Example 22
Στις 24 Νοεμβρίου του 2012 είχα την τύχη να δω πόσο ζωντανός είναι ο αξιότιμος παλιόφιλος κύριος Nick Saloman. Ε, λοιπόν, κι αυτός κάνει ό,τι κι ο βασιλιάς Αλέξανδρος, κατά το λαϊκό μύθο. Μη σκεφτείτε ότι στο μεταξύ είχαμε χαθεί. Δε θα ήταν εύκολο κάτι τέτοιο. Αυτό το είπα κυρίως επειδή οι The Bevis Frond ανήκουν περήφανα στην κατηγορία εκείνη των συγκροτημάτων που απογειώνονται όταν τα ακούς να παίζουν ζωντανά. Μη με παρεξηγήσετε και νομίσετε ότι οι δουλειές τους στο στούντιο υπολείπονται σε κάτι. Ήταν, είναι και είμαι σίγουρος ότι θα εξακολουθήσουν να είναι, πολύτιμες.
Συγκλονιστική αποκάλυψη #1: Οι The Bevis Frond δεν μου αρέσουν επειδή κάνουν σαν τρελοί και παλαβοί για τους Wipers (στο άκουσμα των τελευταίων και μόνο ακολουθεί μούδιασμα όλων των αισθήσεων). Μου αρέσουν και γι' αυτό. Προς επίρρωση αναφέρω ότι όταν πήρα στα χέρια μου το "Triptych" (προτείνω τη μέρα της κυκλοφορίας του ως πανευρωπαϊκή αργία), δε γνώριζα καν ότι ο Nick είχε δηλώσει πως θέλει η μουσική του να έχει στοιχεία από τους Jimi Hendrix, Wipers και The Byrds, δοσμένα όμως με ένα καθαρά βρετανικό αίσθημα.
Συγκλονιστική αποκάλυψη #2: Οι The Bevis Frond δεν μου αρέσουν επειδή είχαν στις τάξεις τους τον Andy Ward των Camel (προτείνω ενός λεπτού σιγή κάθε φορά που ακούγεται το όνομα αυτής της μπάντας). Μου αρέσουν και γι' αυτό.
Συγκλονιστική αποκάλυψη #3: Το διπλό άλμπουμ "Example 22", όπως λέει και ο τίτλος του, είναι το εικοστό δεύτερο των The Bevis Frond, το οποίο δεν είναι ισάξιο του "Triptych" (δε θα μπορούσε εξ ορισμού), αλλά ούτε του "New River Head" (αυτά γίνονταν μόνο στις αρχές της δεκαετίας του '90). Με άλλα λόγια, δεν είναι ένας κορυφαίος δίσκος, αλλά απλώς ένας πάρα πολύ καλός!
Συγκλονιστική αποκάλυψη #4: Το "Example 22" είναι ένα καθαρόαιμο rock άλμπουμ, στα πρότυπα όσων γνωρίζετε από το Nick και τυφλά του εμπιστεύεστε. Έχει, ως είθισται, σαφέστατες ψυχεδελικές αναφορές, πολλές βαριές κιθάρες αλλά και κάποιες ρυθμικότερες που λοξοκοιτάζουν -στιγμιαία- προς την pop (το "Waiting For Sinatra" είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα).
Συγκλονιστική αποκάλυψη #5: Η σύνθεση του γκρουπ είναι ίδια με εκείνη στο "White Numbers". Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Ο Nick παίζει κιθάρες, κίμπορντς και τραγουδά, ο Paul Simmons είναι η κιθάρα πίσω από το Nick, ο Adrian Shaw (πρώην Hawkwind, Arthur Brown κλπ) παίζει μπάσο και στα ντραμς είναι ο Dave Pearce. Μαζί τους παίζει στα "I Blame The Rain", "Where is Egon Schiele" και "Second Son" ο κιθαρίστας Bari Watts (Outskirts Of Infinity) και τα ... σπάει! Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη μνήμη του πρώην ντράμερ Martin Crowley, που είχε συνεργαστεί με τη μπάντα και "κοιμήθηκε" πέρυσι.
Συγκλονιστική αποκάλυψη #6: Ως γνωστόν, κι εδώ δεν υπάρχουν left overs, που λένε και στο χωριό. Εμπιστευτικά, όμως, μάθετε ότι το εννιάλεπτο (πάντα αγαπάμε τη διάρκεια στους Bevis) "Pale Blue Blood" είναι καθαρόαιμο διαμάντι, τα "Second Son" και "I Blame The Rain" θα διδάσκονται σε σεμινάρια ψυχεδέλειας στο university of Hendrix, ενώ το "Longships" έρχεται καταπάνω σου μυρίζοντας αφόρητα υπέροχη '80ίλα!
Συγκλονιστική αποκάλυψη #7: Τι αξίζει περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ; (Αν κάποιοι περιμένετε να μην απαντήσω καθαρά, προσπερνώ τη "μικροψυχία" με ένα χαμόγελο και ομολογώ με παρρησία:) τα κιθαριστικά σόλο του Nick. Όχι απλά δεν το 'χει χάσει ή το 'χει διατηρήσει, αλλά μάλλον το 'χει προχωρήσει!
