Pass in time
Κάτι συμβαίνει στην καταιγιστική ηχητική ποικιλία και λάμπουν δια της απουσίας τους οι σόλο θηλυκές. Πάνω που λέγαμε πως στον αντρικό τομέα η κίνηση είναι σταθερά ικανοποιητική. Λες κι έχει πέσει περονόσπορος στο είδος, που αναλώνεται μόνο στις κλασσικές φολκ - ακουστικές περιοχές.
H Βeth όμως... άλλη περίπτωση. Τρυφερά μοναχική μα και αποτελεσματικά συντροφική (όλες οι συνεργασίες της είναι μια και μια), η ωραία Μπεθ διχάζεται και χωρίζει κι εμάς ανάμεσα στους δυο εαυτούς της. Ο ένας είναι της φολκ τραγουδοποιίας. Αυτό το βράχνιασμα της φωνής, αυτή η επιμηκυμένη ερμηνεία που έρχεται απ' την καλύτερη singer/sonwriter tradition.
Μπορεί όμως σε ανύποπτο χρόνο να πηδήσει σε τριπ χοπ αισθησιασμό και μια ζεστή επένδυση ηλεκτρονικών κομματιών. Εκεί λοιπόν γίνεται φοβερά ατμοσφαιρική, έτσι τη γνώρισα κι όπως ξέρουμε όλοι η πρώτη εντύπωση συχνά είναι καθοριστική. Γι αυτό και πιστεύω πως ενώ και τα δυο «είδη» της πάνε, στο δεύτερο σε κρατάει πάντα κοντά, ενώ στο πολυκορεσμένο πρώτο σε κάνει να βαριέσαι.
Ένα μπεστ λοιπόν; Ενώ το κορίτσι βρίσκεται στον ανθό της ηλικίας του; Εδώ γίνεται το καλύτερο και το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σ' ένα μπεστ. Το χειρότερο είναι που εμφανίζεται σε λάθος εποχή, ιδίως νωρίς. Μα είναι εποχή τώρα, μετά από μόλις ... τρεις δίσκους κι ένα EP να βγει κι η ρετροσπεκτίβα; Το καλύτερο είναι που περιλαμβάνει την αφρόκρεμα, που δεν αφήνει σχεδόν τίποτε απ' έξω.
Και όντως εδώ υπάρχουν τα πάντα : Απανθίσματα απ' τα 'Trailer Park' (1996), 'Central Reservations' (1999), 'Daybreak' (2002), 'The other side of daybreak' (2003) και το 'Best Bit' ep (1997). Οι υπέροχες συνεργασίες της με τους Chemical Brothers, τον Terry Callier και τον William Orbit. Αλτέρνατιβ φολκ αφοπλιστικής απλότητας (άλλωστε στο 'Central Reservations' είχαμε δει ως κιθαρίστα, κημπορντίστα κι εν μέρει παραγωγό τον διδάσκαλο Ben Watt) που όμως συχνά έπαιρνε άλλους χρωματισμούς από περισσότερα όργανα. Δείτε για παράδειγμα πόσο τα έγχορδα ομορφαίνουν το 'The Same Day' και το 'Sweetest Decline'. Τζαζ και τα μπλουζ διαθέσεις, Νίκυ Ντρέηκ και Σάντυ Ντέννυ στη χώρα των ηλεκτρονικών θαυμάτων. Και προτελευταία, μια ονειρική ελεγεία απ' τις νεραϊδοχώρες ('Where Do You Go').
Η 34χρονη Όρτον είναι η πιο μοντέρνα φόλκι της ηλεκτρονικής εποχής που γνωρίζω.
