Dove
Ο Τάσος Πατώκος, δεν το κρύβει άλλωστε, είναι μεγάλος fan των Belly. Ή μήπως ήταν;
Ανέκαθεν θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο fan των Belly, μέχρι που έπεσα πάνω στο σχετικό group στο Facebook και είδα μερικά πράγματα που κάνουν οι πραγματικοί fans (και όχι τα γατάκια):
α) Δίνουν κοντά 40 ευρώ για ένα υπογεγραμμένο πόστερ ή 200 ευρώ για ένα χαρτί με χειρόγραφους στίχους ενός από τα καινούρια τραγούδια.
β) Στέκονται στην ουρά από τα ξημερώματα της Record Store Day για να αποκτήσουν το αποκλειστικό EP με τα τέσσερα τραγούδια (από τα οποία 2 υπάρχουν και στο άλμπουμ και τα άλλα δύο είναι ύπνε που παίρνεις τα παιδιά) και μετά αγοράζουν πικάπ μόνο και μόνο για να μπορούν να ακούσουν το εν λόγω EP.
γ) Ξηλώνονται καμιά εκατοστή δολλάρια για να πάνε στο πάρτυ προακρόασης του νέου δίσκου, μερικοί δε από αυτούς ταξιδεύουν από την άλλη άκρη της Αμερικής και δίνουν άλλα τόσα και παραπάνω για αεροπορικά εισιτήρια. (Τώρα εγώ αν είχα δώσει 125 δολλάρια για να πάω σε ένα πάρτυ, θα περίμενα ο μπουφές να έχει τουλάχιστον αστακό, αλλά από ό,τι φαίνεται, όσοι πήγαν την βγάλανε με smarties, ζελεδάκια και cupcakes, και κανείς δεν παραπονέθηκε).
δ) Λατρεύουν κάθε δευτερόλεπτο από τον νέο δίσκο, ακόμα και τα κενά μεταξύ των τραγουδιών, ακόμα και το προτελευταίο κομμάτι που είναι ένα ντροπιαστικό country τραγούδι και το οποίο αν το είχαν πάει στον Ivo τότε που ήταν ακόμα στη 4AD, θα τους το γύρναγε πίσω με τη μία και θα τους έλεγε «τι είναι αυτά ρε σεις, δεν ντρέπεστε λίγο; Τι το περάσατε εδώ, Glitterhouse;»
Εν τω μεταξύ και για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει, μέσα στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1996 όπου και είχαν διαλυθεί, το δεύτερο album τους “King” αναφέρεται πλέον ως αριστούργημα ισάξιο με το “Star”. Εντάξει, έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια, αλλά δεν έχουμε πάθει και αμνησία για να μη θυμόμαστε ότι το “King” ήταν μεν ένας καλός δίσκος, αλλά ήταν αρκετά σκαλοπάτια πιο κάτω από το “Star” (συμφωνεί και ο Ivo αν δεν πιστεύετε εμένα) και μάλιστα ήταν οι αναπάντεχα χαμηλές πωλήσεις που είχαν οδηγήσει στην διάλυση του group.
Και ποιος μπορεί να τους αδικήσει; Όταν με το πρώτο σου album φτάνεις να είσαι υποψήφιος για Grammy ενώ με το δεύτερο περνάς λίγο-πολύ απαρατήρητος, όλο και κάπου θα θελήσεις να ρίξεις το φταίξιμο. «Φταίνε οι βαρετές συνθέσεις σου» ίσως είχε πει ο Tom στην Tanya, «τα δεύτερα φωνητικά σου μας θάψανε, και που εμφανίζεσαι σα φρικιό στα βίντεο κλιπ» είχε πει ενδεχομένως η Tanya στην Gail (μπορεί και άλλα πολύ χειρότερα) και κάπως έτσι φτάσανε να μη μιλάνε ο ένας στον άλλον και διαλυθήκανε.
Τότε η Tanya είχε δηλώσει ότι είχε στενοχωρηθεί πολύ για τη διάλυση του group και πως πίστευε ότι είχανε μέσα τους τουλάχιστον έναν ακόμα δίσκο. Τον οποίο πάντως και κυκλοφόρησε το 1997 ως solo, και δεν ήταν καθόλου άσχημος – ό,τι ακριβώς έκανε και ο Frank Black δηλαδή το 1993 με το πρώτο solo album του. Από εκεί και πέρα oι solo δίσκοι της Τanya άρχισαν να χάνουν το ενδιαφέρον τους (όπως και του Frank Black), και πραγματικά δεν ξέρω γιατί όταν ανακοινώθηκε η επανασύνδεση των Belly κάποιοι είχαμε την ελπίδα ότι ένας νέος δίσκος των Belly δεν θα ακουγόταν σαν ένα ακόμα solo album της Donelly (παρομοίως και με τον Frank Black).
Για να είμαστε βέβαια και δίκαιοι, αν ήσουν 18 όταν είχε βγει το "Star" και σήμερα είσαι σαραντάρης και περιμένεις τον νέο δίσκο των Belly για να θυμηθείς τα νιάτα σου, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι η Tanya έχει μεγαλώσει κι αυτή και εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να γράφει όπως έγραφε στα 25 ή στα 30 της (το ότι ο Kevin Shields μπορεί είναι η εξαίρεση, και όχι ο κανόνας).
Ο απολογισμός του "Dove", λοιπόν, είναι ο εξής: δυο-τρία κομμάτια αντάξια του παρελθόντος ("Army of Clay", "Shiny One"), άλλα δυο-τρία που θα ακούγονταν μια χαρά σε έναν από τους solo δίσκους της Tanya ("Faceless", "Girl") και κάμποσα γεμίσματα που κυμαίνονται από ανεκτά ("Stars Align") ως απαράδεκτα ("Artifact"). Δεν ξέρω αν είναι κρίμα ή όχι, γιατί όπως είπαμε και πριν, οι πραγματικοί fans βρίσκονται ήδη στον παράδεισο, νέοι fans δεν πρόκειται να υπάρξουν – τουλάχιστον όχι με αυτόν το δίσκο – οπότε τελικά όλοι μένουν ευχαριστημένοι, και ειδικά το group που παίρνει πλέον την εκδίκησή του για την εμπορική απογοήτευση του "King" ταχυδρομώντας χειρόγραφους στίχους και υπογεγραμμένα πόστερ.