Κοίτα να δεις τώρα οι τύποι... εκείνο το tigger-ό-γαλα το ήπιαμε και ας σερβιρίστηκε κάπως ξυνισμένο, αριστεροί προσπαθούμε να αισθανόμαστε πάντα και κατά το δέον, και όσο για το αγόρι της προηγούμενης δουλειάς τους μέχρι πανό του σηκώσαμε όταν μας επισκέφθηκε! Αυτοί τώρα γιατί μας ειρωνεύονται και μας αποκαλούν... χωριάτες; Πολύ έμπνευση πάντως ο τίτλος βρε παιδί μου. Τον επόμενο το βλέπω να μη χωράει στο εξώφυλλο του cd !
Οι Belle and Sebastian πλέον έναι αστεράκια του εναλλακτικού στερεώματος και η εταιρεία τους δουλεύει μια χαρά, και μοντερνίστικα project βγάλανε στη φόρα, και φεστιβαλάκια πολύ συμπαθητικά διοργανώνουν και νάτος και ο τέταρτος δίσκος. Χωρίς δραματικές αλλαγές και ριζοσπαστικές εκπλήξεις να μας επιφυλλάσονται. Έντεκα ακόμη τραγούδια τυπικής Σεμπαστιανικής αισθητικής, με ευθείες αναφορές στην επιφανειακά ψυχεδελική ποπ των 60's, στους Love και σε διάφορες άλλες... αγάπες και λουλούδια. Η ποπ των Belle and Sebastian είναι πάντα γλυκιά και συμπαθητική, ενίοτε πολύ εμπνευσμένη και δημιουργική, και τα δεδομένα αυτά δεν διαφοροποιούνται επί του παρόντος (όταν loop-άρουν μόνο κάνουν εκπλήξεις φαίνεται...). Βιολιά, βιόλες, τρομπόνια και φλάουτα στη θέση τους και η ορχήστρα... ρομαντζάρει ασυστόλως. Τα πιο "δυναμικά" -για τα επίπεδα τους πάντα- τραγούδια κλέβουν την παράσταση και κομμάτια όπως το "Waiting for the moon to rise", με την προσπάθεια δύο εραστών να βρίσκονται κοντά και τρομερά περάσματα από τα έγχορδα είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Ως συνήθως μάστορες στο να χρωματίζουν ήχους και να στήνουν τοπία, για ακόμη μια φορά επιμένουν σε μια εφηβικο-φοιτητική μελαγχολία, που ασφαλώς και έχει τους αποδέκτες της.
Οι Belle and Sebastian συνεχίζουν να είναι το φρέσκο/ρετρό χαρτί για την ευαίσθητη μουσικόφιλη νεολαία και δε βρίσκω τίποτε κακό σ'αυτό. Μόνη μου ένσταση η συνεχιζόμενη ομοιομορφία των τραγουδιών τους που καθώς οι δίσκοι πληθαίνουν γίνεται πιο έντονη η εμφάνιση της. Για προσπαθήστε ακούγοντας ένα τραγούδι τους να το κατατάξετε ηχητικά σε ένα δίσκο - μάλλον απίθανο εκτός κι αν τα ξέρετε απ' έξω κι ανακατωτά. Αυτό απλά σημαίνει ότι για να συνεχίσουν να κρατάνε το ενδιαφέρον μας αμείωτο πρέπει να μη στερεύσουν από ιδέες και έμπνευση για καλά -και κάτι παραπάνω- τραγούδια, γιατί ηχητικά είναι ήδη ευπρόβλεπτοι.
Μη γκρινιάζουμε όμως - τουλάχιστον όχι ακόμη. Αν μη τι άλλο μας είναι απαραίτητα τα σεμνά και τίμια σχήματα, με άποψη και γνώση για αυτό που κάνουν (μας συγκίνησες μεγάλε... ηρέμησε!). Για ακούστε το "Don't leave the light on baby" πόσο ήσυχο είναι, πόσο ευαίσθητο, πως... ξεψυχάει αθώα στα ηχεία σας. Τελικά κάτι πρέπει να κάνω, όλο με τουμπάρουν τα συγκροτήματα με κάτι τέτοια τερτίπια και τους χαρίζω εφτάρια εύκολα (ουπς! Το αποκάλυψα από τώρα!).
Και επιπλέον από το οπισθόφυλλο μπορείτε να πληροφορηθείτε χίλια δυο ενδιαφέροντα πραγματάκια για το τι κάνουν οι... hipsters στη Γλασκώβη. Ότι σας απασχολούσε ανέκαθεν δηλαδή. Τι καλά παιδιά αυτοί οι Belle and Sebastian! Και τι αγνά! Δεν πρέπει να έχουν γνωρίσει κακό άνθρωπο στη ζωή τους! Στο επανειδείν Σκωτοί μου φίλοι, μη σκοτίζεστε για τίποτα ακόμη...