The life pursuit
Aπό τα χρόνια της εφηβείας του, ο Stuart Murdoch είχε τη βεβαιότητα ότι θα γινόταν διάσημος. Παρακολουθώντας τον εδώ και τόσα χρόνια, μπορούμε πλέον να πούμε ότι δεν υπήρχε τίποτα το υπεροπτικό σε αυτή του τη στάση, αλλά πολύ απλά ότι πρόκειται για έναν ευφυή άνθρωπο, με επίγνωση της οξυδέρκειάς του. Δουλεύοντας ακατάπαυστα, δημιούργησε μια σειρά από ξεχωριστούς pop δίσκους, ξεσηκώνοντας την αισθητική των sixties και των seventies, και παράλληλα ήξερε να παίξει το παιχνίδι των media, ώστε να μη γίνει ποτέ έρμαιο ενός παροδικού hype, αλλά ούτε και να χαθεί στις σκιές του underground. Για τους πιο κυνικούς, πρόκειται ίσως για τον πιο επαγγελματία μουσικό στη σύγχρονη indie σκηνή - κάποιον που γνωρίζει πότε να αφήσει ένα label για ένα μεγαλύτερο, και που δεν έχει πρόβλημα να πατήσει τον όρκο του να μην κυκλοφορήσει ποτέ single που να υπάρχει ήδη σε album. Συμπαθής ή όχι, και ανεξαρτήτως καλών προθέσεων, ακόμα και οι πιο ορκισμένοι εχθροί του δεν έχουν παρά να παραδεχτούν το ταλέντο του, αν όχι στην τραγουδοποιία καθεαυτή, τουλάχιστον στη "δημιουργική αντιγραφή".
Όχι πως ό,τι έχουν κάνει μέχρι σήμερα είναι τέλειο: κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντα, το "Tigermilk" ήταν συμπαθητικό (απλά) και άκρως ελπιδοφόρο, το "If You're Feeling Sinister" ήταν καλό προς βαρετό, το "The Boy With The Arab Strap" ήταν εξαίσιο, το "Fold Your Hands..." ήταν αριστουργηματικό, το "Storytelling" ήταν απογοητευτικό και το "Dear Catastrophe Waitress" ήταν αυτό που οι συμπατριώτες του Murdoch θα ονόμαζαν "hit and miss" - δηλαδή, άλλοτε με καλές στιγμές, και άλλοτε με λιγότερο επιτυχημένες. Ένα από αυτά τα "hits" ήταν και το κομμάτι που έκλεινε το δίσκο, το "Stay Loose", ένας εξάλεπτος πανηγυρικός επίλογος που μαρτυρούσε μια νέα κατεύθυνση για το group - ένα θαρραλέο βήμα από τα sixties στα seventies και ένα keyboard riff που θα ζήλευαν οι απανταχού popsters και όχι μόνο.
Εν μέρει, οι Belle And Sebastian εξερευνούν την πορεία αυτή στο νέο τους δίσκο, με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα το λαμπερό single "Funny Little Frog", ένα ευδαιμονικό και άμεσο κομμάτι που κατορθώνει να πατρέψει τη Motown με τη Sarah Records, χαρίζοντας μια ακόμα κλασική στιγμή στη δισκογραφία του συγκροτήματος. Αυτό θα ήταν και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου αν δεν υπήρχε το "We Are The Sleepyheads", η πρώτη απόπειρα των Belle And Sebastian σε κάτι που θα μπορούσε να περιγραφεί ως "exotica lounge" - και που σε αφήνει με ένα πλατύ χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο. Κατά δεύτερο λόγο, το group διαπρέπει στο εναρκτήριο "Act Of The Apostle", ένα περιγραφικό τραγούδι στα χνάρια του "I Fought In A War", όπου ο Murdoch κατορθώνει να κάνει ρίμα με τις λέξεις "choirmaster" και "bastard", καθώς και στη συνέχειά του "Act Of The Apostle II", το οποίο κατά το ήμισι είναι ένα εντελώς νέο κομμάτι - φόρος τιμής στον Burt Bucharach. Tέλος, στο "Another Sunny Day", οι Belle And Sebastian δε δυσκολεύονται να γοητεύσουν με ένα χαρακτηριστικό για τα δεδομένα τους ανέμελο κομμάτι και σχεδόν σίγουρο μελλοντικό single, κάτι που ισχύει και για το "To Be Myself Completely". Αν ο δίσκος τελείωνε εδώ, θα είχαμε ένα τέλειο mini album, όμως το "The Life Pursuit" έχει περίπου τη διπλάσια διάρκεια. Και δυστυχώς, το άλλο μισό δεν είναι πολλά περισσότερα από γεμίσματα.
Ωστόσο, οι Belle And Sebastian έχουν κάνει ό,τι μπορούν: έχουν προσέξει τις μελωδίες τους μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, έχουν φροντίσει για την καλύτερη μέχρι σήμερα παραγωγή τους και μοιάζουν να απολαμβάνουν κάθε δευτερόλεπτο της φήμης τους ως pop τεχνίτες που ανακυκλώνουν τους ήχους του παρελθόντος για να προσφέρουν κάτι που ακούγεται όχι μόνο ευαίσθητο αλλά και συνειδητά έξυπνο. "Έξυπνο", γιατί δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να βασίζεται σε γνώριμα πράγματα και αγαπημένες αναφορές της ευρύτερης pop κουλτούρας, με το περιστασιακό "twist" και κλείσιμο του ματιού στον ακροατή (είτε αυτό είναι κάποια εσκεμμένη "απρέπεια" στους στίχους, είτε ένα ενορχηστρωτικό εύρημα), και "συνειδητά", μιας και από ένα σημείο και μετά, αυτό φαίνεται να γίνεται αυτοσκοπός του συγκροτήματος. Έτσι, δεν αποφεύγουν να ακουστούν υπέρ του δέοντος τυπικοί και "στρογγυλοποιημένοι" σε κάποιες από τις συνθέσεις τους, να δείξουν άθελά τους πως αυτή η "twee" αθωότητα δεν είναι στα αλήθεια βιωμένη αλλά μάλλον χρησιμοποιείται ως ένα εμπορεύσιμο τρικ, και κυρίως να περάσουν τη λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει ένα έξυπνο από ένα εξυπνακίστικο κομμάτι, διατηρώντας την αυταρέσκεια κάποιου που έχει το χειροκρότημα δεδομένο, για αυτό και δεν προσπαθεί πλέον πάρα πολύ.
Πιο εξωστρεφές από ο,τιδήποτε έχουν κάνει στο παρελθόν, το "The Life Pursuit" είναι κι αυτό ένα album "hit and miss", με τις καλές του στιγμές να κατορθώνουν να συντηρούν το group ως ένα από τα κραταιά σύγχρονα pop σχήματα, και (έστω και οριακά) να μην το κάνουν να ακούγεται γραφικό ή κουρασμένο. Ίσως η ίδια συνταγή να μην μπορέσει να λειτουργήσει και για άλλο album, προς το παρόν πάντως, οι Belle And Sebastian μετρούν στην πλάτη τους ένα ακόμα θετικό βήμα, που - αν και μικρό - δεν παύει να αποτελεί ένα βήμα μπροστά.
