To the 5 boroughs
Επιτέλους, τα τερατάκια επέστρεψαν από τις εξαετείς διακοπές τους (είναι πολύ πιασάρικο να γράφει κανείς για διακοπές αυτόν τον καιρό). Με ένα άλμπουμ που δεδομένης της εξαετούς αποχής τους και η απόλυτη ηλιθιότητα να ήταν, κανείς δεν υπήρχε περίπτωση να παραπονεθεί. Μήπως είναι τελικά κάποιο τρικ αυτό που κάνουν διάφοροι να επιστρέφουν μετά από πολύ καιρό, ήδη για φέτος μπορώ μπαμ μπαμ να μετρήσω τρεις θριαμβευτικές επιστροφές. Pixies, Morrissey, Beasties.
Τέλος πάντων, όπως και να 'χει, οι φαν των Τεράτων κάνουν πάρτι, γιατί εκτός από καινούριος, το 'To The 5 Boroughs' είναι και καλός δίσκος. Για την ακρίβεια πολύ καλός. Και πετυχημένος στα charts (και τα νόμιμα και τα παράνομα).
Πρώτα, ας περάσουμε στην "περιγραφή δελτίου τύπου" (ξέρεις, μερικές εκφράσεις και πληροφορίες που υπάρχουν σε όλες τις παρουσιάσεις κάποιου συγκεκριμένου δίσκου, ο θεός της έμπνευσης καμιά φορά βαριέται). Τα 5 Boroughs είναι οι πέντε δήμοι της Νέας Υόρκης, το αστικό περιβάλλον που γέννησε το παρόν δισκάκι. Οι Beasties γίνονται πιο πολιτικοί και σοβαρεύουν καμιά-δύο φορές για να πουν πέντε πράγματα. Την πέφτουν στον Μπους και όλα τα γεράκια του, συνεχίζουν να έχουν αυτή την υπέροχη ειρωνεία μπλα μπλα μπλα.
Τώρα, ας δούμε τι μου έμεινε εμένα από το δισκάκι. Ένας ύμνος στην αστική ζωή με ατέλειωτες αναφορές στην πρωτεύουσά της, NY, την οποία δεν έχω επισκεφτεί με αποτέλεσμα ακούγοντας το δισκάκι να νιώθω λίγο μαλάκας. Τέλος πάντων, όταν την επισκεφτώ, Όταν, όχι Αν, θα πάρω και ετούτο εδώ το δισκάκι μαζί μου. Ήχοι από μια πόλη που ζει, προβληματίζεται, συλλογικά αλλά και ατομικά, παθαίνει παράκρουση και πλύση εγκεφάλου, αναπνέει ανάμεσα σε τόνους νέφους και κοροϊδίας, έχει τους δικούς της κώδικες, τη δική της κουλτούρα.
Πάντα οι Beasties είχαν μια περίεργη καούρα για τα κοινά αλλά εδώ φαίνεται να έχει ωριμάσει -καιρός ήταν, είναι και είκοσι χρόνια στο κουρμπέτι. Πιο συγκροτημένοι, πιο έξυπνοι με την ίδια χαλαρή ειρωνεία που μόνο από το στόμα ενός λευκού ράπερ (εκτός του "γνωστού") θα μπορούσε να βγει.
Επίσης ο ήχος. Συνεχίζει να είναι "beastie" αλλά σίγουρα δεν εντάσσεται πια στην εποχιακή ποπ κουλτούρα. Θυμίζει πολύ old school και πολύ το χαίρομαι γιατί οι σημερινοί χιπ χοπ σούπερσταρ φαίνεται να έχουν ξεχάσει α. Από που ξεκίνησαν όλα β. Το ραπ είναι μουσική, τέχνη. Επίσης μου έμειναν τα αριστουργηματικά "All Lifestyles" και "An Open Letter To NYC".
Τέλος μου άρεσε που ξανάκουσα τους Beasties μετά από τόσο καιρό. Σα να σε επισκέπτεται ένας φίλος από τα παλιά, που θες να τον ξαναδείς, θες να ξέρεις ότι είναι καλά, ότι υπάρχει και συνεχίζει όπως τον άφησες και καλύτερα.
Τελειώνοντας, η γενική εικόνα του άλμπουμ είναι υπέροχη και στη βάση της άκρως αισιόδοξη. Σε μια μεγαλούπολη, κάποιος πίνει τον καφέ του, κάποιος κοιτάει την ώρα, μια ομάδα μαύρων ραπάρει στο πεζοδρόμιο, μια ωραία γκόμενα περνάει, μερικοί διαδηλωτές στρίβουν στη γωνία, μια υπαίθρια συναυλία λίγο παρακάτω κοκ. Asian, Middle Eastern, and Latin/ Black, White, New York/ You make it happen.
