Keywords: crime, heart, stay, broken, road, cry, disappear.
Οι Black Heart Procession, από το San Diego της Καλιφόρνια, είναι από τα πιο υποτιμημένα γκρουπ των τελευταίων χρόνων. Ξεκίνησαν το 1997 από τους Pall Jenkins και Toby Nathaniel, σε ένα διάλειμμα της δράσης των Three Mile Pilot. Οι τρεις πρώτοι δίσκοι τους είναι θλιμμένοι και υπερβολικά συναισθηματικοί, (π.χ. η λέξη "heart" εμφανίζεται σε επτά από τους έντεκα τίτλους του πρώτου τους δίσκου), με αρκετές δόσεις σαρκασμού. Υπάρχει κάτι στο συνδυασμό της λιτής μουσικής και της παράξενης αλλά ελκυστικής φωνής του Jenkins που δεν σ' αφήνει να ξεκολλήσεις. Απορώ πώς μέχρι σήμερα ήταν παντελώς άγνωστοι στην Ελλάδα, όταν ο Cave, οι Tindersticks και δεκάδες κακέκτυπά τους έχουν γνωρίσει τέτοια επιτυχία.
Στο "Amore del tropico" ο ακουστικός χαρακτήρας και η λιτότητα πάνε περίπατο. Ανακατεύονται μουσικά είδη και ρυθμοί και συχνά χαρακτηρίζεται από διάθεση παιχνιδιάρικη. Το αποτέλεσμα είναι άλλοτε διασκεδαστικό και άλλοτε κιτς (και άλλοτε και τα δυο μαζί).
Παραδείγματα πολυσυλλεκτικότητας: (έτσι δεν τη λέει την ανακατωσούρα στο ΠΑΣΟΚ ο Σκανδαλίδης;)
- Η bossanova (ή μήπως είναι calypso;) του "Tropics Of Love", που είναι ευχάριστο και καλή ευκαιρία να ακουστούν στο ραδιόφωνο. Βραζιλιάνικες και cocktail-lounge επιρροές, συνήθως εξεζητημένες, υπάρχουν και σε άλλα σημεία του δίσκου.
- Το βαλσάκι "A Cry For Love", με τα κοφτά γυναικεία φωνητικά.
- Το «μέχρι το μεδούλι» new wave στο σκοτεινό "Fingerprints".
- Το επίσης 80s επίμονο συνθεσάιζερ στο "Sympathy crime".
- Τα upbeat (για τα δεδομένα των Black Heart Procession) ροκ, "Only One Way" και "Did You Wonder".
- Για το "Why I Stay" θα έβαζα στοίχημα (και θα το έχανα) ότι είναι διασκευή τραγουδιού των Walkabouts. Στη συνέχεια μου θύμισε και τους κοντοχωριανούς (νοτιο-Καλιφορνέζους) Calexico.
- Το "A Sign On the Road" μοιάζει συνέχεια του, επηρεασμένου από τον Cave, "The Sinking Road" από το προηγούμενο άλμπουμ τους.
Στο "Amore del tropico" για πρώτη φορά ο τίτλος του δίσκου δεν είναι αριθμός (οι προηγούμενοι τιτλοφορούνταν "1", "2" και "three"). Τα Ιταλικά του τίτλου πιθανώς οφείλονται στη Σικελική καταγωγή του τραγουδιστή και κιθαρίστα Pall Jenkins, που εδώ υπογράφει ως Paulo Zappoli και συνοδεύεται από τους Toby Nathaniel (πιάνο), Joe Plummer (τύμπανα) και Dimitri Dziensuwski (μπάσο). Είναι το soundtrack για ένα film noir με εγκλήματα πάθους σε τροπικό περιβάλλον, ένα concept album για κάποιον που οδηγείται στη βία λόγω της ανικανότητάς του να προσαρμοστεί ή να ανήκει κάπου. Στίχοι από το "Why I Stay": «με τους κανόνες που φτιάξαμε / κάναμε το παιχνίδι αρρωστημένο / ξέρω ότι ποτέ δεν θα μάθουμε / ότι τα πράγματα ποτέ δεν θα αλλάξουν / γι' αυτό παραμένω αλλά και γι' αυτό πρέπει να φύγω».
Το "Amore del tropico" δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Black Heart Procession. Είναι ίσως ο ελαφρότερος και πάντως μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσει κάποιος τη σχέση του με το γκρουπ, αφού μάλλον είναι δύσκολο να βρεθούν οι προηγούμενοι ή το πολύ καλό "Chief Assassin to the Sinister", των Three Mile Pilot.
Υ.Γ.: Την Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου οι Black Heart Procession παίζουν στην Αθήνα και οι φήμες λένε ότι live είναι καταπληκτικοί. Με την ευκαιρία, τα πέντε πιο αγαπημένα τραγούδια τους, από παλιότερες δουλειές, ελπίζοντας να τα ακούσουμε και ζωντανά την Τετάρτη:
Even thieves couldn't lie
Square heart
Blue tears
Your church is red
It's a crime I never told you about the diamonds in your eyes