Looting
Ο Big Fat Lips φαίνεται να πέτυχε ό,τι θέλησε να πετύχει. Του Πάνου Πανότα
Κοιτώντας πιο προσεκτικά, κάθε κυκλοφορία του Big Fat Lips μοιάζει να ξεκίνησε από ένα προμελετημένο σχήμα. Ιδιαζουσών ρυθμολογιών και διαστρεβλωμένου lo-fi μετασχηματισμού στη χορευτική αισθητική.
Κι αφού μέχρι του παρόντος δεν αναφερθήκαμε στις δουλειές του όσο πιθανόν τους άρμοζε, αυτό μπορεί, έστω και τώρα, να ειπωθεί καταληκτικά σήμερα. Η ωρίμανση έρχεται όταν η προσοχή σου είναι στραμμένη αλλού, είχε γράψει ο Στίβεν Ναχμάνοβιτς. Κι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ακούγεται ταιριαστός για εδώ.
Έχει κάτι έξυπνα προβοκατόρικο το moniker Big Fat Lips. Εμπνευστής του είναι ο Νίκος Μαρδάκης, ένας Πειραιώτης ετών 38, κι ακριβώς ο ανατόμος που καταφέρνει να παράγει νόημα σε ό,τι γράψαμε στις δύο πρώτες προτάσεις. Αν στην πορεία του κάθε μουσικοσυνθέτη βρίσκεται κάποτε μια οπτική εξέλιξης του ήχου του, τότε ναι, για τον Μαρδάκη το "Looting" εγγράφεται σαφώς εκεί.
Παρά τα φαινόμενα και παρά το οτιδήποτε άλλο, τελικώς είναι αλλιώς όταν η μουσική εκδίδεται χειροπιαστά και σε φυσική μορφή. Πώς αλλιώς θα γινόταν δυνατό για καθεμιά απ' τις μόλις ογδόντα κόπιες του "Looting" να αποκτήσει την ολοκληρωμένη σημασία της; Ως ψηφιακό αρχείο μόνον; Αισίως, στην δραστήρια Phase! έκαναν ήδη για μας τις επιλογές υπέρ του ορθού σκέλους του όποιου διλήμματος.
Ο Νίκος Μαρδάκης χρησιμοποιεί μουσικά δάνεια όμως συγχρόνως αναζητά κι έναν πιο γνήσιο τρόπο για να μιλήσει έξω απ' αυτά. Η γνώση, η εμπειρία κι οι ιδέες που διαθέτει κάνουν τις συνθέσεις του επιμελώς αυτάρκεις. Όπως έγινε εφάπαξ και με το "Luke", που δόθηκε στη συλλογή "Yuria 2009", κομμάτι απ' αυτά που χαρακτηρίζουν όποιον το υπογράφει κι ανάγονται, στο κατώφλι της συντομίας, σε κληρονομιά του.
Μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, φλάουτο και φωνή δεν θα οδηγούσαν βέβαια, υπό τον εν λόγω συνδυασμό τους, σε μουσική στερημένη από πλαίσιο αναφοράς. Ωστόσο, επικολλώνται με γνωστές τεχνικές διαχείρισης αρχειακού υλικού, sampling και loops, όπως και με το αναπόφευκτο μα πάντοτε κρίσιμο programming. Ελλοχεύει όντως το πρόσκαιρο, ελλοχεύουν τα θολά όρια, ελλοχεύει ένα κρακ. Σε τελευταία ανάλυση, δεν συναντούμε κάπου ανατροπές, δεν υπάρχουν για να βρούμε ανορθόδοξες εφαρμογές.
Αλλά και με όλα τα προαναφερθέντα σε ισχύ, ο Big Fat Lips φαίνεται να πέτυχε ό,τι θέλησε να πετύχει. Να αποδώσει, δηλαδή, εξωθεσμικά στην έννοια της ποπ μια σημασία που ξεφεύγει αρκετά από την καθιερωμένη.
Μέσα απ' το "Looting", το "Signs" προτιμάται για την ασυναγώνιστη πλαστικότητά του. Είναι η εξαιρετική βάση του δίσκου και ταυτόχρονα ένας θρίαμβος των απλών δεδομένων. Κι εν προκειμένω ακολουθείται σε σπουδαιότητα απ' τα "Aroma Desk Skin", "Waves" και "+δV".
Ποτέ στο παρελθόν τέτοιου είδους προτάσεις δεν είχαν ένα ντε φάκτο ακροατήριο, αν κι όχι μεγάλο, όσο σήμερα ή τέλος πάντων τα τελευταία χρόνια. Δεν χρειάζεται να προβληματιστείς πολύ για το γιατί συμβαίνει έτσι. Με ματιές τριγύρω σου ή βόλτες στους δρόμους του κέντρου έχεις τη ριζική απάντηση διαμορφωμένη στο μυαλό σου. Πλέον, οι αφορισμοί μας χρειάζονται αναδιατύπωση κι ο απεγκλωβισμός έγινε διαρκής ανάγκη. Κάτι ανάλογο έγινε και στη μουσική, στην εγχώρια δε -παραδόξως μα ευτυχώς- περισσότερο απ' αλλού.