Οι Belle and Sebastian είναι μια από τις πιο καινούργιες πέρλες στο εντυπωσιακό περιδέραιο της καλής, βρετανικής, βασισμένης στις κιθάρες ποπ. Αυτής της σειράς που ξεκίνησε με τους Beatles, πέρασε από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές τραγουδοποιοίας του Ray Davies, που θα μπορούσε να υπηρετήσει άξια ο Paul Weller αν δεν ήταν τόσο mod στα 20, τόσο κοσμοπολίτης στα 30, και δεν κατέληγε τόσο χίππυ στα 40 του, και περιλαμβάνει ονόματα όπως οι Television Personalities και οι Monochrome Set. Αυτού του γλυκόπικρου είδους, που είτε δεν μπορείς να του αντισταθείς, είτε δεν το αντέχεις. Ξεκινάμε λοιπόν με προειδοποίηση σ' αυτούς που δεν το αντέχουν: Το "Dear Catastrophe Waitress" είναι ό,τι μισείτε και απεχθάνεστε στον υπερθετικό. Μπορεί να αποβεί καταστροφικό για την πνευματική σας ισορροπία και την όποια συναισθηματική σας ηρεμία. Μακριά. Οι της άλλης κατηγορίας ας συνεχίσουν στην επόμενη παράγραφο.
Οι Belle and Sebastian δεν έχουν φτάσει ακόμη στο ζενίθ τους. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι γίνονται ολοένα και καλύτεροι και κάθε δίσκος τους είναι αποκορύφωμα της ως τώρα καριέρας τους. Και αυτό ακριβώς είναι το "Dear Catastrophe Waitress". Από κάθε άποψη το ωριμότερο και πληρέστερο album τους. Η μπάντα σφύζει από αυτοπεποίθηση, πατάει γερά και ξέρει πού βρίσκεται. Και το γλεντάει. Οι κρυστάλλινες, υπερβολικά ευαίσθητες μπαλάντες, γοητευτικές αλλά και κουραστικές, και ελαφρώς ψυχοφθόρες, ανήκουν οριστικά στα 90s. Το παρόν είναι τα uptempo κιθαριστικά σφηνάκια που είναι προορισμένα για να φωτίσουν τις φθινοπωρινές μέρες μας, εκεί που κάποια από τα παλιά τους ήταν ικανά να σκοτεινιάσουν τις ανοιξιάτικες.
Υπερβολικά συναισθηματικά και με γλαφυρότητα σχολικής έκθεσης μας τα γράφει ο Κάζης. Ναι, αλλά αυτό είναι και το κλίμα που φτιάχνουν οι Belle and Sebastian. Πάντα, όχι μόνο σήμερα. Κατανοητό λοιπόν το να έχουν τόσους εχθρούς. Εγώ όμως δεν είμαι ανάμεσά τους. Και απολαμβάνω αυτό το δίσκο νιώθοντας τυχερός που μπορώ να ακούσω τόσο όμορφα τραγούδια σήμερα.
Δημήτρης Κάζης
Μερικά συγκροτήματα μετά τον τρίτο δίσκο τα βρίσκουν σκούρα, κοινώς είτε δεν έχουν τίποτα άλλο να πουν, είτε έχουν αλλά δεν μπορούν διότι καβαλούν το καλάμι, ντοπάρονται με ουσίες ασυστόλως, γίνονται celebrities!
Με μεγάλη μου χαρά σας λέω τούτο: "Dear catastrophe waitress" - "The boy with the arab strap" = 4-0! Σημειώσατε στάνταρ άσσο! Είναι αλήθεια ότι πριν τον αγώνα το στοίχημα παιζόταν 1 προς 10 για να βγει αυτός ο άσσος και μάλιστα δια περιπάτου! Tώρα ας δούμε πως επιτεύχθηκε αυτή η σπουδαία βινυλιακή εμφάνιση των Glasgow Raingers Belle and Sebastian.
Τα 11 τραγούδια πλημμυρίζονται από απίστευτες ποπ μελωδίες της απίστευτης φλέβας χρυσού συνθετικής έμπνευσης που διέθεταν την εποχή που έγραφαν το 'The boy with the arab strap", αλλά που με την πάροδο του χρόνου τυποποιήθηκε και σιγοέσβηνε όπως η φλόγα ενός κεριού που κοντεύει να λιώσει ολοσχερώς!
Οι Belle and Sebastian έκαναν το καλύτερο lifting, που τους δίνει την απόλυτη φρεσκάδα στις ιδέες, τον ήχο τους και στην ενορχήστρωση των τραγουδιών τους. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον στίχο 'What about you?, what about them? maybe it's me that I want more, more, more!!!'
Οι αθεράπευτα ρομαντικοί Belle and Sebastian μετά από δύο μέτριους δίσκους και ένα καλό soundtrack, βρίσκονται και πάλι μαζί μας και φορτσάρουν προβάλλοντάς μας και πάλι το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα τους σε όλο του το μεγαλείο.
Ίσως είναι πολύ καλύτερα για τους ίδιους, πόσο μάλλον για εμάς που μας συντροφεύουν έχοντας διώξει από πάνω τους το hype που τους είχε καταλογίσει ο βρετανικός τύπος ότι ηγούνταν της easy listening και της ακουστικής νέας μουσικής κίνησης.
Από τα 11 τραγούδια κανένα δε γράφτηκε έτσι απλά για να συντηρήσει το όνομά τους δισκογραφικά ή για να αναλωθεί μέσα σε λίγες μόνο ακροάσεις τους. Και λέω 11 γιατί πρέπει να τους πλέξω ακόμα περισσότερο το εγκώμιο για το δωδέκατο track του δίσκου το φοβερό "Stay loose". Κάθε φορά που το ακούω με διακατέχει απίστευτη συγκίνηση, αμέτρητη ικανοποίηση και μια καταλυτική ψυχική ευφορία. Το συγκεκριμένο track περικλείει ηλιόλουστη νοσταλγική post new wave μουσική εφάμιλλη των μετά πανκ σχημάτων τύπου XTC, Elvis Costello and the Attractions, Madness, Talking Heads etc
Τι καλά που βίωσα έστω και ως πιτσιρίκος τη χρονιά του '79, και δε μου μοιάζει για εξωγήινος ήχος. Είναι ένα δείγμα γραφής για όσους ισχυρίζονται ότι οι Belle and Sebastian είναι μόνο ορχήστρες και ανφορές στους Love και τον Nick Drake. Όχι, αυτοί το έχουν ξεπεράσει αυτό το στάδιο και είναι αυτοί που είναι!
Στο lp τους "If you're feeling sinister" μας μίλαγαν για τον "Dylan in the movies", έπειτα κατάφεραν να σκοράρουν με επιτυχία το soundtrack της ταινίας "Storytelling" και τώρα πετυχαίνουν το ακτόρθωτο, να ακούς τα τραγούδια και να φτιάχνεις μόνος σου εικόνες από μια φανταστική ταινία. "Step into my office, baby" - "dear catastrophe waitress" - "wrapped up in books" - "if you find yourself caught in love" - "I'm a cuckoo" είναι οι πέντε υπέροχες ταινίες μικρού μήκους του δίσκου.
Πέρα από τα προαναφερθέντα υπάρχει και το radio song του δίσκου "If she wants me" (μακάρι να κοσμούσε έστω και ένα radio playlist της πόλης μας). Λες και οι Sundays συνεργάστηκαν με τον Al Green για να διασκευάσουν το "Here's where the story ends" σε πιο soul ηχοχρώματα. Τα φοβερά γυρίσματα της φωνής μας θυμίζουν πολύ P.D. Heaton και Beautiful South.
Οι Belle and Sebastian ακούγονται πιο σύγχρονοι και πιο σίγουροι από ποτέ! Μου αρέσει που είναι χαρούμενοι αλλά ποτέ χαζοχαρούμενοι. Όμως αυτή η αρτίστικη τελειομανία του δίσκου θα τους στερήσει μια διάκριση στη μετριότητα της μουσικής σκηνής του σήμερα. Όμως φαντάζομαι ότι δεν τους ενδιαφέρει καθόλου μιας και ο δίσκος αυτός θα μείνει στην αιωνιότητα της pop art μουσικής βιβλιοθήκης.
Τα πέντε κομμάτια που αναφέρθηκαν παραπάνω παίρνουν δεκαράκι (10) τσακιστό. Αν υπολογίσουμε και τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου τότε δικαίως παίρνει το οχταράκι μας στο σύνολο.
Ιάκωβος "Rude boy" Κομνηνός