Phosphene dream

Δεν ξέρω γιατί μας ξέφυγε αυτό εδώ. Όλο αυτόν τον καιρό από τότε που κυκλοφόρησε είχα την αίσθηση πως το είχαμε παρουσιάσει εδώ στο Mic και απόψε το βράδυ (stasera, που θα έλεγε και ο Κάζης) που έβαλα να το ξανακούσω μετά από καιρό, έψαξα να δω τι γράψαμε και δεν βρήκα τίποτε (niente per niente). Το κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν ισχύει γενικώς, διότι οι δίσκοι καλό είναι να παρουσιάζονται στην ώρα τους. Όσο με αφορά όμως, νομίζω ότι ισχύει σε κάποιο βαθμό διότι θεωρώ ότι μόλις τώρα κατάφερα να μπω στο πνεύμα της μουσικής των Black Angels.

Όπως δείχνει η μάλλον δύσκαμπτη παρουσίαση που είχα κάνει στο προηγούμενο τους άλμπουμ, Directions To See A Ghost, δεν είχα καταφέρει να τους πλησιάσω απαλλαγμένος από τα φίλτρα του file under και της ιστορικής καταγραφής των αναφορών τους. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί στη σχέση σου με μία ροκ μπάντα δηλαδή (το αμέσως χειρότερο είναι να σε απατήσει με άλλον). Κάπως έτσι είχα καταλήξει στο παντελώς ανόητο συμπέρασμα ότι οι Black Angels υπολείπονται σε δυνάμεις και ικανότητες των Black Keys. Ποιων; Των Black Keys! Μα πόσο περισσότερο έξω μπορεί να πέσει κάποιος;

Η αλήθεια πάντως είναι ότι το ίδιο το συγκρότημα αυτή τη φορά, και παρότι ασφαλώς δεν ανακαλύπτει τη φωτιά, τον τροχό ή την απόσταξη του αλκοόλ, έρχεται παντελώς απαλλαγμένο από ότι θα μπορούσε να το κρατήσει και πάλι σε εξάρτηση με ονόματα, ιδιώματα και συμπεριφορές- αναφορές. Στο τρίτο τους άλμπουμ οι Black Angels είναι μια μεγαλειώδης rock 'n' roll μπάντα, εμποτισμένη από όλα τα indie ιδεώδη και απαλλαγμένη από όλα τα indie συμπλέγματα, που κατά τον θρύλο, κυλάει, δεν χορταριάζει και στις ανηφόρες, αλλάζει συγχορδία και ταχύτητα το παίρνει αλλιώς και καταλήγει να γράφει μέχρι και υπεροχα pop anthems, χωρίς να χρειάζεται να προσποιηθούν ότι ξέρουν να τα τραγουδήσουν κι όλας.

To Telephone είναι ένα από αυτά. Είναι ένα τραγούδι που αν το είχαν οι Jesus And Mary Chain λίγο πριν το τέλος θα είχαν κερδίσει άλλες δύο καριέρες. Ανεβοκατεβάζει ταχύτητες, ουρλιάζει το παράπονο του και δεν ξέρω αν φταίει που το έχω συνδιάσει πλέον με ένα μανιώδες κλείσιμο του φετινού Primavera Sound, που επιληπτικά μου κολλάει στο μυαλό κάθε φορά που το ακούω, αλλά συνιστά εν έτει 2011 την επιτομή του ρητού take drugs to make music to take drugs to make music to take drugs...

To άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο Hollywood, κυκλοφορεί σε μία απίστευτα χορταστική gatefold βινυλιακή έκδοση, που αξίζει και με το παραπάνω το παραπάνω κόστος της, έχει εκείνο το mastering για το οποίο οι τύποι που το πετυχαίνουν θα έπρεπε να παίρνουν ισόβιες παχυλές συντάξεις για την προσφορά τους στη ροκ κοινωνία και αν τυχόν αφιέρωνα και αυτή εδώ την κριτική στον Απόστολο Βαρνά θα έπρεπε να αγκαλιαζόμαστε και να κλαίμε κάθε φορά που βρισκόμαστε και θα μας έπαιρναν με τις πέτρες αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, διότι αν μας δεις δεν είμαστε και οι απολύτως ενδεικνυόμενοι τύποι για τέτοιου είδους διαχύσεις.