Back Home

Ερώτηση: Μπορεί στις μέρες μας η DIY μουσική και ιδιαίτερα η DIY punk να εκπλήξει ευχάριστα, να επιβιώσει αξιοπρεπώς ή να έχει κάτι από την «ακατέργαστη» αίγλη του παρελθόντος;

Το κλειδί της έμμεσης απάντησης βρίσκεται σε μια λέξη, που πρωτοάκουσα στα έδρανα μιας αίθουσας του Α.Π.Θ. Ο μυθικός Isa από το Τσαντ καθόταν δυο σειρές πίσω μου και με φώναζε συνέχεια Οικονόμου. Βαρετό. Όταν του επανέλαβα για χιλιοστή φορά ότι δεν είμαι ο Οικονόμου, χαμογέλασε και με το αίσθημα υπεροχής που μόνο ένας μπαρουτοκαπνισμένος επί πτυχίω μπορεί να έχει, μου είπε: «Καλά βρε οιονεί Οικονόμου, πώς κάνεις έτσι;» Οιονεί punk, λοιπόν, χωρίς καμία υποτιμητική διάθεση. Αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, μόνο γι’ αυτό μπορούμε πλέον να μιλάμε στις περισσότερες των περιπτώσεων. Στο πέρασμα του χρόνου, έχοντας το αυθεντικό blank βλέμμα της Blank Generation, ψάχνεις να βρεις κάποιον που, έστω και λίγο, δεν αυτοαποκλήθηκε punk. Οπότε το αρχικό ερώτημα αλλάζει σε: «Μπορεί στις μέρες μας η DIY μουσική και ιδιαίτερα η DIY οιονεί punk…»

Διάλειμμα.

Τώρα, ας κάνουμε το ζήτημα λίγο πιο περίπλοκο. Μπορεί άραγε στις μέρες μας να πετύχει μια black rock μπάντα, αν δεν αποτελείται αποκλειστικά από άντρες (όπως οι πιονέροι Bad Brains, αλλά και οι Living Colour και Fishbone), αλλά από γυναίκες; Σκόπιμα δεν είπα φεμινίστριες, για να μην εξαγριωθείτε με τις συνεχείς προστιθέμενες παραμέτρους. Προοικονομία: παρεμπιπτόντως, οι Big Joanie είναι τέτοιες, μαχητικές και πολύ περήφανες. Άρα, πώς διαμορφώνεται τελικά το ερώτημα; «Μπορεί στις μέρες μας η DIY μουσική και ιδιαίτερα η DIY οιονεί punk από μια μαύρη γυναικεία μπάντα…»

Ουπς, παγίδα: Αν σπεύσω να απαντήσω «Δεν ξέρω, είναι απλά θέμα γούστου», ίσως και να έχω βάσιμες ελπίδες να τη σκαπουλάρω. Έλα όμως που το “Back Home” των feminist (λέμε τώρα) punk Big Joanie, που παίρνει πολύ καλές κριτικές, ενώ συνδέεται απερίφραστα με τη DIY punk scene του Λονδίνου, δε με αφήνει να σιωπήσω... Αν, λοιπόν, η απάντησή μου ήταν «όχι» η κριτική θα τελείωνε εδώ. Όπως βλέπετε, δεν τελειώνει όμως έτσι εύκολα.

Πάμε πάλι, με τα νέα δεδομένα. Αν γινόταν λόγος για τις The Txlips, θα απαντούσα με τον τίτλο από το τραγούδι τους “Die Today”. Επειδή όμως γίνεται για τις Big Joanie, που η ονομασία τους στα τζαμαϊκανά σημαίνει κάτι ανάλογο του μεγαλοπιάνομαι, τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Το τρίο αποτελείται από την κιθαρίστρια Stephanie Phillips (που φέρνει λίγο στην Whoopi Goldberg και κάποιες φορές τραγουδά σαν την Christine Joy Amphlett των Divinyls), τη μπασίστρια Estella Adeyeri και τη ντράμερ Chardine Taylor-Stone. Εξαρχής ευθαρσώς παραδέχτηκαν ότι το 2013 που φτιάχτηκε η μπάντα δεν ήταν δύσκολο να βρεις έγχρωμους punks. Άρα, βρήκαν το δρόμο ήδη στρωμένο με παραμάνες, αντί για ροδοπέταλα, ιδίως στο Λονδίνο, θα πρόσθετα, όπου η τοπική σκηνή ζει ακόμα, όσο ξενερουά κι αν κατάντησε πλέον το Camden και τα περίχωρά του.

Τις μάθαμε από τη grrrl indie punk του ντεμπούτου τους “Sistahs” (2018), το οποίο ενέπνευσε τόσο τον Thurston Moore και την Eva Prinz, που έφτιαξαν την εταιρεία Daydream Library Series, προκειμένου να το κυκλοφορήσουν. Το hype που δημιουργήθηκε απέδωσε μια περιοδεία με τις Bikini Kill και τη συμμετοχή στη tribute επανακυκλοφορία του άλμπουμ “Dig Me Out” των Sleater-Kinney, μέσω της οποίας ήρθαν σε επαφή με την Kill Rock Stars και τη συνδεδεμένη με την DIY punk σκηνή του Λονδίνου παραγωγό Margo Broom (Goat Girl, Fat White Family), που υπέγραψε το “Back Home”.

Κι εδώ μπαίνει στη συζήτηση ένας τύπος που δε γουστάρει πολλά - πολλά και ρωτάει: «Είναι καλό το νέο τους άλμπουμ;» Πράγματι, είναι ένας προσεγμένος δίσκος, που έχει κάποια αρκετά καλά τραγούδια, όπως τα “Sainted” και “Your Words” που ισορροπούν ανάμεσα στο ’80s post-punk και το synth pop - new wave μείγμα των Our Daughter’s Wedding, το “Taut” που γλυκοκοιτάζει τους Pixies όντας ερωτευμένο με τους Hole, το “In My Arms” που έχει στοιχεία από τους Yo La Tengo και τους The Cure, το πρώιμο electro “Confident Man”, αλλά και το φιλικό προ τους Nirvana πρώτο single “Happier Still”.

Μετά ξαναπετάγεται ο ανυπόμονος τυπάς και ρωτάει: «Δηλαδή, πόσο punk -και άσε κατά μέρος αυτά τα «οιονεί» και τα συναφή- είναι τελικά το “Back Home”;» Είναι όσο μπορεί να βγει από μια black feminist μπάντα του σημερινού Λονδίνου, απαντώ, χωρίς να υπεκφεύγω. Δηλαδή όντως διακρίνει κάποιος σε αυτό μια lo-fi punk αισθητική και απλότητα που θα μπορούσε να παραπέμψει σε DIY καταστάσεις, όχι όμως ανάλογες των ‘80s, πατώντας περισσότερο στο πιο γνώριμο ηλικιακά έδαφος της σύγχρονης μορφής που έχει πάρει το riot grrrl και η synth post punk. Άλλωστε, οι ίδιες έχουν κατά καιρούς αναφέρει ως επιρροές τους PJ Harvey, Nirvana, Jesus and Mary Chain, X-Ray Spex, The Ronettes, Darlene Love και Tina Turner. Τελικά, δε συμφωνούμε να το πούμε sistah punk να ξεμπερδεύουμε εμείς, να μη μπερδεύουμε τους άλλους και να μη «δώσουμε» ψυχρά όσους επιμένουν να βλέπουν σκέτη punk μέσα από αυτό;

Ο τύπος, όχι πλήρως ικανοποιημένος από τις απαντήσεις, κάνει φύγει, οπότε βρίσκω ευκαιρία και φωνάζω: «Οιονεί punk’s not dead», για να γυρίσει απότομα προς το μέρος μου και να πει μειδιώντας μία μονάχα λέξη: “Yet”.