What the...
Πόσοι punks χρειάζονται για να βιδώσουν μία λάμπα; Ένας. Οι υπόλοιποι βρίσκονται στα δικαστήρια και λύνουν τις διαφορές τους.
Εδώ στο ρόλο του ηλεκτρολόγου ο Ron Reyes. Ο γνωστός Τσάβο ο Παιδεραστής του κίτρινου δίσκου με τις καουμπόισσες, αυτός που τότε ούρλιαζε γεμάτος "κατάθλιψη" για το όπλο που τον σημάδευε πισώπλατα.
Αλλά αυτά τότε.
Αργότερα, αυτός ο άστεγος Πορτορικανός, ο παράνομος κυνηγημένος μετανάστης, μετακόμισε στον Καναδά, γνώρισε τον Χριστό και έγινε πρότυπο οικογενειάρχη. Και εμφανίζεται σαν κομήτης πάλι, μπροστάρης στα φωνητικά, φιλοτεχνώντας μάλιστα αυτό το απαίσιο και βλακωδέστατο εξώφυλλο του νέου δίσκου των Black Flag.
Είναι όμως αυτοί πραγματικά οι Black Flag; Είναι αυτοί που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε όλα αυτά τα χρόνια; Είναι οι σημερινοί Black Flag τα ακούραστα σκυλιά του δρόμου που έσερναν πρώτοι τον χορό του Αμερικάνικου hardcore και εμείς ακολουθούσαμε πιστοί υπηρέτες τους;
Όχι. Αυτό είναι το κουφάρι τους, το σκουλικιασμένο τους πτώμα που νεκραναστήθηκε προσωρινά για να ικανοποιήσει τον υπέρμετρο εγωισμό του όπως αποδείχτηκε σιχάματος που φέρει το όνομα Greg Ginn.
Κι ερχόμαστε σε σένα φιλαράκο Ginn. Είσαι ο πρώτος μάγκας, ο μέσα στις πέντε - δέκα μεγαλύτερες προσωπικότητες που ανέδειξε ποτέ το punk, και τι κάνεις; Τα πάντα για να σε μισήσει ακόμη και ο πιο αφοσιωμένος οπαδός σου, ο πιο χαρμάνης για μια σου νότα, για ένα παράξενο σόλο σου. Εσύ έφτιαξες τους Black Flag, εσύ τους διέλυσες. Εσύ είσαι αυτός που σέρνεις στα δικαστήρια τους παλιούς σου συντρόφους, τον Rollins, τον Morris, τον Cadena και τον Dukowski, εσύ αυτός που νομίζεις πως σου ανήκει το όνομα.
Και το όνομα είναι βαρύ. Ίσως το πιο βαρύ που υπάρχει στο χώρο. Και τώρα με τον Reyes και δύο ακόμη ανάξιους ακόμη και για ονομαστική αναφορά βγάζεις το What The... Σα να βγάζει ο McCartney νέο Beatles, ή ο Mick Jones μόνος του νέο Clash. Για να συγκρίνουμε ίδια μεγέθη. Έχουν αυτό το δικαίωμα; Όχι. Εσύ είχες το δικαίωμα; Όχι.
Πάνε χάσου και ζήσε μέσα στην παραζάλη σου, κρύψου μέσα στο καβούκι σου, ζήσε μέσα στη μοναξιά σου, μόνος σου πια αφού και ο Reyes, ο τελευταίος σου σύμμαχος σ' εγκατέλειψε.
Λοιπόν το What The... δεν είναι κακό άλμπουμ. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Τουναντίον μάλιστα, είναι εκπληκτικό σε σύλληψη και εκτέλεση. Είναι τρομερό σε δύναμη και ενέργεια. Ε και;
Κάποτε πρέπει να κοιτάξουμε και πίσω από τις κουΐντες. Δεν μ' ενδιαφέρει ένας ακόμη καλός δίσκος. Δε μ' ενδιαφέρουν πλέον οι αριστουργηματικές παραγωγές. Έχω χορτάσει από δαύτες. Ζητώ τουλάχιστον από αυτούς που κάποτε αγάπησα, λίγη συντροφική αλληλεγγύη, μια στάλα ανθρωπιάς.
Δεν μπορώ την προδοσία. Και ο Ginn αποδείχτηκε ένας σιχαμερός προδότης. Στην πυρά λοιπόν και αυτός και δίσκος του.
