11 songs for polaroids and playmobils
Πριν από μερικά χρόνια είχε πέσει στα χέρια μου ένα demo με ένα μόνο κομμάτι από ένα αθηναϊκό σχήμα με το όνομα Bbeep: τo κομμάτι λεγόταν "Happy Ours", και ήταν μια γλυκειά μελωδία, σχεδόν σα νανούρισμα, ντυμένη με καλοδουλεμένους ηλεκτρονικούς ήχους που ωστόσο δεν επιχειρούσαν ούτε στο ελάχιστο να καλύψουν τον καθαρόαιμο λαμπερό pop χαρακτήρα του κομματιού. Σήμερα στη θέση των Bbeep υπάρχουν οι Bellerophone, και εκείνο το παλιό τραγούδι έχει βρει μια θέση στο ντεμπούτο τους με το καινούριο όνομα "Friends", σε μια ηχογράφηση που το κάνει να αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τις αρετές του. Αν ήταν αρχές των nineties θα μιλάγαμε για ένα indie pop anthem (θυμάστε το "Atta Girl";), αν ήταν τέλη των nineties θα μιλάγαμε για ένα τραγούδι cult εν τη γενέση του (θυμάστε το "Rapοunzel";) - αλλά τώρα που είναι 2006 μπορούμε μόνο να μιλήσουμε για ένα κρυμμένο διαμαντάκι που θα μείνει για πάντα κρυμμένο.
Kαι πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν το ίδιο το σχήμα χρησιμοποιεί ουσιαστικά το κομμάτι ως ένα "pop διάλειμμα" για να αποφορτίσει το κλίμα ενός περιπετειώδους δίσκου που κατά βάση έχει πολύ λίγη σχέση με την pop - κατά το συμβατικό ορισμό - μουσική: Το "11 Songs For Polaroids And Playmobils" είναι πάνω από όλα, και με την ευρεία έννοια, ένα ευάκουστο ambient πείραμα σε 10 πράξεις, σε κάποια σημεία του νωχελικό και αιθεροβάμον, σε άλλα θορυβώδες, και γεμάτο νεύρο και αιχμές. Αρκούντως μινιμαλιστικό, και σε ορισμένα μέρη του αφηρημένο, το album ακούγεται πλουραλιστικό χωρίς να είναι πολυδιάστατο, και ευφάνταστο δίχως να χρειάζεται να καταφύγει σε εντυπωσιασμούς και σε επιδειξιομανείς ασκήσεις ύφους. Κάτι τέτοιο μάλιστα θα μπορούσε να γίνει εύκολα, μιας και από τα πρώτα πράγματα που γίνονται φανερά με την ακρόαση του δίσκου είναι η τεχνική αρτιότητα του group και η άνεση του με τις προοπτικές του ηλεκτρονικού ήχου.
Οι Bellerophone ωστόσο ξεφεύγουν από αυτήν την παγίδα, και αυτό γιατί έχουν ισχυρή συνθετική άποψη: δε βάζουν ακριβώς την ατμόσφαιρα στην πρώτη γραμμή σε βάρος των μελωδικών τους αναπτύξεων, αλλά μοιάζουν να στηρίζονται σε κομψά, σύντομα μοτίβα που γεννιούνται από το πουθενά, γιγαντώνονται σταδιακά, διαστρέφονται με κομψότητα και συχνά οδηγούνται ως τα άκρα τους, με απώτερο στόχο να αποδώσουν μια συγκεκριμένη συναισθηματική διάθεση: είτε αυτή της στοχαστικής μελαγχολίας ("Ghost"), είτε του συγκρατημένου ενθουσιασμού ("Library"), είτε μιας μελανόχρωμης αστάθειας και άγχους ("Guard"). Το "11 Songs For Polaroids And Playmobils" εναλλάσσεται διαρκώς από την ελπίδα στην ανησυχία και από το φως στο σκοτάδι, ενώ είναι σημαντικό να προσέξει κανείς πώς είναι όλα έτσι σκηνοθετημένα που να αποτελούν ένα συμπαγές, ενιαίο άκουσμα, δίχως να υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να κάνει το δίσκο να ακουστεί άνισος.
Ακόμα και το "Friends" για το οποίο μιλάγαμε παραπάνω, όσο κι αν ξεχωρίζει αισθητά από όλες τις υπόλοιπες συνθέσεις χάρη στο πάνγλυκο ύφος του, τη διαύγεια της μελωδικής του γραμμής και, φυσικά, ως το μόνο κομμάτι στο οποίο υπάρχουν φωνητικά, δε διασπά τη συνοχή του δίσκου, αλλά αντίθετα, χρησιμοποιείται ως μια μικρή στάση για να δώσει στα υπόλοιπα θέματα την ευκαιρία να αναπνεύσουν και να αναδείξουν καλύτερα την ουσία τους, χωρίζοντας τα άτυπα σε κάτι σαν "side a" και "side b". Σαν 11 όνειρα που έγιναν μουσική, το "11 Songs For Polaroids And Playmobils" προορίζεται για λάτρεις των υπαινιγμών και της ασάφειας, για ακροατές που ακούνε ολόκληρους δίσκους (μη σοκάρεστε οι νεότεροι), και για όσους αρέσκονται να βλέπουν τα πάντα γύρω τους μέσα από ένα υπερρεαλιστικό, ίσως και ουτοπικό πρίσμα.
