Painting it red
Αυτό κι αν είναι έκπληξη. Ο νότος γίνεται επιτέλους όμορφος και η μπάντα βγάζει έναν καλό δίσκο από... αλήθεια από πότε; Για να ξαναφρεσκάρουμε τους εγκεφάλους μας. Ήταν λοιπόν η stupidohappy pop μπάντα των Housemartins από τη διάλυση της οποίας (1988) κάποια μέλη σχημάτισαν τούτους εδώ. Ως BS θέλησαν ο ήχος τους να είναι διαφορετικός : πιο Απλά Κόκκινος, πιο κουλαριστός και πιο βρέχει έξω και εμείς μέσα. Ταυτόχρονα όμως πατούσαν με τρόπο στην περιοχή της λευκής soul pop που προσπάθησαν να τιμήσουν οι Style Council, Prefab Spout, Marden Hill και διάφοροι άλλοι τζαζ χασάπηδες. Από εκεί έριχναν κάθε τόσο κι από μια εξαιρετική σύνθεση που ξεχώριζε κατά πάρα πολύ από τα χλιαρά (σχεδόν ΜΟR!) υπόλοιπά τους κι έλεγες, εντάξει, θα τα βρω όλα μαζί στο Best of. Αυτό που είναι πραγματικά διασκεδαστικό εδώ είναι η εναλλαγή των δύο βασικών βοκαλιστών. Αγοράκι και κοριτσάκι δεν μοιράζονται απλώς τραγούδια αλλά τραγουδάει ο ένας και μετά αντιτραγουδάει ο άλλος και γίνεται κανονικός διάλογος δηλαδή. Βασικά, female φωνού είχαν από το δεύτερο δίσκο τους αλλά η Briana Corrigan (Choke /1990, 0898 Beautiful South/1992) μάλλον έφτιαχνε τα τσάγια. Όταν ήρθε όμως αντ'αυτής η Jacqueline Abbott από το Miaow του 94 και μετά, τους έδωσε με την ενεργητικότερη συμμετοχή της τις απαραίτητες προσθέσεις ζεστασιάς και ποικιλίας. Δεύτερο σημαντικό, ότι η «ντροπαλή» light (ή μήπως night) pop παραμένει αλλά όταν θέλουν να ανεβάσουν ταχύτητες το κάνουν άνετα κι ωραία. Ακούστε το παιχνιδιάρικο "Just Checking" ή το "You can call me leisure" με το βαριετέ πιανάκι, μετά όμως γυρίστε και στα "Til you can't tuck it in Ιf we crawl" που μου κλέψαν την καρδιά. Οι άτιμοι, σε αυτά τα δύο έφτιαξαν δύο διαφορετικά τραγούδια με την ίδια μελωδική γραμμή. Ήχος γλυκός, χαλαρός και προσιτός - και να φανταστεί κανείς ότι στα κήμπορντς είναι κάποιος ονόματι Damon Butcher (!), ο οποίος συμπληρώνει τη συνήθη εξάδα των Heaton / Hemingway / Rohteray / Welch / Stead / Abbott. Ένα τρίτο ατού της μπάντας είναι οι ιστορίες που διηγούνται, με στίχους από απλούς ερωτικούς («You' re a younger and more beautiful version of death») μέχρι την δυνατά ειρωνικούς (θαυμάστε το πλαστικό βασίλειο της "Τupperware Queen"). Επιτέλους απλοί καλοί και κυνικοί στίχοι σε ένα «mainstream» lp. Σε έναν ιδανικό κόσμο σαν κι αυτούς που περιγράφουν κάθε τόσο, εμείς θα αγοράζαμε μόνο τέτοιους δίσκους;΄ Όχι, αλλά σε έναν τέτοιο κόσμο τα charts θα ήταν σίγουρα γεμάτα από τέτοιους δίσκους.
