Οι αλήθειες και τα ψέματα για όλα γράφηκαν ή ειπώθηκαν για το νέο cd του Beck:
1. To "The Information" είναι η θριαμβευτική επιστροφή του Beck στο rap και στις μέρες του "Mellow Gold".
Ψέμα: Αυτό βασικά το έγραψε το NME, και δεν μπορούμε παρά να τούς συγχωρέσουμε μιας και, από ό,τι φαίνεται, όταν κυκλοφορούσε το "Mellow Gold" οι συντάκτες της εφημερίδας ήταν γύρω στα 7. Το "The Information" έχει ασφαλώς παρόμοιες ρυθμικές αναπτύξεις με το "Mellow Gold" (π.χ. το εναρκτήριο κομμάτι δεν απέχει πολύ από ένα νέο "Loser"), αλλά είναι σαφώς πιο πολυσυλλεκτικό και, πάνω από όλα, δεν πρόκειται για καμιά "θριαμβευτική επιστροφή", μιας και το κλίμα του δίσκου είναι παρεμφερές με αυτό του προηγούμενου δίσκου του Beck "Guero" (αυτό είναι πλεονέκτημα).
2. Το "The Information" είναι ο καλύτερος δίσκος του Beck από την εποχή του "Odelay".
Ψέμα: Ξέρετε τώρα πώς έχουν τα πράγματα. Κάθε νέος δίσκος ενός καλλιτέχνη είναι υποτίθεται ο καλύτερός του, μέχρι να κυκλοφορήσει ο επόμενος. Το "The Information" συνιστά ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα, αλλά δεν είναι ο Beck στα καλύτερά του. Αν βγάλουμε έξω τα διάφορα album στις μικρές ανεξάρτητες, καθώς και τους δύο θαυμάσιους δίσκους που παρουσίαζαν τον Beck ως μοναχικό singer / songwriter ("Mutations", "Sea Change"), μάς μένουν - μαζί με το "The Information" - πέντε "καθαροί" Beck δίσκοι. Αν και αυτά, βέβαια, είναι υποκειμενικά θέματα, ο καλύτερος από όλους είναι ασφαλώς το "Odelay", και μετά έχουμε, με αξιολογική σειρά: 2. Guero, 3. Mellow Gold, 4. The Information, 5. Midnite Vultures. Μπορείτε να αλλάξετε κατά βούληση το 2 με το 3, ή ίσως το 3 με το 4, αλλά το σίγουρο είναι πως το "The Information" δε διαθέτει τη φαντασία και την ευρηματικότητα του προηγούμενου δίσκου "Guero".
3. To "The Information" είναι καλύτερα να το αγοράσεις, παρά να το κατεβάσεις.
Αλήθεια: Δίνεις κάτι παραπάνω, αλλά εκτός από το cd παίρνεις α) ένα dvd που περιέχει video clips για όλα τα κομμάτια και β) ένα set αυτοκόλλητων τα οποία μπορείς να κολλήσεις πάνω στο λιτό εξώφυλλο και να το προσωποποιήσεις κατά το προσωπικό σου γούστο. Τα videos βέβαια δεν είναι και τίποτα σπουδαίο (ο Beck κάνει lip-singing στα κομμάτια με διάφορα backgrounds - προφανώς ο σκηνοθέτης, εάν υπήρξε βέβαια σκηνοθεσία, βαρέθηκε πάρα πολύ να σκεφτεί κάποιο concept ακόμα και στα κομμάτια που προορίζονται για singles), αλλά το όλο πακέτο είναι προσεγμένο και σέβεται τον ακροατή. Επίσης, το αυτοκολλητάκι που λέει "Cellphone's Dead" είναι σα να φωνάζει ότι πρέπει να κολληθεί στη ράχη του κινητού μας.
4. Το "The Information" περιέχει την καλύτερη εναρκτήρια τριάδα κομματιών που μπορούμε να ακούσουμε φέτος σε οποιονδήποτε δίσκο.
Μάλλον αλήθεια: Το "Elevator Music" φτιάχνει τη διάθεση σε dt, το αλά Eels "Think I'm In Love" κολλάει στο μυαλό με την πρώτη (και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς με ένα ρεφραίν που λέει "I think I'm love but it makes me kind of nervous to say so";!), ενώ όποιος μπορέσει να αντισταθεί στο "Cellphone's Dead" και να μην αρχίσει τουλάχιστον να χτυπάει το πόδι του στο ρυθμό, τότε θα πρέπει να το κοιτάξει γιατί μπορεί να είναι κάτι σοβαρό. Αφού είπαμε αυτά, ας τονίσουμε ωστόσο ότι το "Guero" είχε μια ακόμα πιο γερή εναρκτήρια τριάδα, οπότε αν θέλετε τον Beck στις πιο fun και ανατρεπτικές του διαθέσεις και δεν έχετε ήδη το "Guero", τότε σας προτείνουμε να το προτιμήσετε από το "The Information".
5. Mε το "Information", ο Βeck αποδεικνύει για άλλη μια φορά την ευστροφία του και τη μοναδικότητά του.
Άστοχο σχόλιο: ο Beck, εδώ και κάμποσα χρόνια, δε χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Το "The Information" είναι ένας τυπικός - ίσως και λίγο εύκολος - για τα μέτρα του δίσκος, κάτι που όμως ταυτόχρονα σημαίνει ότι έχει τόσες ιδέες που άλλα σχήματα ή καλλιτέχνες δεν μπορούν ούτε να ονειρευτούν. Η σχετική αδυναμία του "The Information" φαίνεται μονάχα αν το συγκρίνεις με τα άλλα έργα του ίδιου του δημιουργού του. Για έναν πρωτοπόρο των ηχητικών crossovers και βετεράνο πλέον της ανεξάρτητης σκηνής, δεν είναι καθόλου αμελητέο επίτευγμα το ότι συνεχίζει να φτιάχνει δίσκους τόσο φρέσκους και ερεθιστικούς.
Follow-up σχόλιο: Ε, όχι και φρέσκος ο Beck...
Απάντηση: Έχω ένα γνωστό μου που συστήνεται ως γλύπτης αλλά στην πραγματικότητα κάνει installations. Δηλαδή, παίρνει π.χ. ένα δωμάτιο, βάζει στη μέση μια καρέκλα και πάνω στην καρέκλα ένα μισοφαγωμένο μήλο και ένα μανταλάκι παρά δίπλα, και αυτό το περνάει σαν άποψη. Το οποίο είναι ok αν τον εκφράζει και αν εκφράζει κι άλλους, όμως δεν του δίνει σε καμιά περίπτωση το δικαίωμα να σχολιάζει υποτιμητικά όσους έχουν πραγματικό ταλέντο στην καθαρή γλυπτική με το επιχείρημα ότι είναι κάτι ξεπερασμένο και δεν πηγαίνει την τέχνη ένα βήμα παραπέρα.