Beyond the sun
Είναι στιγμές που πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί ο Billy αποφάσισε εν θερμώ να αντιπαραβάλλει το "ένα χώμα ν' αγιάσω" στο "ένα σώμα να χορτάσω" (ή έστω "ένα κρεβάτι να πλαγιάσω"...) και να καταλήξει στο πρώτο. Το δέος έχει πια δώσει τη θέση του σε καθαρότατη οργή, το πιστοποιητικό μουσικής εκκεντρικότητας και συνθετικής πολυστροφίας σε κάτι εξαιρετικά οικείο και προσβάσιμο και η θλίψη παραμένει ως είχε. 12 χρόνια μετά και ακόμα αναρωτιέμαι αν η mackenzikή κατακλείδα, ιδανικό αντίβαρο σε αβάδιστα πυρετικά αριστουργήματα πρωτοπορίας και πολυαναμενόμενες επιστροφές-φλύκταινες σε σώματα πιστών, έχει βρεί τη θέση που της αξίζει : beyond the sun και ακόμα παραπέρα.
Είναι και αυτή η υποψία ότι η μεταφυσική υστερογραφεία τακτοποίησε τα πάντα όπως ήθελε Εκείνος : ούτε επετειακά ξεμαλλιάσματα λατρείας σε post Γουτεμβέργειες φυλλάδες γράφηκαν, ούτε συνεργάτες ιδιοφυείς υποστήριξαν πλιάτσικα ξεφτίλας, ούτε παρεκκλίσεις της εικόνας του παρουσιάστηκαν. Τα πάντα λειτούργησαν υπέρ μιας ύστερης, σχεδόν τυχαίας ανακάλυψης του έργου του, ακολουθούμενης μιας ασυγχρόνιστης λατρείας στο προσωπό Του για να συγκλίσουν σε ένα κύκλο αρκετών πιστών που δε εγκαταλείπουν. Δε χρειάζεται να είσαι ο Otis Redding για να έχεις ψυχή, ο Roy Orbison για να έχεις φωνή και ευαισθησία, o Alan Vega για να έχεις ψύχωση, o Leonard Cohen για να έχεις στιχουργικό ακατολόγιστο και μεγαλοπρέπεια. Μπορείς απλά να είσαι ο Βilly MacKenzie και να ξεμπερδεύεις απ' όλα αυτά.
Να γνωρίζεις δηλαδή ότι ενώ δεν κυνηγάς το αριστούργημα, καταφέρνεις το σημαντικότερο. Ήρεμα δράματα προσωπικής γραφής που δε κρασάρουν ούτε στις χίλιες ακροάσεις. Ειλικρινέστατες μπαναλαρίες που δεν τις αμφισβητείς ποτέ γιατί είναι βουτηγμένες στο groove μιας συναισθηματικής χώρας τόσο εκφραστικής και ξεχωριστής σαν κατασκευής, που συνδιαλέγεται με απονεκρωμένα μουσικά κύτταρα.
Το Beyond the sun, ρέκβιεμ για ένα όνειρο που να μη ξημερωνόταν ποτέ, συγκεντρώνει αρετές ξεχασμένες αν και όχι ιδιαίτερα μακρινές. Κανονικά τραγούδια με τις οργανικά ενταγμένες σχιζοφρένειες ενός λεπτολόγου και εκκινήσεις που δε μπορείς να μαντέψεις που θα καταλήξουν, όχι λόγω αβανγκάρντ piercing που βγάζει μάτι αλλά ενός βαθύτατα καλαίσθητου μυαλού τίγκα στο γινάτι.
Η εισαγωγή του "Give me time" για παράδειγμα, θυμίζει κάπως το μουσικό θέμα του Persuadors για να ακολουθήσει ένας δικός του trip hop ορισμός, ιδιαίτερος, εκφραστικότερος, αταξινόμητος. Μισητό κομμάτι για τους συνειρμούς που δημιούργησαν οι στίχοι αν και απολύτως αριστουργηματικό. Η φωνή απλά σκαμπιλίζει όσους πιστεύουν ότι υπάρχει άλλος ικανός να την πλησιάσει. Γεωφυσική χροιά, απόλυτα δημιουργική και ενεργητική. Κανένας προσδιορισμός και καμία λεξιπλαστική παντιέρα δε μπορεί να την αγγίξει. Ο superlativiσμός την κοιτάζει χάσκοντας και αυτή απλά το μουτζώνει.
Το Winter Academy είναι αρκετά επίπεδο και όπως κάθε τι μεγάλο αναδεικνύεται από στίχους ακραίου ρομαντισμού. Και μετά πάλι αυτή η φωνή-αξία να στέλνει στο διάολο όσους πιστούς δε προσήλθαν ακόμη. Από κοντά και το συγγενικής σύλληψης Blue it is... Στο At the end of the world συναντάμε την παρασθησιoγόνο λούπα που θυμόμαστε από το Protection των Μassive Αttack. Σε υπνωτίζει εν πλήρη συνειδήσει και σιγά σιγά πάλι εκείνη η φωνή φροντίζει να σε κομματιάσει. Στα τελευταία 20΄΄ απλά δε μπορείς να κουνηθείς. Αγγίζει τα όρια μιας καθαρής ψυχεδέλειας χωρίς μουσικά δάνεια ή αναφορές στο είδος.
Στο Sour Jewel συναντάς μια glam παραμόρφωτική εξωστρωφή μελαγχολία, ικανή να κινητοποιήσει παραπληγικούς clubbers. Οι τελευταίοι προφανώς θα διασκεδάσουν ιδιαίτερα αν δε προλάβουν να διακτινιστούν ιδανικά κάπου αλλού, με το Yello 90's παρακμής "3 gypsies in a restaurant". Υπέροχα καταντημένο και απόδειξη πώς όταν η ιδιοφυία χαριεντίζεται με τη τρέλα, το καλό γούστο ορθώς κωφεύει. Το Nocturn VII θα μπορούσε να στηθεί μονάχα από έναν Neil Hannon σε μελαγχολικά κέφια και αυτό είναι αρκετό να εξηγήσει τη κλάση του.
Και κάπως έτσι αποφάσισα ότι η προσδοκία ανάστασης νεκρών δε νουθετεί μονάχα απελπισμένους και χαροκαμένους αλλά κυρίως κατηχεί μουσικόφιλους σαλταρισμένους.
