The facts of life

(Με τον Luke Haines έχεις την αίσθηση ότι κάθε φορά βρίσκεται στην «ύστατη προσπάθεια», πως αν δεν τα καταφέρει και τώρα τα παρατάει και φεύγει! Το δεύτερο lp των Black Box Recorder του χάρισε ήδη το υψηλότερο TOP-20 single της καριέρας του. Γιατί να σταματήσει τώρα λοιπόν;. Life goes on any-way!)

Να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι το 'Facts of life' δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του Haines. Δεν αγγίζει τα ζενίθ των Auteurs, ούτε όμως και το αμήχανο ναδίρ των The Servants. Οπότε λογικά έχει δυνατότητες να εξελιχθεί στον πιο επιτυχημένο δίσκο της καριέρας του. Ως ρομαντικός δεν πέτυχε απόλυτα (New wave), ως σουρεαλιστής απορρίφθηκε (Now I'm a cowboy), γενόμενος επιθετικός σχεδόν αυτοκαταστράφηκε (After Murder Park, Baader Meinhoff project), κάνοντας τα πάντα και από λίγο αγνοήθηκε (How I learned to love the Bootboys). Τι του μένει λοιπόν; Μα φυσικά να χαλαρώσει και να το απολαύσει! Επιστρέφει στους Black Box Recorder, ξανασπρώχνει τη Sarah (Nixey)στο μικρόφωνο και μαζί με έναν άλλο μαιτρ της «τέχνης της μη επιτυχίας» (John Moore) γράφουν τον καλύτερο lounge pop (trip pop μήπως;) δίσκο της χρονιάς (μιας και οι Cinerama άρχισαν να «ψιλό-βαράνε» πάλι).
Στο πανέμορφο εναρκτήριο 'Art of driving', μπροστά από μια light horror ηχητική κουρτίνα δίνει παράσταση ο μεγάλος ψιθυρίζοντας πονηρές ερωτήσεις στο αυτί της Sarah, ένα στατικό road song όχι για το δρόμο και το ταξίδι, αλλά για την παραίτηση από όλα αυτά. Και από την αρχή καταλαβαίνεις ότι τα εύγευστα και μελαγχολικά φωνητικά της είναι που δείχνουν το δρόμο σε αυτό το δίσκο. Που όσο και αν παραμένει ήρεμος, που και που εμφανίζεται μια «ενοχλητική» κιθάρα (για να «ξυπνάμε»), ένας «πικρός» στίχος (για να μη ζαχαρώσουν οι γλυκές μελωδίες), ένας απρόσμενος ρυθμός (για να δεινοπαθήσουν προς στιγμή οι αδιάκοπες αρμονίες).
Χαμογελαστά τραγουδάκια για τη δόξα του Σαββατοκύριακου (Weekend). Πάντα παρούσα η «Αγγλία που τους έφτιαξε» ('The English Motorway system', ο Tim Booth πρέπει να έσκασε από το κακό του που δεν τον κάλεσαν να τους το τραγουδήσει αυτή την αποθέωση του συμβολισμού). Ερωτική uptempo pop στο 'Sexlife' (το sex κρύβεται με μυστήριους τρόπους πίσω από όλα τα τραγούδια) και κάπου εδώ διαπιστώνεις ότι ο Moore όσα δεν έκανε με τους «κουλούς» Revolution 9 τα καταφέρνει εδώ (aka σωστά δομημένες ηχόσφαιρες και όχι κόπιες από έργα τρίτων). Το 'French Rock 'n' Roll' ποτίζεται από γνήσια Haines-ική αισθητική και πρέπει να είσαι «βαθιά» οπαδός του για να μπεις στο νόημά του. Το ομώνυμο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τον πραγματικό συμβολισμό της λέξης soul pop (η Dot Allison με paranoia nervosa!), το highlight όμως του δίσκου είναι το 'Straight life'. Κενό πολιτισμού και καθημερινή ζωή βρίσκουν θέση σε ένα αφελές μουσικό περιβάλλον και καταρρέουν με την αναμενόμενη ευκολία.
Και αυτή η επιφανειακή αφέλεια είναι που συνειδητά χαρακτηρίζει ολόκληρο το δίσκο. Για να κρύψει από κάτω της μια ακόμη ουσιαστικά σκληρή στάση του Haines απέναντι στα πράγματα. Προσέξτε : η Sarah δεν ακούγεται υπερβολικά «χαρούμενη», σαν να έχει καταπιεί μια χούφτα χάπια πριν μπει στο στούντιο για το κάθε τραγούδι, δεν φαντάζει αδιάφορη για όσα τραγουδάει; Σαν να μην καταλαβαίνει τι λέει; Τελικά ο δίσκος μιλάει για την πρώτη συνουσία ή για τις τάσεις αυτοκτονίας των γυναικών; Η R & B ψευδαίσθηση μήπως βρίσκεται κοντά στα «δολοφονικά» έγχορδα των Baader Meinhoff; Πάει καλά τελευταία ο Haines; Γιατί μάλωσε και πάλι με την εταιρεία του;
Πόσο σπουδαίος είναι αυτός ο άνθρωπος ρε γαμώτο! Και πότε επιτέλους θα το πάρουν χαμπάρι όλοι;

Υ.γ. τρέξτε αμέσως στο site thefactsoflife.com, για να «πιάσετε» τον δίσκο! Ο πρώτος δίσκος που ακούγεται καλύτερα αν έχετε Internet! Και ο πρώτος που αν βάζαμε και «μισά» στο Mic θα το πρόσθετα στο παρακάτω...