Diamonds on the inside
Ακούγοντας αυτό το album και ξέροντας μέσες άκρες το βιογραφικό του Ben Harper καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ένα ακόμα άλμπουμ. Ισως πρόκειται για το λεύκωμα της ζωής του. Reggae, folk κιθάρες, gospel, ροκ, blues, funk, spirituals μπλέκονται και φτιάχνουν ένα δίσκο πολυσυλλεκτικό και ευαίσθητο.
Πού βρίσκεται σήμερα ο Lenny Kravitz; Γνωρίζει κανείς την τύχη του Terence Trent D' Arby; Θα ενδιαφέρεται κανένας για το αν είναι καλά ο Ben Harper μετά από τρία-τέσσερα χρόνια;
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Ο Ben Harper γεννήθηκε και μεγάλωσε κάτω από το ζεστό ήλιο της Καλιφόρνια. Άκουγε blues, soul, r'n'b ενώ μικρός μικρός άρχισε να μαθαίνει ακουστική κιθάρα και να παίζει τοπικά. Το 1992 υπογράφει συμβόλαιο με τη Virgin και βγάζει το "Welcome to The Cruel World". Στα επόμενα χρόνια ακολούθούν άλλα 3 άλμπουμ με μέτριες πωλήσεις, πολύ καλά και πετυχημένα live, περιοδείες και support σε άλλες μπάντες που του εξασφάλισαν τη δική του ομάδα φαν και τέλος τραγούδια που ακόμα παίζουν στο airplay των εναλλακτικών ραδοφωνικών σταθμών.
Τι κοινό έχουν οι τρεις παραπάνω φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ερωτήσεις; Τρεις τραγουδοποιούς με ταλέντο που τρέχει από τα μπατζάκια τους αλλά ανύπαρκτο προσωπικό στίγμα. Σαν γρήγορα και φανταχτερά αυτοκίνητα χωρίς καλά φρένα, που στην πρώτη σοβαρή στροφή βγαίνουν από το δρόμο.
Και μ'αυτά και μ'αυτά φτάσαμε στο "Diamonds On The Inside". Ένα άλμπουμ -το πέμπτο του- που αν και περιλαμβάνει πολλά μουσικά είδη κινείται γύρω από έναν κοινό άξονα: τις ευαισθησίες και τους προβληματισμούς του Harper. Πολιτικό, χωρίς να γίνεται υπερβολικό, εμπαθές και τελικά μίζερο, ευχάριστο, ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος αλλά και κάθε κομμάτι χωριστά, ροκ, όχι τόσο στο ύφος των τραγουδιών αλλά στο γενικότερο attitude.
Βάζω το cd να παίξει. Πρώτο κομμάτι, ρέγγε. Δεύτερο, ακουστικό μπλουζ με slide κιθάρα. Τρίτο, ροκ μπαλάντα. Το βαρύ πυροβολικό του δίσκου, μια που είναι ομότιτλο. Δεν είναι και άσχημο, για το είδος του. Τέταρτο, χαρντ ροκ από τα βαριά, με ατμοσφαιρικό κουπλέ και φαζαρισμένο ρεφραίν. Πέμπτο, φολκ με βιολιά. Έκτο, shuffle με ηλεκτρονικά κρουστά. Έβδομο, funk.. Τελευταίο, αστική μπαλάντα με κρουστά να χτυπάνε σε ρυθμό ...bossa nova! Το πιάσαμε το νόημα, έτσι; Δεν χρειάζεται να τα πιάσω και τα δεκαπέντε, νομίζω.
Παρ'όλ'αυτά ο δίσκος -το cd για την ακρίβεια- ακούγεται λιγάκι υπερβολικός. Τόσα πολλά και ετερόκλητα είδη σε 14 μόλις τραγούδια ίσως να μαρτυρούν την επιτηδευμένα στυλιζαρισμένη επίδειξη μουσικών γνώσεων από τον Harper. Και πάνω σ'αυτό δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα αν δεν ξένιζε λίγο το άλμπουμ. Γιατί -υποθέτω θα συμφωνήσετε μαζί μου- δεν είναι ότι καλύτερο για το κλίμα, την ατμόσφαιρα και τα vibes που εκπέμει το "Diamonds On The Inside" μετά από ένα folk-pop-σχεδόν country κομμάτι ένα γκόσπελ και μετά ένα Αμερικάνικο εναλλακτικό ροκάκι με πινελιές funk. Βέβαια όλ'αυτά μπορεί να εξυπηρετούν την ιδιότυπη συνοχή που ήθελε να πετύχει ο ίδιος ο Harper, αλλά σε μένα μοιάζει ακατανόητη.
Τα τραγούδια δεν είναι άσχημα. Δείχνουν συνθετική φλέβα και ταλέντο όχι ευκαταφρόνητο. Μόνο που η λογική αυτού του δίσκου είναι ίδια με του Κλαουδάτου. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται τη διαφήμιση: Τα έχει όλα και συμφέρει. Μπορεί να γίνει ο αγαπημένος των «παραγωγών» στα ιδιωτικά ραδιόφωνα, μια που θα τους γλιτώσει από τον κόπο να αλλάζουνε cd κάθε τρεις και λίγο. Ποτέ όμως δεν θα γίνει ο αγαπημένος μου, ούτε και κάποιων άλλων πειραγμένων σαν κι εμένα. Γιατί είναι επιφανειακός.
Τα bold είναι του Ηλία Νικολαίδη
Τα italics είναι του Δημήτρη Κάζη
