Δεν τους ήθελε φαίνεται πλέον ούτε η Marina, η διανομή της Wrasse δεν πρέπει να είναι και ότι καλύτερο... και τελικά μεσα στο 2000 - ένα χρόνο σχεδόν μετά την κυκλοφορία του- το 'πανδαιμόνιο' των Σκωτσέζων Bathers είναι από τους πρώτους δίσκους που εισάγει στην εγχώρια αγορά η νεοσύστατη Trade!
Ας το παραδεχθώ λοιπόν, αν και με μισή καρδιά, ότι ο Chris Thompson είναι βαθιά συντηρητικός. Πώς να μην είσαι συντηρητικός άλλωστε, όταν τόσα χρόνια τώρα οι αναφορές των δίσκων σου μετατοπίζονται απελπιστικά από τον Van Morrison στο Scott Walker, χαιρετίζουν τον Tom Waits πριν τον αγριέψουν «τα σκυλιά της βροχής» και πλέον καλωσορίζουν και τον Bruce Springsteen; Όταν εκατοντάδες μουσικοκριτικοί καλούν τους αναγνώστες τους να ανάψουν τσιγάρο και να ετοιμάσουν ένα ποτό για να σε απολαύσουν σε ατέλειωτες μεταμεσονύχτιες ακροάσεις. Όταν τα επίθετα crooner, dandy, romantic, esoteric, warm κλπ κοντεύουν να στοιχειώσουν πλάι σου. Και επιμένεις και σε χαλαρές, παλιομοδίτικες ενορχηστρώσεις που ύποπτα λουστράρουν τον ήχο σου και μια AOR-ιστη ελαφρότητα του χαρίζουν. Όταν από όλη τη νέα σκηνή της πατρίδας σου επιλέγεις τους Belle and Sebastian να σε βοηθήσουν, που είναι κάτι σαν τους Ρεπουμπλικάνους της indie-pop σκηνής. Και φυσικά εφόσον πιστεύεις ότι ο συνδιασμός πιάνο-έγχορδα-σαξόφωνα ακόμη τσακίζει τις ευαίσθητες καρδιές, χωρίς να έχεις πάρει χαμπάρι ότι τα decks και οι λούπες το καταφέρνουν πλέον πολύ πιο άνετα.
Πως λοιπόν μπορείς και γράφεις ακόμη τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Twenty-two", στήνοντας λεκτικά παιχνίδια και κερδίζοντας μας με τους ψιθύρους και την απλουστευτική υποψία μιας χαλαρής rhythm section από ακουστική κιθάρα και πιατίνια; Και γιατί είσαι τόσο αφοπλιστικά ευγενής και καλόκαρδος όταν αφηγείσαι σαγηνευτικές ασυναρτησίες με την παθιασμένα ξεψυχισμένη φωνή σου "Tequila Mockingbird"-, ώστε να μην αντέχω να συνεχίσω να σε κατηγορώ; Ή μήπως φταίω εγώ που δε σταματάω την ακρόαση ήδη στο πρώτο από τα τρία 'αναδυόμενα φράγματα' του δίσκου, που μοιάζουν με απογευματινά ερωτικής φιλολογίας - με τη συνοδεία πιάνου φυσικά! Έτσι όμως θα έχανα και την μαγεία ενός τετραλέπτου που από τη στιγμή που το ονόμασες "Last night I loved you" καταδικάστηκα να το ακούσω με προσοχή και να υποκύψω και πάλι στην ερωτική μπαλλάντα που γεννιέται για να τυλίγει τις σκηνές απώλειας στα δευτεροκλασσάτα ρομάντζα της μεγάλης οθόνης. Και ούτε θα ζούσα το δεκατετράλεπτο του τίτλου στο κλείσιμο του δίσκου, που ανακεφαλαιώνει με τη μία όλα τα κλισέ σου και τα τεχνάσματα, όλο σου τον μικρόκοσμο κα ολόκληρο τον συντηρητισμό σου σε ένα τραγούδι μόνο!
Τελικά απόψε αισθάνομαι κι εγώ κάπως συντηρητικός ή απλά αδύναμος να αντιδράσω στην προσπάθεια να γκρεμιστεί ο δήθεν ανατρεπτικός ριζοσπαστισμός που φαντασιώνομαι ότι χαρακτηρίζει τις ακροάσεις μου. Γι' αυτό και προτείνω τον πέμπτο δίσκο των Bathers ως μια πρώτης τάξεως λύση για τη γαλήνη της ψυχής σας και το ξεγέλασμα του μυαλού σας...