαριστικά α λα Durutti Column κεντήματα ('Inq8tr'), exprerimental σκηνές, ένα σκόρπισμα των μπητ που θυμίζει Tortoise, όλα σ' ένα δίσκο που θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί σ' ένα οποιοδήποτε σημείο της προηγούμενης εικοσαετίας κι ίσως γι αυτό να μούδιασε ευχάριστα η δυσάρεστα πολλούς.
Μου έμεινε η αποπλάνηση της 'Miss Abuse', το λουπαρισμένο βιμπράφωνο του '400 Winters' και το βίαιο τελείωμα του 'Burning the City', εντελώς ταιριαστό με τις τελευταίες σκηνές του Fight Club κι όχι μόνο λόγω τίτλου. Αν μπορούσαμε να ξαναντύναμε με δικά μας soundtrack αγαπημένες cine-στιγμές, άλλη δουλειά δε θα κάναμε... Αυτό με τις αγαπημένες σκηνές από σινεμά ... ιδέα για γερό και δύσκολο αφιέρωμα αλλά μεταξύ μας, μην τ' ακούσει το αφεντικό. (Τρομερή ιδέα! Σε 48 ώρες θέλω τα κείμενά σας στο γραφείο μου! - εκδ)
barkpsychosis.com
