In the time of the great remembering

Όταν διαβάζεις για κάποιον ότι θυμίζει Tom Waits και Freddie Mercury, τι συμπεράσματα βγάζεις; Είναι δυνατόν να συνδυάσει κανείς την φαντεζίστικη εξωστρέφεια του μακαρίτη με το λυρισμό και την απόγνωση του πολυαγαπημένου Tom Waits; Ακούγοντας το άλμπουμ, βρίσκεις ένα σωρό επιρροές και μουσικά στυλ, που (ευτυχώς) δεν έχουν καμία σχέση με τον Mercury. Η σύγκριση, απ' ό,τι γράφουν στα διάφορα μπλογκ, έχει σχέση με τη σκηνική παρουσία του Caplan, ο οποίος διαθέτει ένα σπάνιο ταλέντο να ξεσηκώνει το κοινό. Κάτι δύσκολο να το φανταστεί κανείς, ομολογουμένως, βλέποντας τη μακριά γενειάδα αλά ZZ Top του Caplan.

O εκ Χάλιφαξ Νέας Σκοτίας ορμώμενος Ben Caplan είναι ένας ακόμα Καναδός που έμαθε άριστα το μάθημα της folk & jazz & cabaret τραγουδοποιίας. Ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο το 2011 με τη μπάντα που φέρει το όνομα Casual Smokers, αλλά το πόνημά του είδε τελικά το φως στα τέλη Οκτωβρίου του 2012. Αυτή η μπάντα πάντως μου ξύπνησε την περιέργεια: βιολιά και κλαρινέτο (αν δεν απατώμαι), μπάντζο παρέα με μια βιόλα, ένα γλυκό φλάουτο αλλά και μια μελαγχολική φυσαρμόνικα, για να μην αναφέρω το σαξόφωνο. Ακόμα κι ο τίτλος του άλμπουμ σε προϊδεάζει ότι πίσω από την παραγωγή του υπάρχει ένα διαφορετικό σκεπτικό. Ο Caplan λέει σε μια συνέντευξή του ότι είχε κατά νου την αλλαγή του Zeitgeist, κι ότι πιστεύει ότι είμαστε στα πρόθυρα της Μεγάλης Ενθύμησης, όχι στην αρχή της Μεγάλης Λησμονιάς. Μακάρι, Ben.

Οι μουσικές επιρροές του νεαρού Καναδού είναι ένα αμάλγαμα των μουσικών του προηγούμενου αιώνα: το Beautiful είναι jazzy παραλλαγή μιας κεντροευρωπαϊκής μελωδίας. Το Stranger, τσιγγάνικη μελωδία με μια ψήγματα klezmer. Στο Bang to Break the Drum, την εισαγωγή του σαξόφωνου ακολουθεί ένα αυθεντικά Tom Waits-ικό παραλήρημα. Και στο Conduit νομίζεις ότι ακούς τον θείο Tom να παίζει στο Βιολιστή στη Στέγη - ίσως γι' αυτό είναι από τα πιο αδύναμα κομμάτια του άλμπουμ.

Κορυφαία κομμάτια του δίσκου: το Down to the River ξεκινάει σαν blues των μπαμπακοχώραφων, για να αλλάξει με τη βοήθεια του βιολιού και της μελόντικα σε μια παραπονεμένη μελωδία που διατρέχει δύο-τρία μουσικά είδη. Και φυσικά το Southbound, μια folk σύνθεση πιο κοντά στα καθ' ημάς. Όλος ο δίσκος διαπνέεται από μια "παλιοκαιρίσια" ατμόσφαιρα, επιμελώς μελετημένη και σχολαστικά τεκμηριωμένη.