Heroes to zeros
Στην ερώτηση αν μπορούν οι The Beta Band να μας εκπλήξουν πάλι τόσο έντονα όσο είχαν κάνει πριν από μερικά χρόνια με το 'The Three EPs', η απάντηση είναι μάλλον όχι. Μπορούν όμως με κάθε νέο τους album να μας θυμίζουν τους λόγους για τους οποίους τους είχαμε λατρέψει, κι αυτό δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα: οι The Beta Band είναι από εκείνα τα group που δε χρειάζονται να ξανα-ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους σε κάθε νέο τους βήμα για να ακουστούν ενδιαφέροντες. Κι αυτό γιατί όσα έχουν ήδη κάνει είναι αρκούντως απολαυστικά για να μάς κάνουν να θέλουμε περισσότερες δόσεις από τα ίδια ακριβώς πράγματα.
Για όσους δεν έχει τύχει να ακούσουν τους The Beta Band, ας αναφέρουμε ότι πρόκειται για ένα σχήμα που ανακατεύει δεκάδες αναφορές και μουσικά στυλ, κατορθώνοντας να παράγει τελικά έναν αναγνωρίσιμο και χαρακτηριστικό ήχο που θα μπορούσε γενικά (αλλά πολύ γενικά) να φέρει την ταμπέλα της νεο-pop-ψυχεδέλειας. Η ίδια, δηλαδή, η φύση του συγκροτήματος αναιρεί κάθε λόγο που θα μπορούσε να κάνει κανείς περί "στασιμότητας" για ένα group που φιλτράρει με ευφυία τόσες πολλές και ετερόκλητες επιρροές. Η ατμόσφαιρα μπορεί να είναι οικεία, τα αποχαυνωμένα φωνητικά του Steve Mason γνώριμα, αλλά και πάλι, δεν μπορείς να ξέρεις αν στο επόμενο κομμάτι παραμονεύει ένα ξεδιάντροπο ’80s ριφάκι που θα σου κολλήσει ύπουλα στο μυαλό για την υπόλοιπη μέρα ('Easy'), ή αν πρόκειται για ένα τραγούδι που θα ταίριαζε εξίσου σε ένα δίσκο των Super Furry Animals όσο και των Black Rebel Motorcycle Club (όπως το λαμπερό single και εναρκτήριο κομμάτι 'Assessment').
(Πιθανές αντιδράσεις αναγνωστών:
- "Ρε συ, αυτός εδώ προσπαθεί να μας πει όσο πιο κομψά γίνεται ότι το νέο album των The Beta Band είναι μία από τα ίδια".
- "Βασικά, είναι πορωμένος fan και θα του άρεσε οποιοδήποτε album κι αν έβγαζαν οι The Beta Band, ακόμα κι αν ήταν τα demos που είχαν κάνει σε ηλικία 15 χρονών, ηχογραφημένα με δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι".)
...δε θα είχα κανένα σοβαρό επιχείρημα για να διαφωνήσω με τους ως άνω αναγνώστες. Το 'Heroes To Zeros' είναι ένα απολύτως προβλέψιμο album, πολύ πιο κοντά στο 'Hot Shots II' (2001) από ό,τι στο 'The Beta Band' του 1999, κάτι που σημαίνει ότι το group έχει σταματήσει οριστικά να θεωρεί την υπερβολή ως αυτοσκοπό του, όπως έδειχνε άλλοτε με συνθέσεις όπως το 'Smiling' ή το 'Monolith'. Aυτό ίσως είναι άσχημα νέα για όσους είχαν προσέξει τους The Beta Band για αυτήν ακριβώς την αξιοθαύμαστη τρέλα τους και τις απόλυτα σουρρεαλιστικές τους παρορμήσεις. Από την άλλη, αυτό είναι η καλύτερη κατεύθυνση που θα μπορούσε να ακολουθήσει το συγκρότημα για όσους είχαν προσπεράσει την εκτυφλωτικά στυλιζαρισμένη επιφάνεια και τα στουντιακά τρικς και είχαν εντοπίσει την ικανότητά τους να υπογράφουν σπουδαίες μελωδίες που μπορούσαν να λειτουργήσουν σε πολλαπλά επίπεδα.
Και το 'Heroes To Zeros' είναι ένα album που αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο αυτήν ακριβώς την ικανότητα του group: να δημιουργεί συνθέσεις που εντυπωσιάζουν όχι με την πρωτοτυπία ή την υπερβολή τους, αλλά με το πώς μπορούν να διατηρούν τη συναισθηματική τους φόρτιση ενώ ταυτόχρονα μοιάζουν να είναι "αλλού". Το ψυχεδελικό ταξίδι των The Beta Band, όσο τριπαρισμένο κι αν είναι, δε χάνει ποτέ την επαφή του με τη γη, παραμένοντας μια πολύ ευαίσθητη υπόθεση, όπως ήταν κατά βάθος όλοι οι δίσκοι των Spacemen 3. Αν η σύγκριση φαίνεται άτοπη, δοκιμάστε να ακούσετε το 'Pure For' που κλείνει το 'Heroes To Zeros', και θα δείτε να ξαναζωντανεύουν οι μνήμες του 'Recurring' (1990), και εκείνη η παραισθησιογόνος ορμή των Pierce και Boom που έκανε τα πάντα να φαίνονται ανεξήγητα ωραία. Οι The Beta Band μπορούν όντως να φτιάξουν τη διάθεση κάποιου κατά ανεξήγητο τρόπο, και για να το καταφέρουν αυτό, δε χρειάζονται πλέον εξεζητημένα κολλάζ από samples και ανατρεπτικά crossovers ήχων.
