Θά 'χει κανα-δυο μήνες που κατέβασα τρία κομμάτια των Bazille Noir από το AudioGalaxy: "Puol venire a stare da me", "Advanced Smalltalk" και "Spellbound", που όσο περνούσε ο καιρός μου άρεσαν περισσότερο.
Το δείγμα γραφής ζητούσε την επιβεβαίωσή του. Ήρθε με τον ομώνυμο δίσκο. Τα διαμάντια εδώ είναι παντού (και παντοτινά;). Η πρωτοτυπία, η γνησιότητα, η κλασσικότητα της σύνθεσης, η διαφοροποίηση από το συρφετό της νέας ηλεκτρονικής είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου.
Κινηματογραφικές μουσικές διαφυγής, εξαίρετες επιρροές από jazz που γουστάρει, χαμηλότονα αλλά εκλεκτικά με όλη τη σημασία της λέξης ηχοτοπία, συνθετική εναλλαγή από κομμάτι σε κομμάτι.
Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι οι Stefan Ebinger (πιανίστας) και Jens Paulsen (ηλεκτρονικός guru) από το Αμβούργο συνθέτουν έξυπνη μουσική για σημερινά ακροατήρια. Οι επιρροές τους έρχονται από παντού.
Η μουσική τους δεν κάνει παραχωρήσεις, δεν γίνεται ποτέ μηχανική, δεν γίνεται ποτέ κιτς, παίρνει όλα τα καλά στοιχεία από τις καταβολές των συνθετών και τα φιλτράρει με επιδεξιότητα.
Σ' έναν κόσμο που το καινούριο δεν υπάρχει, τελικά τα στοιχεία που μετρούν είναι η καλόγουστη επεξεργασία των επιρροών σου. Η έξυπνη μουσική. Έτσι εδώ τους φίλους μας τους παρομοίωσαν με Miles Davies, Herbie Hanckock, Henry Mancini, Ennio Morricone, μουσική για έργα James Bond, αλλά είναι πολύ λίγα σ' αυτό που θα μπορούσες να πεις για επιρροές. Εδώ το φίλτρο του καλόγουστου παίρνει βαθμό άριστα.
Όταν αποφάσισα να γράφω για το Mic, είπα ότι στη μουσική δεν υπάρχει λόγος να γράφεις για κάτι που σου είναι αδιάφορο. Αυτό κι αν δεν είναι μαζοχισμός (να μη γουστάρεις και να γράφεις). Μέσα στον κυκεώνα των καινούριων κυκλοφοριών έλεγα να παίρνω έναυσμα από μουσικές που μπορείς να ξανακούσεις με ευχαρίστηση επειδή γράφουν πολιτιστικά και αισθητικά. Είμαι λοιπόν πολύ αισιόδοξος που σε διάρκεια δύο μηνών 6-7 δίσκοι κατάφεραν να με κάνουν να ασχοληθώ μαζί τους. Ο δίσκος των Bazille Noir είναι ένας απ' αυτούς.