Modern guilt
Καμιά φορά είναι κατάρα για τραγουδιστή-συνθέτη-οργανοπαίχτη, το πρώτο του χιτ να λέγεται Loser και να είναι και σύνθεση τόσο επιδραστική, όσο το λεμόνι στα παϊδάκια. Λίγο κακός άνθρωπος να 'σαι, λίγο μυστήρια παιδική ηλικία να έχεις περάσει, λίγο να σου τη δίνουν τα χιτς, λίγο να βιδώνεσαι με τα πανηγύρια και τους θριάμβους, είτε αυτοί είναι καλλιτεχνικοί με πωλήσεις "εκατό χιλιάδαι δίσκοι" που έλεγε και ο Αθηνόδωρος Προύσαλης, είτε αφορούν διοργανώσεις με πρώτο συνθετικό το "euro" που στο τέλος-τέλος, ως νόμισμα, είναι και το άπαν, πάει, τέλειωσε. Τον θάβεις τον μουζικάντη, ακόμη και αν είναι ο Μπεκ. Ένας τύπος δηλαδή εγνωσμένης εφευρετικότητας, όσο μυστήριος χρειάζεται για να τον ανιχνεύσεις περισσότερο από το Loser ή ακόμη και από την αμίμητη ερμηνεία του στο Everybody's got to learn sometime του Τζέιμς Ουόρεν στην "Αιώνια λιακάδα" κ.λπ., κ.λπ. Ο κ. Μπεκ Ντέιβιντ Κάμπελ όπως τον γράψανε στα μητρώα αρένων του Λος Άντζελες ο μπαμπάς και η μαμά του, ξεθάβει την γκίμπσον του πολέμου και υλοποιεί τον σκοπό για τον οποίο οι εξωγήινοι τον έστειλαν στη γη: Μια δισκάρα ανά πενταετία σχεδόν, που αυτή τη φορά τη φωνάζουν Modern guilt.
Στις αρχές του '80, η ροκ κατάθλιψη είχε όνομα, παράστημα και μια φωνή που έβγαινε από το πιο σκοτεινό συνειδησιακό πηγάδι: Ο Ίαν Κέρτις λίγο πριν προχωρήσει στο απονενοημένο, έψελνε το σχήμα των πραγμάτων που θα έρθουν, στέλνοντας τους Division στο μέλλον και ξαναφέρνοντάς τους πίσω με ένα σπασμό πάνω από το μικρόφωνό του. Ο Μπεκ, στα τέλη του... '00, έχει τις ενοχές του, αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο χαλαρά πλέον. Σα να το πήραμε απόφαση ότι οι διάφορες διαβαθμίσεις της κατάθλιψης είναι δεδομένες, απλά ο καθένας τις αξιοποιεί ανάλογα: Άλλος τρώει, άλλος ψωνίζει, άλλος βλέπει τηλεόραση, o Μπεκ γράφει το Chemtrails και το ομώνυμο Modern Guild και βάζει σοβαρή υποψηφιότητα να γίνει ο επόμενος πρωταγωνιστής κάποιας ταινίας του Νόα Μπάουμπαχ, ή ακόμη καλύτερα, του Ουές Άντερσον.
Το Modern Guilt είναι χαρούμενα θλιμμένο, σαν ένα παρτάκι φίλων που η παρέα τους θα διαλυθεί το πρωί και κανείς δεν θα ξαναδεί κανένα, άσε που μερικοί θα πεθάνουν μεθαύριο κιόλας. Στο μεταξύ όμως, έχουν πάρει και κάμποσα παραισθησιογόνα για να τους μείνει αξέχαστη η νύχτα και έτσι, όταν ξυπνάνε το πρωί θυμούνται μόνο το Gamma Ray και το Orphans.
Τέλος, τα χιτάκια δεν πεθαίνουν ποτέ. Τo Replica πάει πίσω στις ambient εποχές και το Walls είναι το όμορφο τραγούδι που όλοι οι "ντονοβανικοί" τραγουδιστές με τις lo fi φωνές θέλουν να γράψουν.
Οι ωραίοι δίσκοι στο ρεπερτόριο του Μπεκ είναι αρκετοί. Και το Mellow Gold ήταν "κουφό" για πρώτος δίσκος με τον Μπεκ ως καρικατούρα και το Odelay ήταν "ώριμο", και το Sea Change δεν ήταν άσχημο για 7ος δίσκος. Στο Modern Guilt όμως, τα πράγματα είναι αυτό που σε 20 χρόνια, ο εκφωνητής με τη φωνή του Αντώνη Πυλιαρού θα το διαφημίζει από κάποια διαφήμιση telemarketing: "Ένα μουσικό έπος σε εξαιρετική τιμή, μόνο για τους τηλεθεατές μας".
Lens an ear to: Walls
