Six
Στα τέλη των 90s οι Black Heart Procession με τις αγωνιώδεις χαμηλών τόνων μυστήριες μπαλάντες τους έμοιαζαν να λένε κάτι καινούργιο. Ήταν πιο άγαρμποι από τους Tindersticks, λιγότερο επιθετικοί από τους Afghan Whigs, και πιθανώς πιο ουσιαστικοί και από τους δυο, αν και λιγότερο διάσημοι.
Για όποιον έχει παρακολουθήσει την πορεία τους (έστω και με ζιγκ ζαγκ μια και οι περισσότεροι κάπου στη μέση της τους έχουν πετύχει) το 'Six' κάθε άλλο παρά απρόβλεπτο είναι. Υπάρχουν αργόσυρτα τραγούδια, στο κλίμα των πρώτων τους '1', '2' και '3'. Υπάρχει και η ελαφριά soul χροιά των κάπως πιο λουστραρισμένων 'Amore Del Tropico' και 'The Spell'. Αλλά αυτό που διαφοροποιεί τον ήχο του 'Six' - και που εντέλει είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο - είναι οι στιγμές που πλησιάζουν το πιο mainstream rock: Τα Witching Stone, Forget My Heart, Back to the Underground μοιάζει να είναι και κέντρο βάρους του δίσκου, και πρόκειται περισσότερο τραγούδια που θα ακουστούν σε τυπικό rock στέκι από όσο τραγούδια για μαύρες μοναχικές καρδιές. Σε ένα δυο σημεία είναι σαν να παίζουν οι Bad Seeds το Stagger Lee κι αλλού η μπάντα μοιάζει σαν να έχει δώσει όρκο να κρατήσει το lo-fi προφίλ των πρώτου της δίσκων.
Όπως περιμένετε, είτε επειδή είστε οπαδοί του γκρουπ, είτε και μόνο λόγω του ονόματός του, οι στίχοι περιστρέφονται γύρω από πόνο, εγκατάλειψη, μοναξιά, σύγχυση και μαυρίλα γενικώς, και πάντως πολύ μακριά για μια ακόμη φορά από εφηβικές emo ευαισθησίες.
Το 'Six', πιο επαγγελματικό από τα προηγούμενα πέντε, συμπαγές χωρίς να γίνεται ογκώδες, μπορεί να μην είναι ο πιο ιδιαίτερος δίσκος των Black Heart Procession, αλλά κάλλιστα μπορεί να περάσει ως ένας από τους καλύτερούς τους. Ούτε οι Tindersticks, ούτε οι Afghan Whigs, ούτε οι 16 Horsepower, όλοι σπουδαίοι και συγγενείς με κάποιον τρόπο με τους BHP, έφτασαν να βγάλουν έναν έκτο δίσκο τόσο δυνατό όσο αυτός εδώ.
Το είπα και παραπάνω με άλλα λόγια νομίζω. Τα τραγούδια είναι όσο καλά ήταν πάντοτε αλλά αυτή το φορά ίσως θα συγκινήσουν περισσότερους από τους συνήθεις "περίεργους".
Κι αν πετύχει κανείς τον Pall Jenkins στην ευρωπαϊκή τουρνέ τους, ας του πει ότι το όνειρο του να κάνουν οι Black Heart Procession soundtrack έγινε πραγματικότητα στην Ελλάδα. Γιατί αυτός δεν θα ξέρει ότι οι μουσικές τους προτιμήθηκαν περισσότερο από κάθε άλλου για την τηλεοπτική '10η εντολή', μαζί με Midnight Choir, 16 Horsepower, Madrugada, Walkabouts και άλλα ψυχοπλακωτικά για τα οποία τρελαινόμαστε οι 'έξω καρδιά' Έλληνες.
