The guilty office
Πολλά και διάφορα γράφηκαν σε αυτά τα δέκα χρόνια του Mic που πλησιάζουν απειλητικά, αλλά το ότι "η pop είναι το μουσικό εκείνο είδος, που ανακηρύσσει τη Νέα Ζηλανδία στη σημαντικότερη μουσικά χώρα του πλανήτη", μου το αναγνωρίζω δικαιωματικά. Ανδριάντα θα πρέπει να μου στήσουνε. Στην Νέα Ζηλανδία...
Λίγο πριν το North By North, το πιο συναρπαστικό τους τραγούδι ever, οι βετεράνοι πλέον Bats κάνουν πλάκα με την "rock ' n' roll" ζωή τους στη σκηνή του Primavera Sound 2009, λέγοντας "θέλετε να δείτε τους Spinal Tap... εμείς ζούμε σαν τους Spinal Tap κάθε βράδυ... χρόνια τώρα". Σαν να ζητάνε συγνώμη που υπήρξαν πάντοτε ήσυχοι και μετριοπαθείς. Από τον εαυτό τους ασφαλώς, όχι από εμάς. Συγκροτήματα σαν τους Bats ανταποκρίνονται άλλωστε ιδανικά στην εικόνα του καλλιτέχνη, που πατάει στη γη και για αυτό ποτέ δεν προσβάλλει το κοινό του.
Στο Guilty Office επανεμφανίζεται μπροστά μας η μπάντα που έχει το φλέγμα των Smiths και το "φεύγα" των Go Betweens, αλλά ποτέ δεν άλλαξε τη ζωή κανενός. Ούτε καν κατέστρεψε τη δική της, ως διαπιστώνεται. Όποτε ήταν να καταστεί αβάσταχτη η μελαγχολία τους, υπήρχε μια νότα που έκανε τη σκέψη σου να αλλάζει ρότα. Άκου το Broken Path και κάπου μετά τη μέση θα σου συμβεί ακριβώς αυτό το πράγμα. Κάθε που τους χαμογελάει το ιδανικό pop single, αυτοί προτάσσουν αρμονικές αλλαγές, που δεν αφήνουν το αυτί του μέσου οπαδού των James και των Church να ησυχάσει. Άκου το εκπληκτικό Steppin Out. Που είναι το ρεφρέν του λαού; Γιατί αντικαταστάθηκε με ντροπαλή ψυχεδέλεια;
Σε κάποιες στιγμές οι Bats ακούγονται σαν μία "καθαρή" και "ισομετρική" εκδοχή των Television Personalities. Και το πόσο τιμητικός είναι αυτός ο τίτλος, έστω και αν ισχύει στο ένα δέκατο και μόνο, το γνωρίζουμε όλοι πλέον πιστεύω. Όσοι δεν διαβάζουμε τούτο εδώ το site για μόλις δεύτερη φορά.
Μετά από μία χλωμή πρώτη επιστροφή προ τετραετίας, η οριστική επαναφορά των Bats στη συναισθηματική μας επικαιρότητα σηματοδοτείται από τον πειρασμό του να μας χαρίσουν για πρώτη φορά περισσότερες δυναμικές από ότι ήπιες στιγμές. Εκτελωνίζοντας τον βρετανικό μουσικό άνεμο της έμπνευσης τους σε αμερικάνικους απόηχους, που ιδιόμορφα προσιδιάζουν στην καταγωγή τους, οι Bats έρχονται να μας θυμίσουν ότι το σημαντικό ατού της Νέας Ζηλανδίας, όποτε και όταν αυτή ήταν στα πραγματικά φόρτε της, υπήρξε η συγκέντρωση όλων των ορθών και απαραίτητων μουσικών ερεθισμάτων σε ένα και μόνο μουσικό προϊόν. Με τρόπο τέτοιο που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις τον Morrissey σου από τον Neil Young σου, σε καιρούς που το εναλλακτικό crossover ήταν ακόμη -και σοφά- απαγορευμένη έννοια.
Ακόμη και αυτή η επίμονη άρνηση στην περιπέτεια, που πάντοτε έθετε τους Bats ένα σκαλοπάτι κάτω από συναγωνιστές όπως οι Clean και οι Chills, σήμερα ακούγεται ως πλεονέκτημα καθότι δεν θέτει κανένα άγχος επιβίωσης. Πέρα από τους ίδιους, περισσότερη σημασία έχει πάντα ότι βρίσκονται εδώ τα τραγούδια τους.
