Music for real airports

Δεν ξέρω αν τα άλμπουμ επανερμηνειών του κόνσεπτ ενός παλιότερου δίσκου κρίνονται για την επιτυχία τους από το αν σε στέλνουν να ξανακούσεις το παλιό, ή από το αν σε κάνουν να το ξεχάσεις εξολοκλήρου. Δεν μιλάμε για διασκευή εδώ αλλά για ένα μουσικό έργο εμπνευσμένο από το "περιβάλλον" του αεροδρομίου. Σίγουρα το Music for real airports με έστειλε να ξανακούσω το Music for airports. Άγνωστο σε μένα αν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο, η δεύτερη ανάγνωση δηλαδή της μουσικής για αεροδρόμια, ή άλλης μουσικής του Eno, έχει καμιά σημασία; Είναι απαραίτητο να εξετάσεις τα δύο μαζί, αν μόνο συνειρμικά τα συνδέεις; Ερωτήματα που μάλλον δεν θα πάρουν απάντηση.

Από το 1989 στο χώρο του techno - chill out - ambient - intelligent, και με αμέτρητα 12" και δώδεκα άλμπουμ στο ενεργητικό τους οι Black Dog - πρώτο στην Warp το '92 - πάντα είχαν τις μουσικές ιδέες σε πρώτο πλάνο, και όχι τη φόρμα, είναι σημαντικό χαρακτηριστικό αυτό για να ξεχωρίσεις το αποτέλεσμα. Κρατούσαν σαν απωθημένο ίσως μια ανάγνωση - απάντηση - διαφορετική προσέγγιση του Music for airports του Eno. Το να προσπαθήσεις να συνδέσεις με το τελευταίο, το νέο σου δημιούργημα είναι από τη μια επικίνδυνο στις συγκρίσεις και τις εδραιωμένες απόψεις, από την άλλη φανερώνει τη σοβαρότητα του εγχειρήματος, ή απλά ότι ήρθε πλέον η ώρα για κάτι τέτοιο, τριάντα χρόνια πέρασαν άλλωστε. Πιο κάτω στον προβληματισμό, είναι και τα αεροδρόμια στη μέση - Music for real airports λέγεται, όχι Real music for airports. Είναι οι ατμόσφαιρες μαζικής μεταφοράς - καθυστέρησης - αναμονής - ή μήπως προσμονής; - που δίνουν την έμπνευση.

Το Music for real airports είναι ένα multimedia project αλλά και ένα αυθύπαρκτο μουσικό άλμπουμ, και μην έχοντας τη δυνατότητα να σχολιάσουμε το πρώτο, θα αρκεστούμε στο δεύτερο. Και είναι και πάλι οι ιδέες που θα κρατήσουν το άλμπουμ στο player. Για να δούμε αν θα περάσει και τον έλεγχο του boarding pass των άξιων λόγου μουσικών που θα μείνουν στη μνήμη. Σπασμένο στα δύο είναι στην ουσία, με από τη μια "ατμοσφαιρικές" συνθέσεις περιβάλλοντος αεροδρομίου, και με το απίστευτο Terminal EMA να κλέβει εντυπώσεις και τα αναλογικά σύνθς να μπαίνουν στο repeat, φέρνοντας στο νου τους Harmonia (αλλά και τα The black dog, Passport control, να ακολουθούν). Από την άλλη αναλαμβάνουν τα intelligent beats το παιχνίδι (DISinformation desk, Empty seat calculations, Strip light hate, Future delay thinking) για να δώσουν το ρομαντικό χαρακτήρα "ανύψωσης" (ή απογείωσης;). Με τα Delay 9, και Sleep Deprivation 1, και 2 βρισκόμαστε πλέον στον εναέριο χώρο της φοβίας - έντασης - απογοήτευσης που φέρνει (;) μαζί της η επερχόμενη "πτήση". Το Delay 9 είναι ίσως το μοναδικό τρακ που φέρνει στο μυαλό και τον Brian Eno.

Και αν το Music for airports είναι το άλμπουμ που θα ακούσεις στο ταξί προς το αεροδρόμιο για να μπεις στο κλίμα, τότε το Music for real airports είναι το άλμπουμ που θα ακούσεις στο χώρο αναμονής και θα σε κάνει να χάσεις το αεροπλάνο ανήμπορος να δεχτείς ότι δεν θα το ακούσεις ολόκληρο.