Motorlab #3
Το ισλανδικό label της Kitchen Motors είναι κάτι περισσότερο από μια συνηθισμένη δισκογραφική εταιρία. Και δεν χρειάζονταν βέβαια η σειρά Motorlab για να μας το αποδείξει. Δεδομένου όμως του πολύπλευρου ενδιαφέροντος του μουσικού κοινού για οτιδήποτε συμβαίνει εκεί ψηλά - στην μετά Sigur Ros εποχή - θα ήταν λογικό η προσφορά να ήταν εναρμονισμένη με τους κανόνες του απλού και του κατανοητού, διευκολύνοντας την προσέγγιση. Αντί αυτού οι ιδιόρρυθμοι νησιώτες μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα με μπόλικο ελιτισμό, πειραματισμό, αυτοσχεδιασμούς και ερευνητική μανία. Και εδώ ερχόμαστε στους ρόλους του 'Motorlab #3'. Ρόλοι που μοιράζονται εξάλλου από τον κεντρικό σκοπό της σειράς 'την δημιουργία ενός νέου είδους ηλεκτρισμού μεταξύ μουσικών / καλλιτεχνών εισάγοντάς τους σε στοιχεία που είχαν πρότερα αφήσει ανέγγιχτα'.
Από μια πρόσκληση λοιπόν στους Pan Sonic και στον Barry Adamson. Οι πρώτοι από τους πρωτοπόρους των ηλεκτρονικών σε αυτή την ήπειρο και ο δεύτερος με σημαντική ιστορία, από τις ημέρες στους Magazine και The Bad Seeds, στην προσωπική του καριέρα και τις κινηματογραφικές του ενασχολήσεις. Θέμα της συνεργασίας η σύνθεση ενός φωνητικού θέματος για την χορωδία Hljomeyki. Κανείς από τους δυο τους δεν είχε κάνει ευθέως κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Και ακριβώς κάτω από την έλξη, την γοητεία και την καθαρότητα της πρώτης φοράς, έλαβε χώρα το γεγονός τον περασμένο Απρίλη. Όταν ηχογραφήθηκε το φωνητικό μέρος στην εκκλησία Digraneskirkja του Reykjavik υπό τον Hordur Bragason και αμέσως μετά οι Pan Sonic πρόσθεσαν τα ηλεκτρονικά στο studio. Αυτήν είναι η μικρή ιστορία του 'The Hymn Of The 7th Illusion'. Ένα ενδιαφέρον θέμα, μυστηριώδες, κατανυχτικό, αθώο μα μελαγχολικό, πένθιμο αλλά θρησκευτικό. Λες και οι Coil βρέθηκαν με τον Arvo Part. Ίσως μόνον κάτι ανάλογο μπορούσε να εκφράσει το μήνυμα του εξωφύλλου.
Από εκεί (βρισκόμαστε κάπου μετά τα δώδεκα λεπτά) και μέχρι να τελειώσει το CD αναλαμβάνουν οι The Hafler Trio με ένα remix μακριά του αρχικού. Τι παιδιά και αυτοί! Λυπάμαι που δεν ακολουθώ πειθήνια κάθε στραβό ή κοντό πάτημά τους. Το ίδιο έπραξα κάποτε με τους :zoviet*france:, τους AMM και τώρα με τους Merzbow. Το όριο μεταξύ του ανεκτού, του ιδιοφυούς, του άμουσου και του τρελού δεν θα οριστεί επακριβώς ποτέ, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να είναι μόνον μια φήμη, κάτι που κάποιος, κάποτε είπε ότι πιθανόν να υπάρχει. Και πόσες φορές η μουσική δεν εγκλωβίστηκε σε αυτόν τον ατέρμονα, φαύλο κύκλο!!
